Tej nocy spałam pierwszy raz u koleżanki, długo nie mogłam zasnąć, a gdy w końcu mi się to udało miałam dziwny sen.
Śniło mi się, że biegnę po pustym cmentarzu na którym leży moja babcia i czegoś szukam. Mam rozwiane włosy i biegnę jak tylko potrafię najszybciej.
Kilka dni później poszłam do Babci na cmentarz, a gdy wracałam uświadomiłam sobie,że zapomniałam przy grobie torebki, a miałam w niej sporo pieniędzy.
Więc biegłam przez pusty cmentarz z rozwianym włosem jak w tym moim śnie..
Zdążyłam ...znalazłam torebkę.
Do dziś nie wiem czym był ten sen ? Ostrzeżeniem, że coś takiego się zdarzy?
Sny są niesamowite, zawsze przywiązuję do nich dużą wagę.

Tej nocy spałam pierwszy raz u koleżanki, długo nie mogłam zasnąć, a gdy w końcu mi się to udało miałam dziwny sen.
Śniło mi się, że biegnę po pustym cmentarzu na którym leży moja babcia i czegoś szukam. Mam rozwiane włosy i biegnę jak tylko potrafię najszybciej.
Kilka dni później poszłam do Babci na cmentarz, a gdy wracałam uświadomiłam sobie,że zapomniałam przy grobie...

Takich snów się nie zapomina. Po przeprowadzeniu się ze starej kamienicy dziadków, do nowego mieszkania przyśniło mi się coś dziwnego. A mianowicie, był to czarny duch, w kapeluszu - uśmiechał się do mnie, o ile można ująć, że duch się uśmiecha. Zmywał naczynia w kuchni... Nie pamiętam dziwniejszego snu od tego. Przyśnił mi się jeden jedyny raz i już więcej się nie pojawił.

Takich snów się nie zapomina. Po przeprowadzeniu się ze starej kamienicy dziadków, do nowego mieszkania przyśniło mi się coś dziwnego. A mianowicie, był to czarny duch, w kapeluszu - uśmiechał się do mnie, o ile można ująć, że duch się uśmiecha. Zmywał naczynia w kuchni... Nie pamiętam dziwniejszego snu od tego. Przyśnił mi się jeden jedyny raz i już więcej się nie pojawił.

Jeeezu! Jeszcze nikomu się nie przyznałam do mojego snu z czasów "młodości i miłości wszelakiej..z bohaterami "przystojnymi na miarę czasów PRL"". Bo mój pierwszy sen w domu, w którym mieszkam od hohoho.. niczym Baba-Jaga w swojej chatce na kurzej nóżce, był.. erotyczny (na miarę tego, co erotyzmem może nazwać 11 letnia dziewczynka). Dziś wydaje mi się prześmieszny i z nostalgią do niego wracam a pamiętam go dokładnie ze wszystkimi szczegółami. Nie był długi i absolutnie NIEMY, ale przez to wydaje mi się dziś jeszcze romantyczniejszy i piękniejszy niż niektóre realne przeżycia w "tym" temacie. Zatem...

Przepiękny letni dzień. Słońce (jeszcze nie słyszące o dziurach ozonowych i szkodliwych promieniach UV) w zenicie, na lazurowo błękitnym i absolutnie bezchmurnym niebie. Ja idąca granicą pomiędzy dwoma, bezkresnymi polami zbóż (a konkretnie żyta - widzę dokładnie te piękne kłosy, lekko zwieszone pod ciężarem ziaren,kołyszące się na delikatnym wietrze), w oliwkowej sukience przed kolana ( w realu takiej nie posiadałam i do dziś nie posiadam). Mała, szczęśliwa dziewczynka. I nagle, na mojej drodze pojawia się wysoka postać.. ( I tu proszę o wyrozumiałość i zduszenie śmiechu w zarodku ) Przede mną stał.. JANOSIK - taki, jakiego znamy z filmów Morgensterna.. Taki.. ucieleśniona męskość owych czasów.. W białej, lnianej koszuli, obcisłych spodniach i na boso. Oniemiałam a on wziął mnie delikatnie za rękę i nic nie mówiąc poszliśmy dalej we dwoje.. Nic więcej. Nie było jakiś obleśnych obmacywanek i prób "tentegesowania się w zbożu".. Był piękny, czysty spacer w letni dzień z Janosikiem pod rękę..

Nie muszę dodawać, że wówczas cała Polska, z naszymi mamusiami włącznie zakochana była na zabój w długowłosym zbójniku, więc niech moja krótka opowieść będzie swoistym hołdem oddanym wszystkim tym kobietom, które w tamtych czasach na pewno zazdrościłyby mi takiego spaceru...

Jeeezu! Jeszcze nikomu się nie przyznałam do mojego snu z czasów "młodości i miłości wszelakiej..z bohaterami "przystojnymi na miarę czasów PRL"". Bo mój pierwszy sen w domu, w którym mieszkam od hohoho.. niczym Baba-Jaga w swojej chatce na kurzej nóżce, był.. erotyczny (na miarę tego, co erotyzmem może nazwać 11 letnia dziewczynka). Dziś wydaje mi się prześmieszny i z...

Gdy wprowadziłam się do swego Lubego śniła mi się pustynia,a na niej jedna droga po rozżarzony horyzont. Niebo było przyjemnie niebieskie,a droga czarna jak smoła.Jak tak szłam i szłam po lewej stronie drogi wyłoniła się kanciasta hacjenda,weszłam w jej opłotki,a tam wszystko było wyłożone wzorzystymi kafelkami,takimi jakie są używane w Meksyku.Pośrodku podwórza była studnia,a na ławeczce siedział starzec i pokazywał cały czas na kres horyzontu.Schłodziłam się wodą i chcąc nie chcąc ruszyłam,z poczuciem,że na końcu tej drogi jest coś czego potrzebuje.Co tam było nie wiem bo się obudziłam,ale sen pamiętam do dziś.

Gdy wprowadziłam się do swego Lubego śniła mi się pustynia,a na niej jedna droga po rozżarzony horyzont. Niebo było przyjemnie niebieskie,a droga czarna jak smoła.Jak tak szłam i szłam po lewej stronie drogi wyłoniła się kanciasta hacjenda,weszłam w jej opłotki,a tam wszystko było wyłożone wzorzystymi kafelkami,takimi jakie są używane w Meksyku.Pośrodku podwórza była...

Na szkolnym biwaku przed zaśnięciem słuchałam na słuchawkach piosenek Shawna Mendesa. W trakcie jednej z piosenek zasnęłam. Śniło mi się, że biegłam z siostrą na pociąg. Weszłyśmy do środka. Było tam dużo miejsca. Przy obu ścianach stały kanapy ustawione w stylu siedzeń w zwykłym pociągu, a na środku znajdowały się 8-osobowe stoły. Poszłam usiąść razem z siostrą na jedną z kanap. Okazało się, że usiadłyśmy do naszego kolegi Patryka. Usłyszałyśmy dobiegającą ze ścian muzykę. Razem z siostrą zaczęłyśmy wymachiwać rękami w rytm muzyki, po czym przyłączył się do nas Patryk. Nagle ni stąd ni z owąd, nieznajomy chłopak siedzący na przeciwko nas zapytał się:
- Macie może ketchup?
- Niestety nie - wybuchliśmy wszyscy śmiechem - Możemy wiedzieć po co ci on?
Cały czas nie mogliśmy powstrzymać wesołości.
- Bo chciałem zrobić kanapki dla dziewczyny, a bez ketchupu nie zje. - odpowiedział niczym niespeszony chłopak.
Po jakimś czasie spędzonym w pociągu uświadomiłam sobie, że jest on wypełniony chłopakami, a środek transportu, którym jechałam kierował się na koncert nastoletniego piosenkarza - Shawna Mendesa.

Na szkolnym biwaku przed zaśnięciem słuchałam na słuchawkach piosenek Shawna Mendesa. W trakcie jednej z piosenek zasnęłam. Śniło mi się, że biegłam z siostrą na pociąg. Weszłyśmy do środka. Było tam dużo miejsca. Przy obu ścianach stały kanapy ustawione w stylu siedzeń w zwykłym pociągu, a na środku znajdowały się 8-osobowe stoły. Poszłam usiąść razem z siostrą na jedną z...

Ostatni raz widziałam mój ulubiony naszyjnik na wakacjach nad morzem. Podczas pakowania nie mogłam go nigdzie znaleźć. Jest ostatnia noc przed wyjazdem. Wtedy właśnie pierwszy raz przyśnił mi się ten sen.

Jestem z przyjaciółmi. Rozmawiamy na różne tematy. Nagle przestają mnie słyszeć. Żadne słowo, które wypowiadam do nich nie dociera, a przecież siedzą obok mnie! Chwytam za naszyjnik, którego nie ma na mojej szyi. Od razu wiem, że to jego sprawka. Zgubiłam go, a tylko dzięki niemu pozostawałam w "moim" świecie. Ale on nie mógł tak po prostu zniknąć. Wstaję od stołu i ruszam na poszukiwania, tyle że mój świat nie wygląda już tak samo jak 5 minut temu..
Wszystkie drogi, domy, drzewa, całe moje otoczenie jest takie jak przed chwilą, ale czuję się w nim inaczej. Pusto. Wpadam do domu, który wygląda jak mój dom, ale nim nie jest. W jednym z pokoi stoją dwie kobiety. Jedna z nich wyglądem przypomina mnie. Nie wchodzę do środka, chcę tylko wiedzieć o czym rozmawiają. Z ich rozmowy wynika, że to one mnie tu ściągnęły. To one zabrały mój naszyjnik. Bez jego ochrony, nie miały przeszkód, żeby mnie tu ściągnąć. W końcu jednak dociera do mnie, czemu się tu znalazłam. Wiem też, czemu ta kobieta jest do mnie taka podobna.
Ona jest moją matką.
Ich rozmowa trwa dalej, a ja jestem coraz bardziej przerażona tym co słyszę. Potrzebują mnie, aby zamknąć koło młodych dziewcząt, które posiadają w sobie coś na kształt "mocy". Oczywiście nie poinformowały dziewcząt o tym, że aby koło się zamknęło muszą zostać stracone. Młode adeptki myślą, że przejdą coś na kształt rytuału, dzięki któremu zostaną włączone do sabatu. Jaka jest w tym moja rola? Jestem ostatnią dziewczyną, której potrzebują. Znaleźć naszyjnik. To mój cel.

Naszyjnik się znalazł. Koleżanka znalazła go na korytarzu w szkole. Nie mam pojęcia skąd się tam wziął, chyba zaplątał się między rzeczy, potem wypadł z plecaka i takim sposobem do mnie wrócił. A to, że byłam tak przejęta zgubieniem go, doprowadziło do stanu, w którym śnił mi się po nocach.

Ostatni raz widziałam mój ulubiony naszyjnik na wakacjach nad morzem. Podczas pakowania nie mogłam go nigdzie znaleźć. Jest ostatnia noc przed wyjazdem. Wtedy właśnie pierwszy raz przyśnił mi się ten sen.

Jestem z przyjaciółmi. Rozmawiamy na różne tematy. Nagle przestają mnie słyszeć. Żadne słowo, które wypowiadam do nich nie dociera, a przecież siedzą obok mnie! Chwytam...

Czujecie czasami, że macie deja vu? Ja ta i to dość często, ale dziś chciała bym wam opowiedzieć o jednym śnie, który śnił mi się pierwszej nocy w nowym mieszkaniu, a niedawno znów się powtórzył.
Byłam na wyspie, był środek nocy, a mieszkańcy wioski tańczyli do rytmu muzyki, ja oczywiście tańczyłam razem z nimi. W końcu z jakiegoś powodu wypłynęłam łódką z jakimś panem na bezkresy morza. Po chwili natrafiliśmy na statek piracki. Był ogromny oraz stary. Piraci zabrali nas na pokład, byli brzydcy oraz starzy, a w ich oczach kryło się coś dziwnego.Przerażona pobiegłam, wyskoczyłam ze statku i zaczęłam płynąć przed siebie. Obejrzałam się tylko na chwilę i zobaczyłam, że piraci stoją na początku statku i wpatrują się we mnie swoimi wielkimi, strasznymi oczami. Jednak nie zaczęli płynąć za mną. Popłynęłam dalej. w końcu usłyszałam za sobą głośne pluski wodne. I zobaczyłam go. Był to ogromny potwór. Olbrzym podobny do Shrecka, jednak większy i straszniejszy. Gonił nie. Zaczęłam płynąć szybciej, jednak na nic się to zdało, olbrzym powoli mnie doganiał. W końcu dotarliśmy do starego domu na wodzie, w okół niego unoiły się boje odgradzające kilka przedziałów. W każdym przedziale było coś innego. W jednym znajdował się wodny cmentarz, w innym ludzie się opalali, w innym pływali, a w innych znajdowały się jeszcze inne rzeczy. Ganialiśmy się między tymi przedziałami jeszcze chwilę, aż jakaś dziewczynka, która znajdowała się na schodach pływającego budynku zawołała mnie. Podpłynęłam do niej i wpadał do budynku. Olbrzym złapał dziewczynkę i wyrzucił ją w powietrze. potem zaczął rozwalać budynek. Powoli, warstwa po warstwie. Zaczęłam uciekać, szukając innego wyjścia. I owe znalazłam, nawet nie jedno, ale przy każdym z nich znajdował się ten sam olbrzym rozwalający budynek. Nadal szukając wyjścia dotarłam do jakiegoś pomieszczenia i usłyszałam, że ktoś nadchodzi. Schowałam się za zasłoną. Po chwili do pomieszczenia weszła dwójka ludzi. Kobieta w różowym eleganckim ubraniu, oraz Mężczyzna. Pomyślicie, że to nic takiego, ale ten mężczyzna mimo iż byłam za zasłoną patrzył mi prosto w oczy i po chwili zdałam sobie sprawę, że jest to olbrzym który wcześniej mnie gonił. Byłam przerażona, ale co miałam zrobić. Jednak po chwili dostrzegłam nadzieję. Jakaś grupka dzieci zaczęła biec do drzwi i uciekły na zewnątrz. Więc pobiegłam z nimi. Udało się! Uciekłam, jednak nie byłam już na wodzie. Znajdowałam się w jakimś mieście. Dobra, ale ni pora na rozmyślanie, musiałam uciekać. Pobiegłam w prawo przez park. Po chwili z budynku wyskoczył olbrzym i zaczął się rozglądać. Chyba mnie nie zauważył, ale pobiegł w moją stronę jak by mnie wyczuł. Schowałam się w jakimś budynku. Po chwili która stawała się wiecznością zobaczyłam jego oko w drzwiach do budynku w którym się znajdowałam. W tej chwili się obudziłam. Serce strasznie mi waliło i nie mogłam się uspokoić. ten sen był tak realny.

Czujecie czasami, że macie deja vu? Ja ta i to dość często, ale dziś chciała bym wam opowiedzieć o jednym śnie, który śnił mi się pierwszej nocy w nowym mieszkaniu, a niedawno znów się powtórzył.
Byłam na wyspie, był środek nocy, a mieszkańcy wioski tańczyli do rytmu muzyki, ja oczywiście tańczyłam razem z nimi. W końcu z jakiegoś powodu wypłynęłam łódką z jakimś panem na...

Pamiętam swój ostatni sen w nowym miejscu. Był to sen o końcu samotności. Zobaczyłem w nich świat w jakim zawszę chciałem żyć. Nie świat bez cierpień i piękny w każdym aspekcie, ale taki prawdziwy aż do bólu, mimo tego wymarzony. Po obudzeniu, dalej chciałem śnić.

Bo często jest tak, że sny są odbiciami naszych pragnień a kiedy indziej są znowu jakby wiadomością wysyłaną nam przez życie, dzięki której świat po obudzeniu już nigdy nie jest taki jak był przed tym zanim zasnęliśmy.

Pamiętam swój ostatni sen w nowym miejscu. Był to sen o końcu samotności. Zobaczyłem w nich świat w jakim zawszę chciałem żyć. Nie świat bez cierpień i piękny w każdym aspekcie, ale taki prawdziwy aż do bólu, mimo tego wymarzony. Po obudzeniu, dalej chciałem śnić.

Bo często jest tak, że sny są odbiciami naszych pragnień a kiedy indziej są znowu jakby wiadomością wysyłaną...

Sen, który nawiedził mnie pierwszej nocy w starym klasztorze, pełniącym funkcję hotelu, był naprawdę przerażający.

Stałam w swoim pokoju, lecz zamiast dywanu dostrzegłam tylko ogromne kłębowisko węży. Były bardzo długie i bardzo grube, kolor łusek miały pastelowy, jedne żółtawy, inne zielonkawy. Obrzydliwie się wiły i syczały. Nagle dotknęłam moich włosów, lekko je pociągając. Z przerażeniem stwierdziłam, że w dłoni został mi ich cały kłąb. Chwilę potem zauważyłam, że mój lewy palec wskazujący jest prawie zupełnie oderwany od reszty dłoni, jego połowa zwisała na jednym, cienkim ścięgnie. Wołałam moją mamę, żeby zadzwoniła po pogotowie, bo może udałoby się go jeszcze przyszyć. Niestety nigdzie jej nie było. Spanikowana dotknęłam swojego prawego ucha i lekko ujęłam je w palce. Jakież było moje przerażenie, gdy ucho zostało mi w dłoni! Wiedziałam, że teraz może być już tylko gorzej. Ostrożnie położyłam ucho na biurku i chwyciłam palcem wskazującym i kciukiem przedni ząb. Jak się można było domyślać, on także z łatwością dał się wyciągnąć z dziąsła, a po nim jeszcze kilka innych. Tego już było za wiele. Wybiegłam z pokoju, a potem z rozmachem otworzyłam drzwi wejściowe. Stał w nich jakiś bandzior z siekierą w ręku. Prędko wbiegłam z powrotem w głąb domu, kierując się ku drzwiom na taras. Gorączkowo szarpałam klamkę, ale nic to nie dało. Tymczasem mężczyzna mnie dogonił i zadał mi potężny cios obuchem w głowę.

Obudziłam się z walącym sercem i długo nie mogłam potem zasnąć.

Sen, który nawiedził mnie pierwszej nocy w starym klasztorze, pełniącym funkcję hotelu, był naprawdę przerażający.

Stałam w swoim pokoju, lecz zamiast dywanu dostrzegłam tylko ogromne kłębowisko węży. Były bardzo długie i bardzo grube, kolor łusek miały pastelowy, jedne żółtawy, inne zielonkawy. Obrzydliwie się wiły i syczały. Nagle dotknęłam moich włosów, lekko je...

Przeprowadziłam się wraz w rodziną, gdy miałam osiem lat. To był nowy dom, wymarzony. Gdy przed snem leżałam w łóżku zapatrzona w ciemność, zastanawiałam się nad wieloma rzeczami. Co mnie tu spotka? Czy znajdę przyjaciół? Byłam taka szczęśliwa! Kto by pomyślał, że jeden sen zmieni wszystko...
Zaczynało się normalnie. Siedziałam w domu na strychu, była noc. Mało co widziałam, bo jeszcze w tym pomieszczeniu nie było światła. Jedynie księżyc mi towarzyszył, oświetlał mi zarys mebli i worków z rzeczami z poprzedniego domu. Była pełnia. Nagle usłyszałam za sobą szmer. Obróciłam się gwałtownie i próbowałam przebić wzrokiem ciemność, ale na próżno. Coś mi mignęło po prawej stronie. Na drżących nogach wstałam i powoli podeszłam. Coś lekko błysnęło i wydawało mi się, że usłyszałam cichy chichot. Wciągnęłam gwałtownie powietrze i wyciągnęłam rękę, muskając palcami jeden z worków. Czułam, że muszę go otworzyć. Rozerwałam opakowanie i wyjęłam z niego skarpetki brata.
Obudziłam się, gdy było już jasno. A wiecie, co mnie obudziło? Krzyk brata. Brata, który narzekał, że nie może znaleźć skarpetki. Wstałam i poszłam na strych. Spokojnie odsunęłam Krzysztofa od worków i otworzyłam ten właściwy. Tak, moi drodzy... To był ten ze snu. Ze środka wypadły skarpetek, a szczęśliwy brat rzucił mi się na szyję.
Ten proroczy sen uratował nas od tragedii. Tragedii, która mogła wstrząsnąć światem. W końcu brak skarpetek to dramat, czyż nie?

Przeprowadziłam się wraz w rodziną, gdy miałam osiem lat. To był nowy dom, wymarzony. Gdy przed snem leżałam w łóżku zapatrzona w ciemność, zastanawiałam się nad wieloma rzeczami. Co mnie tu spotka? Czy znajdę przyjaciół? Byłam taka szczęśliwa! Kto by pomyślał, że jeden sen zmieni wszystko...
Zaczynało się normalnie. Siedziałam w domu na strychu, była noc. Mało co...