Wraz z bratem zabawiliśmy się szpiegów. Takich super szpiegów, którzy potrafią włamać się do domu itp. Zatem zaplanowaliśmy włamanie się do naszego domu. Plan był prosty: wejdziemy na drzewo (jabłoń rosła koło balkonu), następnie hop na balkon i przez drzwi do pokoju. Jednak nie przewidzieliśmy jednego: drzwi od balkonu tak łatwo się nie otwierają. Niby oczywistość, a jednak zabolało, jak musieliśmy czekać, by ktoś nam te drzwi otworzył.

Wraz z bratem zabawiliśmy się szpiegów. Takich super szpiegów, którzy potrafią włamać się do domu itp. Zatem zaplanowaliśmy włamanie się do naszego domu. Plan był prosty: wejdziemy na drzewo (jabłoń rosła koło balkonu), następnie hop na balkon i przez drzwi do pokoju. Jednak nie przewidzieliśmy jednego: drzwi od balkonu tak łatwo się nie otwierają. Niby oczywistość, a...

Turniej w Wielkiej hali pomiędzy dwiema Wielkimi szkołami.Bitwa na najglosniejszy i najbardzej prymitywny doping, ogromny szum, co jakiś czas "coś" wartego obejrzenia się zdarza, lecz rzadko. Dla przeciętnego obserwatora wyjątkowość tego wydarzenia wybija się tylko lekko ponad następujących w przerwie między danymi setami/kwartami występami szkolnych cheerleaderek obu szkół - w ktorych to z kolei nie ujrzałem nic czym mógłbym się choć trochę zachwycić, będąc wówczas smutno zniesmaczonym poziomem widzianych przeze mnie ewolucji.Właściwie to nie mogę sobie przypomnieć chociaż jednej, której nauka dla przeciętnego Kowalskiego zajelaby więcej niż kilkadziesiąt minut. Mimo, ze nie wiem czy kiedykolwiek moje umiejętności cyrkowe będą na poziomie choćby i dziesiecioletniego Antoniego Gato, to ja juz jako przedszkolak... No w sztuce cheerleadersko-cyrkowej byłem od wszystkich tych prawie dwudziestoletnich cheerleaderek choć trochę lepszy.Szczęśliwym trafem byłem akurat wówczas głodny wrażeń i miałem też przy sobie ... cdn

Turniej w Wielkiej hali pomiędzy dwiema Wielkimi szkołami.Bitwa na najglosniejszy i najbardzej prymitywny doping, ogromny szum, co jakiś czas "coś" wartego obejrzenia się zdarza, lecz rzadko. Dla przeciętnego obserwatora wyjątkowość tego wydarzenia wybija się tylko lekko ponad następujących w przerwie między danymi setami/kwartami występami szkolnych cheerleaderek obu szkół...

Kto mnie zna wie, że sportowiec ze mnie marny, a właściwie to żaden. I do tej pory nie wiem, co mnie podkusiło kilka lat temu, aby pobiegać z chrzestną po lesie. Rekreacyjnie. Kto zna moją chrzestną wie, że sportowiec z niej chyba jeszcze gorszy niż ze mnie. Tak więc po około 2 kilometrach, doszłyśmy do wniosku, że szkoda marnować tak piękny dzień na niepotrzebne wypluwanie płuc i postanowiłyśmy wrócić do domu. Wtedy wkroczyłam ja, cała na biało (w zasadzie to tylko w białych trampkach) i pochwaliłam się znajomością wspaniałego skrótu, na przełaj, przez pole. Oczywiście po tak wielkim wysiłku, musiałyśmy oszczędzać siły, dlatego pomysł wydawał się wyborny. Jednak juz na początku drogi okazało się, że jest pewien problem, a mianowicie rów wypełniony nieciekawie pachnącą cieczą. Mnie to jednak nie zniechęciło. Odpowiednio wymierzyłam siły na zamiary i niczym łania, jednym susem przeskoczyłam owy rów, dumna z siebie niczym paw. Chrzestna idąc za moim przykładem, próbowała wykonać taki sam manewr. Próbowała- to słowo klucz bowiem, zapomniałam wymierzyć jej siły na zamiary. Nie muszę chyba mówić czym to się skończyło. Brawurowo wpadła jak śliwka w kompot, a ja popełniłam juz drugi błąd tego dnia- roześmiałam się. W zasadzie to wyłam bez opamiętania, co tylko spotęgowało obrazę majestatu i dąsy jakimi mnie następnie przez dwa dni raczyła ciotka.

Kto mnie zna wie, że sportowiec ze mnie marny, a właściwie to żaden. I do tej pory nie wiem, co mnie podkusiło kilka lat temu, aby pobiegać z chrzestną po lesie. Rekreacyjnie. Kto zna moją chrzestną wie, że sportowiec z niej chyba jeszcze gorszy niż ze mnie. Tak więc po około 2 kilometrach, doszłyśmy do wniosku, że szkoda marnować tak piękny dzień na niepotrzebne wypluwanie...

Kiedyś miała miejsce sytuacja u mnie na lekcji geografii, gdy Pani moja opowiadała coś stojąc przy mapie i mówiąc o Wyspie Wolin, i bodajże o kościele, który istniał. Owa Pani mówiąc o tym nie wiedziała jakiejś nazwy czegoś, nie pamiętam już o co dokładnie chodziło, bo było to już kilka lat temu. Jednakże ja byłam ciekawa tej informacji. Z racji tego, dopytywałam o to. Pani stała zdezorientowana i z wypiekami na twarzy nie wiedziała jak z tego wybrnąć. Ja odezwałam się: to jak to było? A Pani: wiecie co, nie wiem, zapomniało mi się, ale może mi się przypomni za chwilę. Ja odezwałam się na całą klasę: To ja poczekam, aż się Pani przypomni. Niektórzy wybuchli śmiechem, a Pani chyba się zawstydziła i trochę poddenerwowała. Następnie musieliśmy robić jakieś zadania w ćwiczeniach. Pani X, tak ją nazwijmy, chodziła po klasie i zerkała co mamy. Ja miałam nieuzupełnione wtedy jakieś zadanie. W tamtym momencie Pani X powiedziała do mnie: Milena, czemu nie zrobiłaś tego? Ja wówczas odezwałam się i powiedziałam: A nie pamiętam tego, zapomniało mi się, ale może mi się później przypomni. Panią X zamurowało, a cała klasa wybuchła śmiechem.

Kiedyś miała miejsce sytuacja u mnie na lekcji geografii, gdy Pani moja opowiadała coś stojąc przy mapie i mówiąc o Wyspie Wolin, i bodajże o kościele, który istniał. Owa Pani mówiąc o tym nie wiedziała jakiejś nazwy czegoś, nie pamiętam już o co dokładnie chodziło, bo było to już kilka lat temu. Jednakże ja byłam ciekawa tej informacji. Z racji tego, dopytywałam o to. Pani...

W mojej miejscowości jest rzeczka. Pewnego razu zwalił się słup elektryczny, taki betonowy. Tworzył on idealną kładkę nad tą rzeczką. No więc dziesięcioletnia ja postanowiła przejść przez ten slup na drugą stronę rzeczki. Udało się ale bardzo się bałam. Napisałam już, że zrobiłam to w rolkach, a słup był jakieś 5 metrów nad wodą. Jaka ja wtedy byłam odważna, albo raczej głupia i bezmyślna. Kiedy to wspominam, momentalnie zaczynam się bać.

W mojej miejscowości jest rzeczka. Pewnego razu zwalił się słup elektryczny, taki betonowy. Tworzył on idealną kładkę nad tą rzeczką. No więc dziesięcioletnia ja postanowiła przejść przez ten slup na drugą stronę rzeczki. Udało się ale bardzo się bałam. Napisałam już, że zrobiłam to w rolkach, a słup był jakieś 5 metrów nad wodą. Jaka ja wtedy byłam odważna, albo raczej...

Zawsze miałam problemy z opanowywaniem swojej agresji... Odkąd tylko zaczęłam samodzielnie bawić się na zewnątrz, moja rodzina wypracowała system monitorowania mojego szalonego dziecięcego żywota, przy pomocy cogodzinnych meldowań się przy użyciu domowego domofonu.

Kiedyś mając może 10/11 lat, straaaaaaasznie zirytowana kolejną koniecznością pojawienia się pod tym diabelskim wynalazkiem, próbowałam wytargować możliwość spędzenia 2 godzin na wolności, zamiast tylko 1. Niestety moje plany spełzły na niczym, a mama pozostawała nieugięta: "masz się zameldować za godzinę, koniec dyskusji!" Więc w napadzie agresji, uderzyłam pięścią w róg owego domofonu, przez co prawie cała konstrukcja się odgięła. Chcąc szybko naprawić swój błąd, docisnęłam tę płytkę. Niestety jakoś tak się stało, że dociskając płytkę, razem z nią docisnęłam wszystkie przyciski domofonu.... I w każdym jednym mieszkaniu mojej klatki zaczęło dzwonić... Szybko zbiegłam z miejsca wypadku, ale z relacji rodziny wiem, że "jakiś idiota zepsuł domofon i trzeba było wzywać kogoś ze spółdzielni mieszkaniowej, żeby zadecydował o naprawie i po kogoś zadzwonił"

(zdjęcie poglądowe, jak ten nieszczęsny domofon wtedy wyglądał)

Zawsze miałam problemy z opanowywaniem swojej agresji... Odkąd tylko zaczęłam samodzielnie bawić się na zewnątrz, moja rodzina wypracowała system monitorowania mojego szalonego dziecięcego żywota, przy pomocy cogodzinnych meldowań się przy użyciu domowego domofonu.

Kiedyś mając może 10/11 lat, straaaaaaasznie zirytowana kolejną koniecznością pojawienia się pod tym...

Jak byłam mała, chyba w wieku szkoły podstawowej, to moja mama mówiła mi, żebym mówiła "dzień dobry" dorosłym osobom. Ale chodziło o takie osoby, które ja znam, albo które przychodzą do nas do domu, a ja oczywiście wzięłam to na poważnie i powiedziałam jednej pani, kompletnie obcej osobie "dzień dobry" na poczcie :D Oczywiście i ta pani i moja mama były mocno zdziwione, dlaczego ja się w ogóle odezwałam :D

Jak byłam mała, chyba w wieku szkoły podstawowej, to moja mama mówiła mi, żebym mówiła "dzień dobry" dorosłym osobom. Ale chodziło o takie osoby, które ja znam, albo które przychodzą do nas do domu, a ja oczywiście wzięłam to na poważnie i powiedziałam jednej pani, kompletnie obcej osobie "dzień dobry" na poczcie :D Oczywiście i ta pani i moja mama były mocno zdziwione,...

Kiedy byłam nastolatką strasznie nie lubiłam, gdy moja mama w dniu swoich imienin kazała mi przybyłym gościom mówić, że właśnie wyszła z domu i nie wiadomo, kiedy wróci. Ona tymczasem w małym pokoju była schowana za zasłonką. I pewnego wieczora otworzyłam drzwi gościom, którzy mieli kwiaty i drobny prezent, powiedziałam grzecznie, że mamy nie ma w domu i krzyknęłam na cały głos: MAMO, CIOCIA KRYSIA SIĘ PYTA, KIEDY WRÓCISZ?! Od tej chwili mama nigdy już nie namawiała mnie do kłamstwa.

Kiedy byłam nastolatką strasznie nie lubiłam, gdy moja mama w dniu swoich imienin kazała mi przybyłym gościom mówić, że właśnie wyszła z domu i nie wiadomo, kiedy wróci. Ona tymczasem w małym pokoju była schowana za zasłonką. I pewnego wieczora otworzyłam drzwi gościom, którzy mieli kwiaty i drobny prezent, powiedziałam grzecznie, że mamy nie ma w domu i krzyknęłam na cały...

Moja Pierwsza Komunia Św. Uroczysty obiad po mszy. Cała rodzina. Paru znajomych, w tym siostra zakonna. I ja główna atrakcja tego dnia. Na koniec mszy mówiłam wierszyk, dość długi. Wszystkie ciotki, babki itp. zachwycone jak ta Ola pięknie recytuje. Mama na to powiedziała, że mam dobrą pamięć i znam sporo wierszyków. Zaczęło się więc proszenie o jeszcze jeden występ. Ja nie chętna ale kuzyn do mnie mrugnął i już wiedziałam, który wierszyk powiedzieć. Wujcio jeden chwycił za wypożyczoną kamerę, drugi podniósł mnie i postawił na krześle coby lepiej było widać. Chyba nie do końca zdawałam sobie sprawę z tego co robię. Nabrałam powietrza w płuca i zaczęłam:
"Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,
kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu (...)"
Mina rodziny bezcenna. Nagranie zaginęło lub uległo destrukcji.

Moja Pierwsza Komunia Św. Uroczysty obiad po mszy. Cała rodzina. Paru znajomych, w tym siostra zakonna. I ja główna atrakcja tego dnia. Na koniec mszy mówiłam wierszyk, dość długi. Wszystkie ciotki, babki itp. zachwycone jak ta Ola pięknie recytuje. Mama na to powiedziała, że mam dobrą pamięć i znam sporo wierszyków. Zaczęło się więc proszenie o jeszcze jeden występ. Ja nie...

W oparach absyntu. Skandale Młodej Polski[bookLink]4298892|W oparach absyntu. Skandale Młodej Polski[/bookLink]

W oparach absyntu. Skandale Młodej Polski[bookLink]4298892|W oparach absyntu. Skandale Młodej Polski[/bookLink]

 [bookCover]4298892|W oparach absyntu. Skandale Młodej Polski[/bookCover]