Mój niewyparzony język często daje mi się we znaki. Teraz już wiem, komu mogę ile powiedzieć i wyczuwam granicę. W gimnazjum jednak jak się domyślasz, nikt z Nas nie ma takiego instynktu samozachowawczego i papla ile wlezie, i komu wlezie.

Będą w pierwszej klasie gimnazjum jakoś nieszczególnie interesowałam się tym, kto jest czyją córką, matką, siostrą, żoną. Jeśli ktoś był dla mnie w porządku, ja też byłam, żadne powiązania rodzinne nie sprawiały, że kogoś lubiłam bardziej, kogoś mniej, a komuś wchodziłam w tyłek, żeby dostać lepszą ocenę na sprawdzianie z polskiego. Jeśli już o języku polskim mowa…

... pewnego dnia zupełnie nieświadoma, że siedzę w pizzeri przy jednym stoliku córką chrzestną mojej polonistki wyrzuciłam z siebie swoją złość, jaką czułam do Pani Joanny. Akurat wtedy dostałam jedyneczkę, zresztą nie pierwszą już, ze sprawdzianu i nie byłam w stanie się pohamować. Powiedziałam o wiele za dużo: że jej nienawidzę, że jest najgorszą nauczycielką na świecie, a opaska na uszy którą nosi na dworze w jesień i w zimę, żeby nie przeziębić sobie uszu wygląda obrzydliwie i sądzi tak cała klasa IC. Moja życzliwa koleżanka nie omieszkała oczywiście donieść o tym swojej chrzestnej.

Przez resztę gimnazjum z polskiego miałam zawsze najbardziej pod górkę, ale… opaska, którą nosiła nauczycielka, nagle zamieniła się na czapkę!

Mój niewyparzony język często daje mi się we znaki. Teraz już wiem, komu mogę ile powiedzieć i wyczuwam granicę. W gimnazjum jednak jak się domyślasz, nikt z Nas nie ma takiego instynktu samozachowawczego i papla ile wlezie, i komu wlezie.

Będą w pierwszej klasie gimnazjum jakoś nieszczególnie interesowałam się tym, kto jest czyją córką, matką, siostrą, żoną. Jeśli ktoś...

Na szczęście nie przydarzyło mi się nic przykrego z tym związanego, chyba, że spam na pocztę mailową przez przypadkową subskrypcję kilka lat temu można pod to podciągnąć ;)

Na szczęście nie przydarzyło mi się nic przykrego z tym związanego, chyba, że spam na pocztę mailową przez przypadkową subskrypcję kilka lat temu można pod to podciągnąć ;)

W SZKOLE BYŁAM OSOBĄ BARDZO SKRYTĄ, DLATEGO WZBUDZIŁAM POWSZECHNĄ SENSACJĘ, KIEDY WYZNAŁAM KOLEŻANCE NI Z GRUSZKI NI Z PIETRUSZKI, ŻE PODOBA MI SIĘ PEWIEN CHŁOPAK. NIE WĄTPIŁAM ZE MOGĘ JĄ WTAJEMNICZYĆ, MIAŁAM JEDNAK PECHA, GDYŻ NA MIEJSCE ZWIERZEŃ WYBRAŁAM OKOLICE SALI GIMNASTYCZNEJ, KTÓRA MIAŁA CZĘŚCIOWO POOTWIERANE OKNA, O CZYM PO FAKCIE UŚWIADOMIŁY MI DRWIĄCE CHICHOTY. JESZCZE TEGO SAMEGO DNIA CAŁA KLASA WIEDZIAŁA O MOJEJ MAŁEJ MIŁOSTCE, A NAZAJUTRZ JEDNA TRZECIA SZKOŁY. NA SZCZĘŚCIE POZOSTAŁA CZĘŚĆ NIE BYŁA TYM ZBYTNIO ZAINTERESOWANA, BO W KOŃCU ZAKOCHANE NASTOLATKI TO CHLEB POWSZEDNI.

W SZKOLE BYŁAM OSOBĄ BARDZO SKRYTĄ, DLATEGO WZBUDZIŁAM POWSZECHNĄ SENSACJĘ, KIEDY WYZNAŁAM KOLEŻANCE NI Z GRUSZKI NI Z PIETRUSZKI, ŻE PODOBA MI SIĘ PEWIEN CHŁOPAK. NIE WĄTPIŁAM ZE MOGĘ JĄ WTAJEMNICZYĆ, MIAŁAM JEDNAK PECHA, GDYŻ NA MIEJSCE ZWIERZEŃ WYBRAŁAM OKOLICE SALI GIMNASTYCZNEJ, KTÓRA MIAŁA CZĘŚCIOWO POOTWIERANE OKNA, O CZYM PO FAKCIE UŚWIADOMIŁY MI DRWIĄCE CHICHOTY....

Żeby taka sytuacja zdarzyła mi się tylko raz...
Ale chyba największym błędem nie było nawet wypowiedzenie czegoś nieodpowiedniego, błędem było zaufanie nie tej osobie co trzeba.
Miałam "przyjaciółkę", tak mi się wtedy wydawało, bardzo jej ufałam, mówiłam jej o wszystkim. Nie wszyscy ją lubili, bo miała dość trudny charakter, ale nikt nie jest bez wad prawda? Więc naprawdę mi na niej zależało i dużo bym dla niej zrobiła, lecz pewnego dnia okazało się, że jednak nie jest taką wspaniałą przyjaciółeczką za jaką ją uważałam. Wszystko co jej mówiłam ujrzało światło dzienne, a ja na własnej skórze przekonałam się, że w tym co mówią ludzie na jej temat jest trochę prawdy.
Bardzo się na niej zawiodłam, ale przynajmniej dostałam nauczkę na przyszłość.

Żeby taka sytuacja zdarzyła mi się tylko raz...
Ale chyba największym błędem nie było nawet wypowiedzenie czegoś nieodpowiedniego, błędem było zaufanie nie tej osobie co trzeba.
Miałam "przyjaciółkę", tak mi się wtedy wydawało, bardzo jej ufałam, mówiłam jej o wszystkim. Nie wszyscy ją lubili, bo miała dość trudny charakter, ale nikt nie jest bez wad prawda? Więc naprawdę...

Zawsze za dużo mówię, nawet nie pytana nie potrafię utrzymać języka za zębami. Często się tłumaczę, chociaż nie muszę. I tak np. gdy w pracy proszę przełożoną o dzień wolny lub tylko o zwolnienie na godzinę lub dwie, to niepotrzebnie dodaję sama od siebie powód zwolnienia. Szefowa nie wnika, nie pyta, a ja sama, nie wiem po co,to robię i się tłumaczę. No i stało się kiedyś tak, że postanowiłam rozejrzeć się za lepszą pracą i aby zjawić się na rozmowie kwalifikacyjnej musiałam właśnie na dwie godziny wyskoczyć z obecnej firmy. Hmm..., tym razem nie bardzo chciałam się wytłumaczyć, ale gdy szefowa wyraziła zgodę na moje wcześniejsze wyjście, to zapadła taka niezręczna cisza. Wyraźnie czekała na ciąg dalszy. Myślę, że miałam wypisane na twarzy, że robię coś złego.

Zawsze za dużo mówię, nawet nie pytana nie potrafię utrzymać języka za zębami. Często się tłumaczę, chociaż nie muszę. I tak np. gdy w pracy proszę przełożoną o dzień wolny lub tylko o zwolnienie na godzinę lub dwie, to niepotrzebnie dodaję sama od siebie powód zwolnienia. Szefowa nie wnika, nie pyta, a ja sama, nie wiem po co,to robię i się tłumaczę. No i stało się kiedyś...

Dawno, dawno temu poznałem pewną dziewczynę. Oczywiście to, że chciała znać moje imię ani trochę nie wydało mi się ani dziwne, ani podejrzane. Nazwisko i adres też Jej podałem (no bo czemu nie?). Z biegiem lat - oczywista oczywistość - zaufanie między nami rosło wprost proporcjonalnie do kwitnącej jak bez w maju miłości. Latka mijały... Mój dowód osobisty, przechowywany w miejscu dla Niej zawsze i wszędzie dostępnym, wpadł w Jej chytre rączki nie raz.
Aż pewnego dnia (dokładnie w pewne piękne czerwcowe popołudnie Anno Domini 2009), zapakowany w uniform rodem z „Facetów w czerni”, podsunięto mi pod nos jakieś papiery. Patrzę, a oto moje pełne dane - imię, nazwisko, adres, PESEL, numer i seria dowodu, no i miejsce na podpis. Hmm... Dziewczyna (w bieli jak anioł) uśmiecha się słodko, jakiś pan (podobnie jak ja cały w czerni od góry do dołu) ponagla, że to „już czas, moi drodzy”; na papierach dane dziewczyny, Jej podpis, obok podpis tego gościa w czarnym, z przedrostkiem „ks.”, i pieczątka Urzędu Gminy zagryzmolona jakąś parafką. Wszyscy czekają tylko na mój podpis. Więc - a co tam - podpisuję. Tak im wszystkim dobrze z oczu patrzyło... Od tego dnia nie mam dziewczyny. Mam żonę! :)
Patrząc z perspektywy prawie ośmiu lat, akurat w tym przypadku udostępnianie danych wyszło mi na dobre ;)

Dawno, dawno temu poznałem pewną dziewczynę. Oczywiście to, że chciała znać moje imię ani trochę nie wydało mi się ani dziwne, ani podejrzane. Nazwisko i adres też Jej podałem (no bo czemu nie?). Z biegiem lat - oczywista oczywistość - zaufanie między nami rosło wprost proporcjonalnie do kwitnącej jak bez w maju miłości. Latka mijały... Mój dowód osobisty, przechowywany w...

Kilka lat temu poznałam przez Internet fajnego chłopaka. Dobrze nam się pisało, sprawiał wrażenie osoby rozsądnej, uprzejmej, ciepłej. Kiedy kolega poprosił o numer telefonu, tylko chwilę wahałam się czy mu go podać. Zrobiłam to. I to był błąd.
Im dłużej pisaliśmy, tym bardziej byłam przekonana, że nie chcę brnąć w tę znajomość. Kiedy zaczęłam się wycofywać i poinformowałam go, że między nami nic więcej nie będzie, to rozpętała się wojna. Chłopak pomimo próśb wysyłał mi po 100-200 sms-ów dziennie (na które z mojej strony nie było odzewu), dzwonił po kilkanaście razy (też oczywiście bez odpowiedzi). Treści, jakie mi przysyłał były bardzo skrajne. Raz był miły, do rany przyłóż, za chwilę był już agresywny i wulgarny. Z czasem przestałam czytać to, co wysyłał i od razu usuwałam wiadomości. Te nękające sms-y i telefony utrudniały mi normalne funkcjonowanie. Bałam się też czy chłopak nie posunie się dalej i czy na przykład nie zacznie mnie szukać w mieście, śledzić. Nie wiem czy odpuściłby gdyby nie interwencja mojego przyjaciela. Ten zadzwonił do niego i postawił sprawę jasno - albo przestaje się ze mną kontaktować (czyt. prześladować) albo zgłaszamy to na policję. Jeszcze przez kilka dni przychodziły od niego sms-y, aż w końcu odpuścił. Ta historia mogła skończyć się różnie.
Dziś jestem bardziej ostrożna i dziesięć razy pomyślę zanim podam komuś swój numer telefonu czy też inne informacje, które mogłyby być wykorzystane przeciwko mnie.

Kilka lat temu poznałam przez Internet fajnego chłopaka. Dobrze nam się pisało, sprawiał wrażenie osoby rozsądnej, uprzejmej, ciepłej. Kiedy kolega poprosił o numer telefonu, tylko chwilę wahałam się czy mu go podać. Zrobiłam to. I to był błąd.
Im dłużej pisaliśmy, tym bardziej byłam przekonana, że nie chcę brnąć w tę znajomość. Kiedy zaczęłam się wycofywać i...

Nie podałam nigdy takich informacji, ale spotkała mnie inna przykra sytuacja.

Mieliśmy na studiach zajęcia laboratoryjne na których pracowaliśmy w 4 osobowych grupkach. Było super, każda się zajęła czymś innym i poszło nam szybko. Fajnie było do czasu...
Kilka dni później przyszłam na uczelnie i podchodzą do mnie te koleżanki, pytając co nagadałam o tych laborkach, ja zgłupiałam, bo nic nikomu nie mówiłam. Usłyszałam tylko "ktoś nam powiedział, że mówiłaś, że my nic nie robiłyśmy tylko ty". Zgłupiałam. Nikomu nic takiego nie powiedziałam, zapytałam kto to powiedział, one odparły "ten komu to powiedziałaś". No i mi nie uwierzyły, przykro mi było bardzo, że wzięły stronę tego kogoś a nie moją.

Nie podałam nigdy takich informacji, ale spotkała mnie inna przykra sytuacja.

Mieliśmy na studiach zajęcia laboratoryjne na których pracowaliśmy w 4 osobowych grupkach. Było super, każda się zajęła czymś innym i poszło nam szybko. Fajnie było do czasu...
Kilka dni później przyszłam na uczelnie i podchodzą do mnie te koleżanki, pytając co nagadałam o tych laborkach, ja...

Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek udzieliła (zwłaszcza w sieci) zbyt wielu informacji o sobie. Problem polega jednak na tym, że jeżeli ktoś będzie chciał nam dopiec albo zwyczajnie skrzywdzić, to ta niewielka garstka danych w zupełności mu wystarczy. Niestety, miałam z tym do czynienia kilka razy. Wprawdzie był to zwykły facebookowy hejt, ale świadomość, że ktoś przegląda moje zdjęcia i czyta wpisy na profilu tylko po to, żeby komentować je w wyjątkowo bezczelny sposób i używać tego jako argumentów w dyskusji na zupełnie inny temat (z tego, co pamiętam, akurat w tym przypadku chodziło o "Przeklęte dziecko"), była po prostu przytłaczająca.

Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek udzieliła (zwłaszcza w sieci) zbyt wielu informacji o sobie. Problem polega jednak na tym, że jeżeli ktoś będzie chciał nam dopiec albo zwyczajnie skrzywdzić, to ta niewielka garstka danych w zupełności mu wystarczy. Niestety, miałam z tym do czynienia kilka razy. Wprawdzie był to zwykły facebookowy hejt, ale świadomość, że ktoś...