W dzieciństwie zazdrościłem koledze, którego tata uczył czytania jeszcze przed szkołą, a mój mówił, że nauczą mnie w szkole. I rzeczywiście kiedy poznaliśmy już wszystkie literki pani wychowawczyni zaleciła nam odwiedzenie biblioteki. Nie wahałem się ani chwili, lecz wnętrze pomieszczenia było zatłoczone gromadą uczniów znacznie górujących nade mną wzrostem. Na szczęście z tego tłumu wyłowiła mnie bibliotekarka i wręczyła cienki tomik. Pamiętam, że miesiąc lub dwa codziennie nad nim siadałem i celebrowałem jego czytanie. Nawet do dzisiaj mam jakiś mglisty zarys treści. Powróciłem do biblioteki i wziąłem kolejny tomik, aż doszedłem do regularnych odwiedzin co drugi dzień po dwie książki. Uważam, że pierwsza książka to był w mym życiu zasadniczy przełom.
Kiedy byłem małym chłopcem skakanie na główkę do wody było bardzo „modne”. Nie zapomnę nadmorskiej rzeczki i chłopaków, którzy skakali z drewnianego mostu. Jak ja im zazdrościłem, że są tacy odważni. Ja nie byłem. Ani tu ani nawet na pływalni. Lecz pewnego dnia skorzystałem z zajęć na pływalni i wdrapałem się na słupek. Wahanie nie było krótkie, lecz w końcu zgiąłem kolana, pochyliłem się i z całych sił wybiłem. Poszło troszkę niezgrabnie, lecz kolejne razy szły mi już lepiej, aż całkowicie pozbyłem się lęku przed takim skakaniem. A dzisiaj chwalę sobie ten lęk, który być może uchronił mnie przed złamaniem kręgosłupa. Dzisiaj już nie zazdroszczę chłopcom spod mostu skaczącym do nieznanej wody. Szczęście, ze byłem rozważniejszy.

W dzieciństwie zazdrościłem koledze, którego tata uczył czytania jeszcze przed szkołą, a mój mówił, że nauczą mnie w szkole. I rzeczywiście kiedy poznaliśmy już wszystkie literki pani wychowawczyni zaleciła nam odwiedzenie biblioteki. Nie wahałem się ani chwili, lecz wnętrze pomieszczenia było zatłoczone gromadą uczniów znacznie górujących nade mną wzrostem. Na szczęście z...

Moja droga do szczęścia jest bardzo długa, chyba dalej tej drogi dokładnie nie odnalazłam. W 2012 roku zdarzyło się w moim życiu a właściwie w mojej głowie coś co spowodowało, że bałam się wychodzić sama z domu, później doszło do tego że w sklepie robiło mi się słabo , duszno, dostawałam szybkiego bicia serca, okazało się że to wszystko jest na tle nerwowym, za dużo nerwów, albo za mocno przechodziłam sprawy związane ze stresem w moim życiu, a wszystko odbiło się po latach. Hura, bo wyszłam z tego! , nie do końca ale jest rok 2016 a ja w tym roku zdałam na prawo jazdy, niestety moja droga do szczęścia nie trwała długo bo 3 listopada zmarła moja mama, teraz zbieram swoje życie z powrotem w jedną całość i być może jak pogodzę się ze swoim losem to odnajdę szczęście.

Moja droga do szczęścia jest bardzo długa, chyba dalej tej drogi dokładnie nie odnalazłam. W 2012 roku zdarzyło się w moim życiu a właściwie w mojej głowie coś co spowodowało, że bałam się wychodzić sama z domu, później doszło do tego że w sklepie robiło mi się słabo , duszno, dostawałam szybkiego bicia serca, okazało się że to wszystko jest na tle nerwowym, za dużo nerwów,...

„Jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować
– powiedział Lis do Małego Księcia.

Zmiana konieczna, operacyjna spadła na mnie znienacka. Poplątała i zagubiła. Odgradzałam się pytaniami tak skutecznie, że odpowiedzi nie mogły się przecisnąć. Zaprzeczałam, lekceważyłam... Jednak to była ta chwila, w której życie mówi: SPRAWDZAM!

Szpital i... pierwsze zadziwienie: nie jestem sama, są nawet młodsi...a z nimi ich prostota, ufność...
I wtedy ból innych zabolał bardziej niż własny.
Nadszedł moment, kiedy wreszcie można powiedzieć OK, spojrzę w lustro i powoli, delikatnie zacznę otwierać oczy.
Polubię to, co zobaczę, nazwę i każdego dnia będę siadać coraz bliżej siebie.

Jak bardzo człowiek zyskuje, kiedy zmusza się do większego wysiłku, do dyscypliny.

I gdzieś w tym prawdziwym spotkaniu odnajduje siłę, o której nie miał pojęcia. Wystarczyło tylko zaufać sobie. Nie trzymać się pierwszej lepszej roli, tylko wypracować tę samoDZIELNĄ.

WYSTARCZYŁO SIĘ NIE BAĆ i być swoim mądrym przyjacielem, który powie, że masz tyle obawy, co nadziei, tyle strachu, co odwagi, tyle smutków, co radości.

Musiałam przepracować swoje oswajanie.
I teraz wiem, że było warto :-)

„Jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować
– powiedział Lis do Małego Księcia.

Zmiana konieczna, operacyjna spadła na mnie znienacka. Poplątała i zagubiła. Odgradzałam się pytaniami tak skutecznie, że odpowiedzi nie mogły się przecisnąć. Zaprzeczałam, lekceważyłam... Jednak to była ta chwila, w której życie mówi: SPRAWDZAM!

Szpital i... pierwsze zadziwienie:...

Ha, ha, ha...
Z opisu:
"Anna Czarnecka – dziennikarka, felietonistka, trenerka rozwoju osobistego – postanowiła zmienić swoje życie. Na drodze zmiany towarzyszył jej doświadczony mentor – Jacek Santorski. To książka dla każdej kobiety, która czuje potrzebę zmiany w jakimkolwiek obszarze swojego życia. Sam bunt kobiet przeciw określonym stereotypom, rolom i zachowaniom nie wystarczy."

Oczywiście, bunt kobiety przeciw stereotypom i rolom nie wystarczy..., potrzebny jest mentor, facet. Bo inaczej jakżeby biedna zbuntowana przeciw stereotypom drogę odnalazła?
A mentor? Cytuję z recenzji:
"I tutaj zaczyna się rola Jacka, który z bezkompromisową szczerością wskazuje naiwność, karci nieszczerość..."
No i po buncie. Skarcona kobieta odnajduje swoje miejsce. Nawet na okładce. Skromnie umieszcza swoje nazwisko poniżej nazwiska Mentora. Prawdziwie wyczerpująca walka ze stereotypami.

Ha, ha, ha...
Z opisu:
"Anna Czarnecka – dziennikarka, felietonistka, trenerka rozwoju osobistego – postanowiła zmienić swoje życie. Na drodze zmiany towarzyszył jej doświadczony mentor – Jacek Santorski. To książka dla każdej kobiety, która czuje potrzebę zmiany w jakimkolwiek obszarze swojego życia. Sam bunt kobiet przeciw określonym stereotypom, rolom i zachowaniom nie...

Zmiana. Odmiana. Przemiana. Siedzi. Zagnieżdża się. Dojrzewa bądź trwa. Regres i progres. Czasem constans. Jest pożądana. Była i będzie zapewne. Przemiana to wielokroć wyzwolenie. Przetarcie oczu. Sobie. Nierzadko innym.

Jedna z moich mentalnych: myślenie o rodzinie, rodzicach, rodzeństwie. Powinnościach wobec nich, oczekiwaniach stawianych przede mną, obowiązkach. Prawda, czy przekonanie, wyobrażenie, fiksacja moja?

Akcja: zerwanie na chwil kilka – miesiąc, dwa, trzy i pół... Mniej telefonów i wizyt. Szokowa terapia rodzinna. Pytania, pytania, pytania. Do mnie adresowane: od rodziny ale i samej siebie?

Reakcja rodziny: że coś nie tak (owszem), kolejna kontrowersja (owszem), afront, impertynencja czy zrzucić to na karb dziwactwa wrodzonego, inności tudzież ekstrawagancji (owszem, owszem, owszem?).

Akcja: trwanie w postanowieniu i moja interpretacja: moje życie, mój czas, mój dom, moje wybory i wartości. Nawet jeśli afront, impertynencja czy ekstrawagancja. Czas i przestrzeń. Odłączam się. Czasem sprostowanie. Krótkie wyjaśnienia. Nic więcej. Pozostanie. Wytrwanie i przetrwanie. Burza w głowie. Sztorm. Względny spokój. I od nowa…

Wygrałam jednak. Nie wiem z kim i z czym. Najpewniej z własną projekcją. To zaledwie początek – zwłaszcza w kwestiach oceny wszechrodzinnej. Minęło wiele miesięcy, ale rewolucja przepoczwarzyła się mozolnie, ale jednak, w codzienność. Bezdyskusyjną już. Przetrawioną. Omówioną. Moją. Ale i rodziny. Oto jedna z moich zmian.

Zmiana. Odmiana. Przemiana. Siedzi. Zagnieżdża się. Dojrzewa bądź trwa. Regres i progres. Czasem constans. Jest pożądana. Była i będzie zapewne. Przemiana to wielokroć wyzwolenie. Przetarcie oczu. Sobie. Nierzadko innym.

Jedna z moich mentalnych: myślenie o rodzinie, rodzicach, rodzeństwie. Powinnościach wobec nich, oczekiwaniach stawianych przede mną, obowiązkach. Prawda,...

To jak istotne jest dla mnie życie i jak przez nie brnę, zaczęłam uświadamiać sobie stosunkowo niedawno, kiedy tak naprawdę zaczęłam dotykać dna emocjonalnego. Wiadomo – od dziecka należało spełniać oczekiwania rodziców, wśród znajomych należało być zawsze radosną, z pozytywnym podejściem do życia i duszą towarzystwa. Swoje życie podporządkowywałam partnerom, zupełnie zapominając o swoich potrzebach. Aż w końcu „boom”! Skończyłam przymuszone studia (z bardzo dobrymi wynikami) , znajomi jakby się rozpłynęli po świecie, a mój ówczesny partner z dnia na dzień stwierdził, że nie chce się jeszcze ustatkować, rujnując całą moją życiową równowagę. Odbijając się od dna, zaczęłam myśleć ( w końcu! ) tylko o sobie, o moich potrzebach, o tym co lubię, jaka jestem, jak chcę siebie postrzegać. Dbam o siebie, zdrowo się odżywiam, staranniej dobieram ubrania i makijaż. W wakacje zrobiłam prawo jazdy na motor, chociaż każdy mówił, że mi nie dam rady – bo jestem drobną kobietką, 158 cm wzrostu, no jak! A jednak, postawiłam na swoim. Dbam o swoje zdrowie, regularnie chodzę na fitness. Kocham konie – w tym roku zapisałam się do szkoły, która być może da mi możliwość połączenia pasji z pracą, bo w końcu odkryłam co tak naprawdę chcę w życiu robić! Ci, którzy mnie znają mówią, że jestem robotem, bo robię milion rzeczy na raz, ale na co czekać? Mam wiele zainteresowań, kocham świat, kocham ludzi. A co najważniejsze – pokochałam siebie, ze wszystkimi wadami i zaletami. Jest mi dobrze ze sobą.

To jak istotne jest dla mnie życie i jak przez nie brnę, zaczęłam uświadamiać sobie stosunkowo niedawno, kiedy tak naprawdę zaczęłam dotykać dna emocjonalnego. Wiadomo – od dziecka należało spełniać oczekiwania rodziców, wśród znajomych należało być zawsze radosną, z pozytywnym podejściem do życia i duszą towarzystwa. Swoje życie podporządkowywałam partnerom, zupełnie...

Jako nastolatka miałam dosyć ponure spojrzenie na świat. Cierpiałam na zaniżone poczucie własnej wartości i ciągłe wrażenie, że nie jestem wystarczająco dobra. Bałam się wykonać jakikolwiek ruch, aby przypadkiem nie narazić się na pośmiewisko, i chociaż miałam wiele wspaniałych marzeń, to nie wierzyłam, że kiedykolwiek się one spełnią. Czułam się totalnie nieprzystosowana do świata, nie umiałam grać w życie i ciągle zdawało mi się, że błądzę po omacku.

Aż w końcu zauważyłam, że nikt tak na prawdę nie wie, jak żyć. Wszyscy zaciskają zęby, uzbrajają się w cierpliwość i uczą na błędach. Ja także krok po kroku zaczęłam sobie udowadniać, że nie jestem taka beznadziejna jak myślałam. Przestałam się przejmować opinią innych ludzi, co przez długi czas mnie paraliżowało, i zaczęłam kolekcjonować nowe doświadczenia, które podbudowały mnie i uświadczyły w przekonaniu, że jakoś sobie w życiu poradzę. Zaczęłam spełniać swoje marzenia, począwszy od największego - wyprawy do Finlandii, którą udało mi się zrealizować całkowicie samodzielnie.



Dziś jestem już trochę bardziej pewna siebie i samodzielna; wiem, że świat stoi przede mną otworem - wystarczy tylko trochę chęci i zaangażowania. Wciąż jednak czuję potrzebę udowadniania sobie, że dam radę. Dlatego stawiam sobie coraz to nowe wyzwania, do których uparcie dążę. Dzięki temu, w przyszłym roku jadę do Stanów Zjednoczonych, aby przeżyć największą przygodę mojego życia.

Nie spodziewaliście się tego po mnie, prawda?
Ja też nie.

Jako nastolatka miałam dosyć ponure spojrzenie na świat. Cierpiałam na zaniżone poczucie własnej wartości i ciągłe wrażenie, że nie jestem wystarczająco dobra. Bałam się wykonać jakikolwiek ruch, aby przypadkiem nie narazić się na pośmiewisko, i chociaż miałam wiele wspaniałych marzeń, to nie wierzyłam, że kiedykolwiek się one spełnią. Czułam się totalnie nieprzystosowana...

Piękne pytanie.
Kiedy skończyłam studia socjologiczne o specjalizacji "Planowanie kariery zawodowej" szukałam pracy w zawodzie. Niestety bez doświadczenia nikt nie chciał mnie przyjąć. Byłam załamana. Nie wiedziałam co ze sobą począć. Żałowałam, że podczas studiów nie zdobyłam odpowiedniego doświadczenia.

W międzyczasie pracowałam w kilku miejscach, które nie były do końca związane z moim zawodem i nie satysfakcjonowały mnie.

Zdecydowałam. że muszę zaplanować własną karierę zawodową. Swoją karierę. Zrobić coś ze sobą i swoim życiem. Przecież wiem jak to się robi.

Rzuciłam pracę na etacie i zaczęłam działać. Zaczęłam robić to, co kocham. Po roku założyłam firmę. Otrzymałam na nią dofinansowanie. Los zaczął mi sprzyjać. Tak po prostu. Wystarczyło dobrze określić cel i zacząć robić to, co sprawia przyjemność. Potrzeba było do tego dużo zapału, cierpliwości i nowej nauki do przyswojenia. Dziś pomagam innym w planowaniu ich karier.

Mam własną firmę, jestem szczęśliwa. Mimo, że prawie nikt nie wierzył w ten sukces, kiedy rzucałam etat. :)

Piękne pytanie.
Kiedy skończyłam studia socjologiczne o specjalizacji "Planowanie kariery zawodowej" szukałam pracy w zawodzie. Niestety bez doświadczenia nikt nie chciał mnie przyjąć. Byłam załamana. Nie wiedziałam co ze sobą począć. Żałowałam, że podczas studiów nie zdobyłam odpowiedniego doświadczenia.

W międzyczasie pracowałam w kilku miejscach, które nie były do...

Odkąd sięgam pamięcią byłam uległa, robiłam to czego się oczekuje.
Mówiłam to co chciano usłyszeć.
Przez lata narosła we mnie niechęć do samej siebie – do nijakości i bezbarwności, płynących z mojego zachowania.
Podziwiałam z boku ludzi o silnym i wyraźnym charakterze, sama będąc zawsze ugłaskaną kukiełką.
W takim klimacie "siebie" wpadłam w związek, który szybko wziął górę.
W pierwszych miesiącach przestałam chcieć, a bardziej prężyć się by dobrze wypaść i dostać nagrodę. Nagrody były różne, słowa uznania, przytulenia czy troska. Równolegle wciąż narastało we mnie uczucia niezadowolenia z samej siebie i relacji którą buduję.
Nadeszło w końcu to co było nieuniknione - brak szacunku od partnera i przyjaciół, wychwycili miałkość, bezbarwność i płynność poglądów. Nie było głośnego pęknięcia, po prostu gdzieś pod kocem z lampką wina - zaczęłam szukać siebie, gdyż czułam głód prawdziwej szczerej relacji z kimś mojego gatunku. Rozstałam się z partnerem, zweryfikowałam grono znajomych wyłącznie do tych na których mi zależy najbardziej. Taki pierwszy krok.
Nie zmieniłam się drastycznie, bo wciąż staram się wyzbyć niechcianych cech - staram się stanowczo stanąć po jednej ze stron, którą uważam za słuszną.
Zamiast huśtać się okrakiem nad poglądem.
Ciągle muszę/chcę pamiętać o moich postanowieniach, wyzbycia się chęci zadowalania wszystkich wokół kosztem siebie i własnego zdania.
To ciężka praca, ale z prądem cudzych myśli płynął tylko zdechłe ryby – ja zwyczajnie już nie chcę.

Odkąd sięgam pamięcią byłam uległa, robiłam to czego się oczekuje.
Mówiłam to co chciano usłyszeć.
Przez lata narosła we mnie niechęć do samej siebie – do nijakości i bezbarwności, płynących z mojego zachowania.
Podziwiałam z boku ludzi o silnym i wyraźnym charakterze, sama będąc zawsze ugłaskaną kukiełką.
W takim klimacie "siebie" wpadłam w związek, który szybko wziął...

To, że dojrzewałam do zmiany przez ostatnich dziesięć lat, uświadomiłam sobie niedawno. Te dziesięć lat, to niemal całe moje życie zawodowe przepracowane na etacie. Dopiero teraz - po tych dziesięciu latach dojrzewania - wiem, że czas na zmianę. Dorosłam do tego, by być swoim sterem, żeglarzem, okrętem.

To, że dojrzewałam do zmiany przez ostatnich dziesięć lat, uświadomiłam sobie niedawno. Te dziesięć lat, to niemal całe moje życie zawodowe przepracowane na etacie. Dopiero teraz - po tych dziesięciu latach dojrzewania - wiem, że czas na zmianę. Dorosłam do tego, by być swoim sterem, żeglarzem, okrętem.