- Dziękuję za przybycie.

- Drobiazg, staram się pomóc.

- Proszę, inspektorze, opowiedzieć własnymi słowami, jak pan pamięta... Marnie Rome?

Inspektor uśmiechnął się, a w kącikach jego oczu uwidoczniły się kurze łapki. Lubił wracać do wspomnień, które obracały się w okół Marnie, nawet jeżeli czasami przypominało mu to o tym, co stracił.

- Ach, pani dziennikarz, co to była za kobieta! Zjawiskowa, doprawdy. I nie chodziło o jej aparycję, bo nie przypominała ona modelek z bilboardów. W niej było coś wyjątkowego, była zjawiskiem natury. Pierwszym, co się zauważało przy spotkaniu z nią były jej oczy. Stanowiły swoistego rodzaju wskaźnik jej humoru, czy ujrzysz w nich morze podczas sztormu, czy wartki strumień, a może spokojny staw. Błyszczały nieustępliwością, ale jednak gdzieś w głębi, kiedy złapałeś ją bez uniesionej gardy, wylewał się z nich szczery, bezgraniczny smutek. Ale przepraszam, obiecałem pani rysopis, a tutaj panią zanudzam.

- Nie, wręcz przeciwnie, proszę kontynuować.

- Wszyscy znaliśmy inspektor Rome. Profesjonalna, o włosach uważnie upiętych i ubraniach odzwierciedlających jej stosunek do pracy. Jednak kiedy zostawaliśmy żeby pracować po nocach nad niedokończonymi sprawami wymykał się jej jeden czy drugi kosmyk z kucyka i spoglądała na mnie z niemym pytaniem „Jak do tego doszło?”. Mogło chodzić o sprawę, ale według mnie sięgała głębiej, pytając dlaczego ludzie krzywdzą się nawzajem. To wtedy zacząłem się domyślać, że morderstwa dotykają jej życia osobistego...

- Dziękuję za przybycie.

- Drobiazg, staram się pomóc.

- Proszę, inspektorze, opowiedzieć własnymi słowami, jak pan pamięta... Marnie Rome?

Inspektor uśmiechnął się, a w kącikach jego oczu uwidoczniły się kurze łapki. Lubił wracać do wspomnień, które obracały się w okół Marnie, nawet jeżeli czasami przypominało mu to o tym, co stracił.

- Ach, pani dziennikarz, co to...

Inteligentni ludzie są często zmuszani do picia, by bezkonfliktowo spędzać czas z idiotami.
Ernest Hemingway
Ulubiony pisarz i cytat Marnie, który odzwierciedla sposób w jaki radzi sobie z ludzką głupotą. Kto zna Marnie wie, że jest tajemnicza i zamknięta w sobie i, że nigdy nie odmawia pomocy. Młoda ciałem, dojrzała duchem. Mimo 30 lat ciągle jest sama i nie zapowiada się, aby miało się to zmienić. Czy jest ładna ? Marnie o sobie tak nie uważa. Koledzy z pracy myślą inaczej. Postrzegana jest jako filigranowa brunetka o hiszpańskiej urodzie, która swoim strojem próbuje zamaskować to, że jest piękną kobietą. Marnie nie umie przyjmować komplementów, dlatego już dawno przestali je prawić. W dowodzie Marnie znaleźć można dane: kolor oczu – piwny, wzrost – 165 cm, znaki szczególne – blizna nad lewym okiem.
Marnie to profesjonalistka. Swoją pracę traktuje poważnie i angażuje się w nią całą sobą, często zabierając ją do domu. Po pracy, gdy zdarzy się wolny wieczór spędza go sama. Marnie nie lubi imprez, dlatego większość znajomych przestała już ją zapraszać. Marnie lubi spędzać czas sama. Uwielbia oglądać thrillery i czytać książki, a w szczególności kryminały, dzięki którym wybrała zawód, który kocha. W domowym zaciszu często rozmyśla o przeszłości. Płacze tylko z dwóch powodów. Po pierwsze, gdy widzi krzywdę starszych ludzi po drugie, gdy ktoś krzywdzi zwierzęta. W obronie starszych ludzi i zwierząt jest gotowa stanąć zawsze, co już wielokrotnie miała okazję udowodnić.

Inteligentni ludzie są często zmuszani do picia, by bezkonfliktowo spędzać czas z idiotami.
Ernest Hemingway
Ulubiony pisarz i cytat Marnie, który odzwierciedla sposób w jaki radzi sobie z ludzką głupotą. Kto zna Marnie wie, że jest tajemnicza i zamknięta w sobie i, że nigdy nie odmawia pomocy. Młoda ciałem, dojrzała duchem. Mimo 30 lat ciągle jest sama i nie zapowiada...

Marine nigdy nie uchodziła za piękność, ale zawsze miała w sobie to coś co mimo niedoskonałych rysów zbyt kanciastej twarzy podobało się facetom i działało na nich jak magnes. Może to kobiece krągłości tu i tam odwracały uwagę od dużych odstających uszu (notabene największego jej kompleksu) skrywanych za rozpuszczonymi blond włosami? Może to jej filigranowa budowa ciała budziła w nich instynkt opiekuńczy?
W jej spojrzeniu kryła się iskra, w odmętach zielonych oczu utonął niejeden, nawet nie spostrzegając wśród zalotnego trzepotania rzęsami, że jedna tęczówka do połowy jest brązowa.
Marine ubrana zawsze stosownie do okoliczności, w nieodłącznych szpilkach potrafiła odsłonić to co trzeba mimo wszystko nie pokazując zbyt wiele. Jej ciało zawsze stanowiło tajemnicę, chroniła ją pod cielistymi, opinającymi kombinezonami wkładanymi nawet pod wytworne suknie wieczorowe. Nieliczni zdołali odkryć przyczynę - rozległa blizna po oparzeniu z czasów dziecięcych sięgała od mostka, przez cały brzuch aż do pępka.
Marine doskonale zdawała sobie sprawę zarówno ze swych słabości ale i z tego jak działa na mężczyzn - była mistrzynią uwodzenia, kuszenia ponętnie poruszanymi biodrami, delikatnymi gestami lub wręcz przeciwnie władczą postawą. Dla podstarzałego playboya potrafiła przeobrazić się w słodką Lolitkę, ale gdy trzeba było działać stawała się Nikitą.

Marine nigdy nie uchodziła za piękność, ale zawsze miała w sobie to coś co mimo niedoskonałych rysów zbyt kanciastej twarzy podobało się facetom i działało na nich jak magnes. Może to kobiece krągłości tu i tam odwracały uwagę od dużych odstających uszu (notabene największego jej kompleksu) skrywanych za rozpuszczonymi blond włosami? Może to jej filigranowa budowa ciała...

Myślę, że Marnie Rome wcale nie wygląda na Marnie Rome.
Wygląda na kogoś zupełnie innego, na kogoś kto jest zbyt pewny siebie i egoistyczny, żeby rozmawiać innymi.
Słowem, wygląda jak każdy człowiek zanim zostanie poddany zapoznaniu z nami.
Czyli po prostu nijak.
Sprawia jakieś tam wrażenie, lepsze czy gorsze, mniejsza o to.
No i potem poznajemy ja bliżej, warstwa po warstwie, a jej obraz w naszych oczach co chwilę zmienia się, jak kameleon.
W końcu dochodzimy do takiego etapu, że widzimy ją właśnie taką jaką jest.
Ale człowiek ciągle się zmienia i to, co na początku wydawało się nieznaczącym szczegółem, może się okazać ważną częścią osobowości.
Marnie Rome dzisiaj jest kimś zupełnie innym, niż będzie jutro, czy była wczoraj.

Myślę, że Marnie Rome wcale nie wygląda na Marnie Rome.
Wygląda na kogoś zupełnie innego, na kogoś kto jest zbyt pewny siebie i egoistyczny, żeby rozmawiać innymi.
Słowem, wygląda jak każdy człowiek zanim zostanie poddany zapoznaniu z nami.
Czyli po prostu nijak.
Sprawia jakieś tam wrażenie, lepsze czy gorsze, mniejsza o to.
No i potem poznajemy ja bliżej, warstwa po...

Nie sądzę, by charakter Marnie wypisany był na jej twarzy. Jako skuteczny inspektor ścigający przestępców, musiała nauczyć się zachowywać kamienną twarz. Dlatego zamiast rysopisu podam jej głosopis (albo językopis), bo myślę, że to właśnie w tym odzwierciedlają się jej wewnętrzne zmagania. Głos bowiem dużo trudniej kontrolować, niż mimikę.

W chwilach skupienia, w trakcie zawziętych pościgów za złoczyńcami, głos Marnie jest spokojny lecz stanowczy. Nie słychać w nim emocji, wydaje się nawet nieco chłodny. Język jest wtedy precyzyjny: wydaje zrozumiałe, ścisłe rozkazy, przesłuchuje podejrzanych konsekwentnie dążąc do zdobycia pożądanych informacji.

Ale kiedy dopadają ją demony z przeszłości... jej język staje się trochę... taki... no... trochę właśnie taki... tylko że nie do końca...
Precyzja wypowiedzi inspektor Rome znika w momentach wewnętrznej szamotaniny. Jej myśli uciekają ku minionym zdarzeniom, traci koncentrację. Zdania stają się urywane, w głosie brakuje zdecydowania. Lekkie drżenie zdradza jej niepewność. Pojawiają się powtórzenia, czasem głos się zawiesza a zbędne zaimki umykają przez jej usta jak przestępcy, z którymi w tych chwilach się konfrontuje.

Nie sądzę, by charakter Marnie wypisany był na jej twarzy. Jako skuteczny inspektor ścigający przestępców, musiała nauczyć się zachowywać kamienną twarz. Dlatego zamiast rysopisu podam jej głosopis (albo językopis), bo myślę, że to właśnie w tym odzwierciedlają się jej wewnętrzne zmagania. Głos bowiem dużo trudniej kontrolować, niż mimikę.

W chwilach skupienia, w trakcie...

Marnie Rome jest 30 letnią kobietą. Ma długie blond włosy, najczęściej związane w kucyk, oraz brązowe oczy. Jest dość niska, ok 1,65cm i bardzo szczupła. Swoją figurę zawdzięcza częstym treningom na siłowni. To tam wyładowuje swoją złość za to co spotkało ją w przeszłości. Zostawia tam swoje lęki i frustrację, aby w pracy, wśród znajomych, uchodzić za nieugiętą. Ma silną osobowość, nie łamie się i jest profesjonalistką. Tak przynajmniej myślą wszyscy dookoła....Jednak w środku, głęboko tkwi ogromna zadra, z którą boryka się Marnie.
Gdy przychodzi jej stanąć twarzą w twarz z demonami swojej przeszłości, przybiera groźny wyraz twarzy, marszczy brwi i mruży oczy. Stara się nie pokazywać słabości, jednak w środku krzyczy z całych sił, walcząc o to, by zostawić swoje złe doświadczenia za sobą i nie dać się wciągnąć w wir koszmarnych wspomnień..Czy jej się to uda?

Marnie Rome jest 30 letnią kobietą. Ma długie blond włosy, najczęściej związane w kucyk, oraz brązowe oczy. Jest dość niska, ok 1,65cm i bardzo szczupła. Swoją figurę zawdzięcza częstym treningom na siłowni. To tam wyładowuje swoją złość za to co spotkało ją w przeszłości. Zostawia tam swoje lęki i frustrację, aby w pracy, wśród znajomych, uchodzić za nieugiętą. Ma silną...

Istnieje pewien rodzaj pewności, który jest wypisany na twarzy. Pierwsze co rzuca się w oczy to zdecydowanie, które emanuje z tych osób. Wystarczy poczekać kilka minut, zapytać czy zakwestionować. Dopiero reakcje osoby wyzwalają jej osobowość. Spróbowałbym ją zdenerwować i zobaczyć reakcję. Prawdopodobnie przypominałaby zamarznięte jezioro. Z zewnątrz wydaje się twarde jak ziemia, ale cienką warstwą lodu, panuje nieustanny ruch.
Tafla lodu jest marnym schronieniem. Osoby usiłujące ją naruszyć, zrobią to bez większego problemu. Trzeba tylko znaleźć miejsce, w którym lód jest cieńszy. Marnie jest taką osobą, dobrze kryje swoje problemy, jednak nie potrafi ich zamaskować. Delikatność skrywa pod maską, grubą warstwą pudru. To jak jajka skorupka pomalowana na wzór skały, można dać się zwieść, ale wystarczy dotknąć powierzchni i iluzja znika.

Istnieje pewien rodzaj pewności, który jest wypisany na twarzy. Pierwsze co rzuca się w oczy to zdecydowanie, które emanuje z tych osób. Wystarczy poczekać kilka minut, zapytać czy zakwestionować. Dopiero reakcje osoby wyzwalają jej osobowość. Spróbowałbym ją zdenerwować i zobaczyć reakcję. Prawdopodobnie przypominałaby zamarznięte jezioro. Z zewnątrz wydaje się twarde jak...

Zamykam oczy. Teraz mój umysł koncentruje się jedynie na niemal bezgłośnie wypowiadanych przeze mnie słowach... Marnie Rome. Pojawia się obraz, początkowo niewyraźny... Widzę kobietę. Jest zwrócona w stronę okna przez które spogląda, wobec tego mogę podziwiać jedynie zarys jej sylwetki. Jest średniego wzrostu, ma na sobie obcisłą, krwistoczerwoną bluzkę i ołówkową spódnicę, która lubieżnie opina jej niezwykle kształtne uda. Wygląda na to, że doskonale zna swoją wartość. Nagle w pomieszczeniu rozbrzmiewa aksamitny głos "Wiedziałam, że przyjdziesz". To jej głos, Marnie Rome. Jej ciało nieznacznie się napina. Powoli odwraca głowę wprawiając w ruch swoje długie, kasztanowe włosy, które zsunęły się z ramion i opadły na jej smukłe plecy. Wtem do wnętrza obskurnej, londyńskiej kamienicy, przez zabrudzone szyby przedostają się promienie słoneczne, oświetlając jej twarz. Dopiero teraz jestem w stanie dostrzec jej wyjątkową urodę. Duże, pełne usta pokryte szminką w odcieniu głębokiej czerwieni w niezwykły sposób odznaczają się na tle jej bladej skóry. Wystające kości policzkowe, lekko zadarty nos i brwi ściągnięte na kształt gniewu sprawiają, że wygląda na surową i bezwzględną. Jednak jej oczy, które barwą przypominają bursztyny wyrzucone na brzeg podczas sztormu odzwierciedlają to, kim jest naprawdę. Z zewnątrz twarda i nieustępliwa, w sobie skrywa natomiast lęk i wrażliwość. Każdego dnia, na nowo zakłada maskę niestrudzonej wojowniczki, by z kamienną twarzą ścigać złoczyńców.

Zamykam oczy. Teraz mój umysł koncentruje się jedynie na niemal bezgłośnie wypowiadanych przeze mnie słowach... Marnie Rome. Pojawia się obraz, początkowo niewyraźny... Widzę kobietę. Jest zwrócona w stronę okna przez które spogląda, wobec tego mogę podziwiać jedynie zarys jej sylwetki. Jest średniego wzrostu, ma na sobie obcisłą, krwistoczerwoną bluzkę i ołówkową spódnicę,...

Marnie Rome o drobnej budowie ciała z wyraźnie zarysowanymi mięśniami prześwitującymi przez obcisły top. Nikt nigdy nie widział jej w szpilkach ani ubraniu wieczorowym. Zawsze wygląda schludnie i praktycznie, poza jednym drobnym wyjątkiem - włosami. Tutaj dzieje się coś dziwnego, każdy kosmyk włosów sterczy w inna stronę pokazując niezwykły układ, zwłaszcza gdy wiatr zawieje. Kolorowe gumeczki i spineczki próbują utrzymać niesforne kosmyki włosów w ryzach. Do tego na nosie widnieją ogromne okulary, które zasłaniają pół twarzy. Dzięki tym okularom i włosom bohaterka umiejętnie skrywa emocje, które czasem malują się na jej twarzy. Trudno jest jej być w pełni obojętną, gdy przed oczami ukazują się niechciane wspomnienia.

Marnie Rome o drobnej budowie ciała z wyraźnie zarysowanymi mięśniami prześwitującymi przez obcisły top. Nikt nigdy nie widział jej w szpilkach ani ubraniu wieczorowym. Zawsze wygląda schludnie i praktycznie, poza jednym drobnym wyjątkiem - włosami. Tutaj dzieje się coś dziwnego, każdy kosmyk włosów sterczy w inna stronę pokazując niezwykły układ, zwłaszcza gdy wiatr...

Coś mi mówi, że Marnie to nietuzinkowa pani inspektor. Gdy o niej myślę, widzę stalowe oczy przeszywające każdego, kto stanie na jej drodze. Jej trochę podłużna twarz pokryta jest już zmarszczkami, a siwe włosy sięgające do ramion powiewają przy każdym energicznym kroku. Tak, według mnie Marnie Rome to żwawa staruszka. Swoje już przeżyła, na barkach niesie bagaż doświadczeń. Jej oblicze wydaje się czasem zmęczone, co skutecznie maskuje wyjątkowym zacięciem. Zawsze jest zadbana, w ubiorze łączy elegancję z praktycznością. Ciekawie się uśmiecha, poniekąd połową wąskich ust, jednym kącikiem, jakby bała się pokazać, że jest tylko człowiekiem. Czasem z nerwów drga jej prawy policzek. Zakrywa go wtedy włosami. Trzeba przyznać, jest nieco drobna, ale nadrabia to wielką charyzmą. Ludzie, widząc jej wysoko podniesiony podbródek i kpiące iskierki w oczach, odruchowo kulą się w sobie. W nieustępliwości nie ma sobie równych, bije na głowę każdego kolegę po fachu. Nigdy się nie garbi, można pomyśleć, że to przez jej wrodzone poczucie perfekcjonizmu. Tak naprawdę jest bardzo spięta. Swoje wewnętrzne demony sprawnie ukrywa za okularami. Każdego dnia kamufluje ciemne worki pod oczami. Przecież nie śpi po nocach i często płacze nad pokrętną przeszłością, z którą musi mierzyć się, gdy zostaje sama.

Coś mi mówi, że Marnie to nietuzinkowa pani inspektor. Gdy o niej myślę, widzę stalowe oczy przeszywające każdego, kto stanie na jej drodze. Jej trochę podłużna twarz pokryta jest już zmarszczkami, a siwe włosy sięgające do ramion powiewają przy każdym energicznym kroku. Tak, według mnie Marnie Rome to żwawa staruszka. Swoje już przeżyła, na barkach niesie bagaż...