Pani Agata wraz z mężem podjęli decyzję, żeby przyjechać do Poronina (małej, malowniczo położonej miejscowości) teraz, a nie kiedy nadejdzie zima. Według dzieciaków, Magdy i Tomka, było to zupełnie bez sensu. Co można robić o tej porze w górach? Spacery połączone z podziwianiem krajobrazów i polowaniem na krwiożercze grzyby, nie brzmiało dla nich zbyt zachęcająco.
- Gdzie są moje pantofle? - Magda przeszukiwała dom na bosaka, w jednej ręce cały czas trzymając telefon.
- Nie wiem, może gdybyś nie była tak pochłonięta tym urządzeniem, pamiętałabyś gdzie je zostawiłaś.
Pantofle odnalazły się wieczorem tam, gdzie się ich najmniej spodziewano, a mianowicie na skraju lasu za domem. Obok leżała komórka pani Agaty i kilka rzeczy z pokoju Tomka. Pantofle były ułożone tak jakby ktoś w nich chodził, a pozostałe rzeczy były schludnie ułożone naprzeciw obuwia. Nikt nie miał pomysłu na to jak się tam znalazły. Ostatecznie została przyjęta wersja, że wskutek nagłej zmiany miejsca, któreś z dzieci lunatykowało w nocy. Ta teoria została wykorzystana także do wytłumaczenia wody w wannie i utopionej w niej starej porcelanowej lalki znalezionej na następny dzień. Nikt nie wiedział skąd się wzięła tam ta zabawka, ale wszyscy instynktownie postanowili unikać tego tematu. Następnym zjawiskiem okazał się napis ułożony z magnesów na lodówce: “CIEKAJ”. Fakt ten pozostałby niezauważony, gdyby nie to, że magnesy na tej lodówce na co dzień prezentowały idealny chaos, a wtedy były ułożone w krąg wokół napisu. Zdenerwowany tata porozrzucał magnesy z powrotem.
Kolejną notką którą zastali był napis: “UCI” na rozsypanej mące. Po tych trzech literkach był odcisk średniej wielkości dłoni. Przekaz pierwsza zrozumiała Magda następnego dnia rano. Zbiegła na dół. Tam czekała już na nią następna wiadomość. Wiadomość brzmiała: “JUŻ ZA PÓŹNO”. Była napisana na białej ścianie salonu krwią Tomka, który leżał bez życia pod napisem. Magda pobiegła do sypialni rodziców, ale ich tam już nie było. Były tylko ich ciała. Ostatnim co zobaczyła była nieprzenikniona ciemność.
Nie, nie umarła, czekało ją coś o wiele gorszego i przerażającego, a Cienie karmiły się jej strachem.

Pani Agata wraz z mężem podjęli decyzję, żeby przyjechać do Poronina (małej, malowniczo położonej miejscowości) teraz, a nie kiedy nadejdzie zima. Według dzieciaków, Magdy i Tomka, było to zupełnie bez sensu. Co można robić o tej porze w górach? Spacery połączone z podziwianiem krajobrazów i polowaniem na krwiożercze grzyby, nie brzmiało dla nich zbyt zachęcająco.
- Gdzie...

Szkielet
Anna prowadziła restaurację wraz z mężem, Michałem. Lokal wymagał odświeżenia i w końcu przyjechała ekipa budowlana. Robotnicy zeszli do piwnicy, gdzie były toalety. W pewnej chwili przybiegł na górę zaaferowany pan Mietek. Był przestraszony i zaczął opowiadać, że on nie wierzy w duchy, ale widział, jak w toalecie lustro spokojnie opada po ścianie aż na ziemię, zupełnie jakby ktoś je przesuwał. Nie stłukło się. Małżeństwo zeszło do piwnicy i lutro stało oparte o ścianę, jakby ktoś je zdjął i przestawił. Nie miało ani jednej rysy. Wyznaczono innego robotnika i po niespełna dwóch godzinach ten z kolei przybiegł zaaferowany machając czymś przed oczami Anny. Okazało się, że w jednym miejscu była bardzo cienka ściana i w pewnym momencie robotnik po prostu wkuł się do środka, skąd wyjął kilka kości, którymi właśnie machał przed oczami małżeństwa. Wszyscy zbiegli na dół i faktycznie w ścianie była dziura, w której były kości. Michał przeżegnał się i kazał natychmiast włożyć wszystko, co zostało wyjęte z powrotem i to zamurować. Robotnik tak zrobił, włożył kości do dziury, zamurował ją, położył nowe płytki.
Później Anna przeczytała, że był zwyczaj zamurowywania zwłok pierwszego właściciela i stwórcy danego budynku. Natrafiła również na informację, że w podobnej lokalizacji został zamordowany młody chłopak i jego ciała nigdy nie znaleziono.
Małżeństwo do dzisiaj nie wie, czyj szkielet znajduje się w ścianie restauracji, a lustro już nigdy więcej nie spadło na ziemię.

Szkielet
Anna prowadziła restaurację wraz z mężem, Michałem. Lokal wymagał odświeżenia i w końcu przyjechała ekipa budowlana. Robotnicy zeszli do piwnicy, gdzie były toalety. W pewnej chwili przybiegł na górę zaaferowany pan Mietek. Był przestraszony i zaczął opowiadać, że on nie wierzy w duchy, ale widział, jak w toalecie lustro spokojnie opada po ścianie aż na ziemię,...

Godzina 22:30, zachód Słońca w Łazach. Dla większości ludzi to czysta przyjemność, lecz nie dla niej. Ewa, wychodząc z domu, nawet nie pomyślała co zgotuje jej los.. Idąc plażą, woda omywała jej nagie stopy, w zamyśleniu wspominała swój pierwszy pobyt nad morze. Robiło się coraz ciemniej, lecz jej to nie przeszkadzało. W oddali zobaczyła grupkę ludzi oddalających się w stronę lasku. Nie zorientowała się że ktoś, a raczej coś za nią idzie.. Po pewnym czasie poczuła obecność kogoś innego. Odwróciła się. Stanęła twarzą w twarz z potworem. Miał może 2 metry, był cały owinięty glonami a z pyska leciała mu maź. Ewa zrobiła krok w tył, a wtedy On wbił szpony w jej ręce, następnie zanurzył kły w jej szyi, rozdzierając Ewe na kawałki. Słońca nie było widać już na horyzoncie, Ewy też.

Godzina 22:30, zachód Słońca w Łazach. Dla większości ludzi to czysta przyjemność, lecz nie dla niej. Ewa, wychodząc z domu, nawet nie pomyślała co zgotuje jej los.. Idąc plażą, woda omywała jej nagie stopy, w zamyśleniu wspominała swój pierwszy pobyt nad morze. Robiło się coraz ciemniej, lecz jej to nie przeszkadzało. W oddali zobaczyła grupkę ludzi oddalających się w...

Ktoś w Szczawnicy
Nie wiem co mnie podkusiło... miałam więcej tamtędy nie chodzić.
Postanowiłam, że przejdę się sama od moich przyjaciół z hotelu. Spacer zawsze niweluje moje nerwy. Niestety nie udało nam się razem mieszkać z przyjaciółmi, jak zwykle musieliśmy coś namieszać w rezerwacji. Ale nie ma co ubolewać... mieszkam w pięknym, malutkim moteliku, trochę na uboczu. Idealnie. Zadzwonił do mnie telefon, koleżanka z pracy musiała mi jak najszybciej przekazać najświeższe ploteczki z pracy. Maszerowałam w milczeniu słuchając ją. Pomyślałam, że ten wieczór jest pełen magii, mroczny zamglony, a w tle uliczki piękny stary kościółek i cmentarz przy nim.
W oddali zobaczyłam postać. Taki ot normalny człowiek. W dresiku i kapturze. Tylko twarzy nie udało mi się dostrzec, bo spod kaptura zionęła gęsta czarna nicość. Gdy przeszliśmy w końcu koło siebie poczułam niepokój bo jego kroki się zawahały. Pare sekund później poczułam jego spojrzenie na moich plecach. Popatrzyłam w bok i kątem zobaczyłam, że idzie za mną.
Przeraziłam się bo anonimowość i nieprzewidywalność tej postaci były niepokojące.
Postanowiłam... postanowiłam, że się odwrócę. Pomimo, że dwie sekundy wcześniej słyszałam jego kroki,oddech i prawie dotyk... na ulicy nikogo nie było. Postać się rozpłynęła a dookoła żadnego przesmyku, gdzie można byłoby się wcisnąć ani najmniejszego krzaczka. Nic.
Przystanęłam, rozejrzałam się i stwierdziłam, że może spowiła już go mgła. Nie wierzyłam we własne myśli ale spacer miał przecież ukoić moje myśli...
Szłam starając się słuchać roześmiany głos mojej koleżanki. Chciałam już tylko dojść do mojego pokoju.
Tajemniczy nieznajomy na pewno nie był moją miłością od pierwszego wejrzenia ale został w moich myślach jeszcze przez długi czas.

Ktoś w Szczawnicy
Nie wiem co mnie podkusiło... miałam więcej tamtędy nie chodzić.
Postanowiłam, że przejdę się sama od moich przyjaciół z hotelu. Spacer zawsze niweluje moje nerwy. Niestety nie udało nam się razem mieszkać z przyjaciółmi, jak zwykle musieliśmy coś namieszać w rezerwacji. Ale nie ma co ubolewać... mieszkam w pięknym, malutkim moteliku, trochę na uboczu....

Mała podkarpacka wioska zdawałby się nad wyraz nudną. I taką jest dla każdego kto nie zna jej tajemniczej historii. Przed setkami lat w starym opuszczonym pałacu hrabianka życiem przypłaca chęć pomocy wiejskiemu społeczeństwu. Rozwścieczony małżonek przeszywa strzałem kuszy serce hrabiny przerywając zdobiący jej szyję naszyjnik z czerwonych korali. Kilka dni później hrbia wielce żałując swego czynu powiesił się na łańcuchu na pobliskim dębie.
Od tej pory we si dzieją się nad wyraz niezwyczajne rzeczy. W pobliskim parku po zmroku usłyszeć można dźwięk ciągnących się łańcuchów i kobiecy, subtelny jęk. Hrabina ukazuje się ludzkości i spokoju zaznać nie może dopóki wszystkie korale zebrane n jednym sznurku staną się na nowo całością. Kto przemieszczając się parkiem poczuje ciepły oddech na szyi i ujrzy w oddali kobietę w białej zakrwawionej sukni ten drży ze strachu gdy wybrany został na osobę, która kolejny koralik przewlecze przez sznurek. Trudno korale odnaleźć, gdyż rozproszyły się po całym wiejskim terenie. Wielu znak hrabiny sprowokowało, wielu odnaleźć korali nie zdołało. Złości się hrabia niezmiernie i tego kto odmawia prośby hrabiny z serca płynącej serc pozbawia by odkupić swoje winy i wyżebrać przebaczenie hrabiny co jedynym jest warunkiem by dusza zaznała spokoju....

Mała podkarpacka wioska zdawałby się nad wyraz nudną. I taką jest dla każdego kto nie zna jej tajemniczej historii. Przed setkami lat w starym opuszczonym pałacu hrabianka życiem przypłaca chęć pomocy wiejskiemu społeczeństwu. Rozwścieczony małżonek przeszywa strzałem kuszy serce hrabiny przerywając zdobiący jej szyję naszyjnik z czerwonych korali. Kilka dni później hrbia...

Trzcianka, 24 września 2016, 21:40,
-Znowu pada deszcz. W taką pogodę Aga nie chce biegać i znów będę sama – pomyślała Karina, po czym rozpoczęła ubieranie stroju biegowego. Zakluczyła drzwi od domu i rozpoczęła swój wieczorny jogging. Trasa jak zwykle ta sama. Trasa ścieżkami w Parku ryb słodkowodnych i grzybów.
Pomysł wyremontowania alejek prowadzących przez las otaczający jedno z lokalnych jezior okazał się strzałem w dziesiątkę. Wybrukowane i oświetlone ścieżki przy których zainstalowano olbrzymie makiety ryb słodkowodnych i grzybów ściągały tłumy zwiedzających Trzciankę jak i stały się stałą trasą dla lokalnych biegaczy.
Jednak tym razem z powodu później pory oraz złej pogody Karina była na trasie sama. Dobiegła do makiety olbrzymiego suma, po czym rozpoczęła swój stały punkt treningu czyli rozciąganie. Lampa znajdująca się przy pobliskiej ławce zamrugała po czym kompletnie zgasła.
-Świetnie tylko tego brakowało – pomyślała. Karina od razu pomyślała o legendzie głoszącej, iż w parku grasuje stary rybak i grzybiarka, którzy nocami mordują ludzi. Głupoty. Dziewczyna ruszyła w dalszą trasę.
Po chwili drogę zastąpił jej starszy mężczyzna z dużym rybackim hakiem w ręce i zakrwawionym fartuchu. Przerażona odwróciła się i zaczęła uciekać. Jednak po kilkunastu krokach zza krzaków wyłoniła się druga postać. Starsza kobieta z ogromnym nożem w ręce i koszykiem pełnym grzybów chwyciła Karinę za ramię obracając ją w swoja stronę po czym wbiła jej ostrze głęboko w podbrzusze…

Trzcianka, 24 września 2016, 21:40,
-Znowu pada deszcz. W taką pogodę Aga nie chce biegać i znów będę sama – pomyślała Karina, po czym rozpoczęła ubieranie stroju biegowego. Zakluczyła drzwi od domu i rozpoczęła swój wieczorny jogging. Trasa jak zwykle ta sama. Trasa ścieżkami w Parku ryb słodkowodnych i grzybów.
Pomysł wyremontowania alejek prowadzących przez las...

Raszel- urokliwe miasteczko otoczone warmijskim pejzażem. Miejsce piękne, spokojne, wręcz nostalgiczne. A jednak skrywa tajemnicę. Każdego 13 dnia miesiąca ginie tam jeden młody mężczyzna. Z pozoru jest to samobójcza śmierć zmęczonego życiem człowieka, a jednak coś tu się nie zgadza.
Mężczyzn z pozoru nic nie łączy. Nic za wyjątkiem młodości i radości jaką czerpali z życia. Ich ciała są zawsze odnajdywane rano na brzegu Sejny.
Pierwsza teoria policji- fala samobójczych skoków. Obalona. Zbyt kochali życie.
Druga teoria- seryjny morderca. Brak dowodów.
Teoria mieszkańców- lokalna legenda.
Na początku XX wieku młoda dziewczyna zakochała się w młodym mężczyźnie. Planowali ślub. Jednak tuż przed ołtarzem jej ukochany zrezygnował. Zostawił ją. Okazało się, że była tylko jedną z wielu. Po jego zdradzie nie zostało jej nic. Ubrana w suknię, która miała być ślubną, poszła na most, na którym przysięgli sobie miłość po grób i rzuciła się w wody Sejny. Rano, gdy znaleziono ją na brzegu jeszcze żyła. Ostatkiem sił przysięgła, że nigdy nie odejdzie, póki nie pomści każdego złamanego niewieściego serca.
Fala tajemniczych zabójstw rozpoczęła się niebawem po śmierci dziewczyny. Wszyscy martwi wyznawali te same zasady co jej ukochany, który ją zdradzał, a więc musieli zginąć.

Raszel- urokliwe miasteczko otoczone warmijskim pejzażem. Miejsce piękne, spokojne, wręcz nostalgiczne. A jednak skrywa tajemnicę. Każdego 13 dnia miesiąca ginie tam jeden młody mężczyzna. Z pozoru jest to samobójcza śmierć zmęczonego życiem człowieka, a jednak coś tu się nie zgadza.
Mężczyzn z pozoru nic nie łączy. Nic za wyjątkiem młodości i radości jaką czerpali z...

Grupa studentów znalazła na plaży w Międzyzdrojach pocięte nagie zwłoki młodej kobiety. Najbardziej trzeźwa z dziewcząt, czym prędzej zadzwoniła po policję. 2 radiowozy zaparkowały przed molo dokładnie o 5.07 nad ranem. Ciało było mokre i sine, pływało w morzu od jakichś trzech dni. Widać było już ślady rozkładu. Dokładnie tydzień później, w miejscu oddalonym od poprzedniego o niecałe 15 metrów, znaleziono kolejne zwłoki, tym razem mężczyzny. Znów były one nagie i pocięte. Na obu ciałach znaleziono dokładnie 15 ran szarpanych. Przyczyną śmierci w obu przypadkach było również pęknięcie czaszki. Nie zniechęciło to jednak plażowiczów do udziału w nocnych eskapadach. Kluby były zapełnione dokładnie tak, jak przed zdarzeniem. W ciągu wakacji, na plaży znaleziono kolejnych 11 zwłok. Okazało się, że wszystkie należały do turystów żydowskiego pochodzenia. Policja podchwyciła trop i czym prędzej udała się do pobliskiego muzeum. Okazało się, że co tydzień znikał tasak należący do nazistowskiego oficera, który przez 3 lata był naczelnikiem obozu koncentracyjnego. Dokładnie o 1.11 w każdą piątkową noc, z gabloty znikał eksponat. Dokładnie o tej właśnie godzinie, ta sama kamera zacinała się. Ponownie działo się to o 3.33. Wówczas ostrze wracało na swoje miejsce w nienaruszonym stanie. Raz władze muzeum przeniosły eksponat do zabezpieczonego skarbca. O 3.33 w kolejną sobotę wszystkie kamery w budynku wyłączyły się w niewyjaśnionych okolicznościach, a nóż wrócił na swoje stałe miejsce.

Grupa studentów znalazła na plaży w Międzyzdrojach pocięte nagie zwłoki młodej kobiety. Najbardziej trzeźwa z dziewcząt, czym prędzej zadzwoniła po policję. 2 radiowozy zaparkowały przed molo dokładnie o 5.07 nad ranem. Ciało było mokre i sine, pływało w morzu od jakichś trzech dni. Widać było już ślady rozkładu. Dokładnie tydzień później, w miejscu oddalonym od...

Próbowałem bezszelestnie podejść bliżej polany by mieć lepszy widok. Na środku leżał półżywy chłopak. Jego prawa noga była nienaturalnie wykręcona. Nagle na polanie pojawiła się ona. Lekko sfrunęła z drzewa. Jej czerwone ślepia zapłonęły w ciemności gdy zmieniała swą postać. Błyskawicznie zjawiła się obok swojej ofiary. Jej ostre jak brzytwy pazury zatopiły się w brzuchu chłopaka. Ciszę lasu przeciął przeraźliwy krzyk. Z rozpłatanego brzucha wystawały wnętrzności. W blasku księżyca ujrzałem jak zatapia zębiska i z obrzydliwym uśmiechem rozkoszuje się smakiem swej ofiary. Chłopak cały czas żył gdy się w niego wgryzała. Wyskoczyłem na polanę z nożem specjalnie przygotowanym na tę okazję. Strzygo - krzyknąłem - o pani nocy dzisiaj zginiesz z mej ręki. Znalazłem twoje legowisko. Jeszcze tej nocy odetnę ci łeb a potem położę na twojej mogile. A wtedy znikniesz z tego świata i przeniesiesz się na wieczność do swego Pana Welesa.
A wszystko to miało miejsce w Bieszczadach, w spokojnych jak dotąd Ustrzykach Dolnych.

Próbowałem bezszelestnie podejść bliżej polany by mieć lepszy widok. Na środku leżał półżywy chłopak. Jego prawa noga była nienaturalnie wykręcona. Nagle na polanie pojawiła się ona. Lekko sfrunęła z drzewa. Jej czerwone ślepia zapłonęły w ciemności gdy zmieniała swą postać. Błyskawicznie zjawiła się obok swojej ofiary. Jej ostre jak brzytwy pazury zatopiły się w brzuchu...

Wampir w Mielnie? Wilkołak w Mrągowie? Yeti w Zakopamem? Nic z tych rzeczy. Ta historia mrozi krew w żyłach, bo jest boleśnie prawdziwa, a jej bohaterem nie jest mityczny stwór, czy monstrualny potwór, a zwykły człowiek taki jak ty, czy ja (choć do potwora, przyznam szczerze, wiele mu nie trzeba). Z początku może wydawać się niewinnie. Wyjeżdżasz z żoną na długo wyczekiwany weekend w górach. Pozwala ci nawet prowadzić. Pozwala ci nawet prowadzić szybko i nawet nie panikuje za każdym razem jak za ostro wejdziesz w zakręt. Dzieciaki podrzuciles siostrze pod opiekę. Telefon wyłączyłes. Nikt z pracy nie będzie ci zawracał głowy. Zapowiada się cudowny weekend, chwila odpoczynku u boku ukochanej osoby.
Dojeżdżasz na miejsce. Zapadł już zmrok. Wysiadasz z auta i słyszysz cykanie swierszczy. Domek położony na odludziu. Z daleka od cywilizacji. Niby wiesz, że tego ci potrzeba, ale i tak panikujesz. Atmosfera bowiem iście groteskowa. Bierzesz żonę za rękę. Jak rycerz prowadzisz ją do domku, do bezpiecznego miejsca. Potem wrócisz po bagaże. Ale wtem zauważasz coś niepokojącego. Na parterze ktoś zaświecil światło.
Ktoś tam jest.
Przestępca!
Morderca!
Gwałciciel!
Nie, gorzej...
Zanim zdążysz jakkolwiek zareagować, zza drzwi wychyla się znana tobie aż za dobrze postać. Obnaża zęby w szaleńczym uśmiechu.
- Co tak długo?! Przecież mieliście wyjechać rano!
Patrzysz na swoją żonę. Ona patrzy na ciebie. Znowu spoglądasz na potwora w drzwiach. Wzdychasz głęboko... Yeti w Zakopanem? Otóż nie, moi mili. Teściowa w twoim własnym domku letniskowym. To jest prawdziwy horror.

Wampir w Mielnie? Wilkołak w Mrągowie? Yeti w Zakopamem? Nic z tych rzeczy. Ta historia mrozi krew w żyłach, bo jest boleśnie prawdziwa, a jej bohaterem nie jest mityczny stwór, czy monstrualny potwór, a zwykły człowiek taki jak ty, czy ja (choć do potwora, przyznam szczerze, wiele mu nie trzeba). Z początku może wydawać się niewinnie. Wyjeżdżasz z żoną na długo wyczekiwany...