Oczywiście, że mam taki przysmak, którego pierwszy kęs potrafi przenieść mnie w czasie i przestrzeni. Jest nim: Niszczuka krokodyla. Obowiązkowo przyrządzona na grillu z otwartą szczęką podana z sałatką. Mniam! Jest to takie oryginalne i tak rzadko mam okazje się tym delektować, że po protu pierwszy kęs przenosi mnie w przestrzeni do Meksyku i w czasie do upalnego lata. Jest do niezapominanie danie. Wygląd też niczego sobie ;)

Oczywiście, że mam taki przysmak, którego pierwszy kęs potrafi przenieść mnie w czasie i przestrzeni. Jest nim: Niszczuka krokodyla. Obowiązkowo przyrządzona na grillu z otwartą szczęką podana z sałatką. Mniam! Jest to takie oryginalne i tak rzadko mam okazje się tym delektować, że po protu pierwszy kęs przenosi mnie w przestrzeni do Meksyku i w czasie do upalnego lata....

Dla mnie takim przysmakiem jest pyszna wiejska jajecznica z cebulką i boczkiem. Koniecznie jedzona drewnianą łyżeczką zwaną warzeszką. Mój sąsiad zawsze wołał " ide po jaja i smarze jajoche " :D
Ten wiejski przysmak kojarzy mi się z moją miejscowością i zdecydowanie jest to zapach dzieciństwa.
Świeże jajka prosto z grzędy jak to sie u nas mówi " z pod kury " jeszcze cieplutkie są najlepsze.
I to wyborne masełko na którym smarzy się jajka i smaruje się chlebek wyjęty prosto z pieca chlebnego zwanego brandurą.
A do tego mleczko od krasuli, która całymi dniami pasie się na łące.
Jeśli będzie mało można zjeść jeszcze kaszanke czyli kiszke lub kromeczke z miodem i dżemem.
Ludzie na wsi są gościnni i na pewno poczęstują was plackami ziemniaczanymi. W kuchni unosi się miły zapach bo gospodyni cały czas coś gotuje, a taką gospodynią jest moja babcia.
Mniej miłe zapachy są jak sąsiad ubije prosiaka, ale kiełbaska jest smakowita. Dobry jest również rosół z wiejskiej kury i domowy makaron. Na kolację najlepiej zjeść kromala z salcesonem, a jeśli mamy już dość mięcha to z plackiem drożdżowym i popić soczkiem lub kompotem. Niezapominajmy o żurku z jajkiem.
Nie przepadam jedynie za smalcem.
Wiejskie jedzenie jest przepyszne. Nastrój poprawiają żarty sąsiadów i spacery po lesie. Grzybobranie i wędkowanie to doskonały sport po całym dniu obrzarstwa.
Z grzybków zrobi się zupkę a rybke się usmarzy. Ahhh i znowu jedzenie :D

Dla mnie takim przysmakiem jest pyszna wiejska jajecznica z cebulką i boczkiem. Koniecznie jedzona drewnianą łyżeczką zwaną warzeszką. Mój sąsiad zawsze wołał " ide po jaja i smarze jajoche " :D
Ten wiejski przysmak kojarzy mi się z moją miejscowością i zdecydowanie jest to zapach dzieciństwa.
Świeże jajka prosto z grzędy jak to sie u nas mówi " z pod kury " jeszcze...

mmm.... aż się rozmarzyłam na myśl placków z blaszy :) Babcia mi je robiła w dzieciństwie na piecu kaflowym niby tylko mąka z wodą, ale jakie to było pyszne. Teraz jest to trochę podobne do podpłomyków, ale nie takie twarde i chrupiące, a mięciutkie i ciągnące. uch mył to prawdziwy smak dzieciństwa, i wakacji na wsi. Po prostu pycha. Jak kiedyś los mi pozwoli i zbuduję dom to na pewno będę miała taki piec i lepiankę, by moje dzieci mogły smakować takich prostych pyszności. Polecam każdemu kto ma taka możliwość.

mmm.... aż się rozmarzyłam na myśl placków z blaszy :) Babcia mi je robiła w dzieciństwie na piecu kaflowym niby tylko mąka z wodą, ale jakie to było pyszne. Teraz jest to trochę podobne do podpłomyków, ale nie takie twarde i chrupiące, a mięciutkie i ciągnące. uch mył to prawdziwy smak dzieciństwa, i wakacji na wsi. Po prostu pycha. Jak kiedyś los mi pozwoli i zbuduję dom...

Nie będzie to historia pachnąca curry na Sri Lance, ani też kolendrą w którejś z kaukaskich republik, ale zwyczajną, intensywnie czosnkową kiełbasą z wiejskiego, bieszczadzkiego sklepiku. A rzecz działa się podczas włóczęgi z plecakami dwójki młodych ludzi. Odżywcze, aromatyczne pęto miało być atrakcją wieczornego ogniska, wieńczącego wyczerpujący dzień górskiej wędrówki. Niestety majowe burze potrafią niekiedy spłatać figla ludziom zdanym na nocleg pod namiotem. Tak było i w tym przypadku: pod wieczór zerwała się burza ze straszliwą ulewą, która rozmyła błotniste bieszczadzkie drogi. Nasi bohaterowie zabłądzili, zapadł zmrok, burza nie dawała za wygraną. Nie pozostało zatem nic innego, jak znaleźć skrawek płaskiego gruntu na rozbicie namiotu. W rozpaczliwych warunkach dwójka znalazła całkiem uroczą polankę, z udeptaną trawą, gdzie mogła spokojnie biwakować. Co prawda o ognisku można było tylko pomarzyć, ale przynajmniej na głowę nie padało. A kiełbasa ze względu na walory zapachowe trafiła do przedsionka namiotu. Cała noc upłynęła turystom przy dźwiękach grzmotów, uderzeń kropel deszczu w dach ich przenośnego domu i podejrzanie bliskich porykiwań jakiegoś dzikiego zwierza. Rankiem, gdy wszystko umilkło, zjedli na zimno kiełbaski, odnaleźli właściwą drogę i skierowali się w kierunku bazy namiotowej dla studentów. Spotkanym tam ludziom opowiedzieli o nocnych przygodach, na co oni zatrwożeni zapytali: jak to spaliście na TEJ polance! Przecież tam mieszka GŁODNA niedźwiedzica z młodymi! Mamy nadzieję, że chociaż nie mieliście w plecakach pachnącego jedzenia…

Nie będzie to historia pachnąca curry na Sri Lance, ani też kolendrą w którejś z kaukaskich republik, ale zwyczajną, intensywnie czosnkową kiełbasą z wiejskiego, bieszczadzkiego sklepiku. A rzecz działa się podczas włóczęgi z plecakami dwójki młodych ludzi. Odżywcze, aromatyczne pęto miało być atrakcją wieczornego ogniska, wieńczącego wyczerpujący dzień górskiej wędrówki....

Do końca życia nie zapomnę tego smaku! Byłam ze znajomymi na obozie wędrownym w górach. Właśnie zdobywaliśmy kolejny szczyt. Zmęczeni, trochę głodni i spragnieni, bo zapasy się już wyczerpały, pięliśmy się do góry. Na szlaku pojawił się góralski domek. Przechodząc obok, zauważyliśmy w oknie starszą kobietę. Jeden z nas poprosił o kubek wody. Gospodyni z uśmiechem na ustach przyniosła cały dzbanek kompotu. Ale to nie wszystko-po chwili wyniosła pełen talerz klusek parowanych nadziewanych jagodami. Pierwszy kęs sprawił, że zmęczenie gdzieś zniknęło. Nie da się opisać smaku tych puszystych, ciepłych jeszcze klusek. Pierwszy i ostatni raz jadłam takie cudo! Za każdym razem, gdy zobaczę jagody albo ktoś wspomni kluski na parze, moje myśli wracają na górski szlak do chatki gościnnej góralki.

Do końca życia nie zapomnę tego smaku! Byłam ze znajomymi na obozie wędrownym w górach. Właśnie zdobywaliśmy kolejny szczyt. Zmęczeni, trochę głodni i spragnieni, bo zapasy się już wyczerpały, pięliśmy się do góry. Na szlaku pojawił się góralski domek. Przechodząc obok, zauważyliśmy w oknie starszą kobietę. Jeden z nas poprosił o kubek wody. Gospodyni z uśmiechem na ustach...

Trudno nazwać to potrawą, ale są takie smaki, które przywołują łzy wzruszenia, ukłucie radości i tęsknoty. Moim smakiem, który potrafi przenieść mnie w czasie i przestrzeni jest smak solonych ziemniaków, pieczonych bezpośrednio na starym, opalanym drewnem piecu w wiejskiej, drewnianej chacie, w której do dziś mieszka moja... prababcia. Każdego lata jeździmy do niej w odwiedziny i nic nigdy nie smakuje nam tak, jak te niepowtarzalne i proste ziemniaki ze spieczoną, chrupiącą skórką. Choć na stole nie brak innych przysmaków, mogłabym ich nawet nie dostrzec. Samo wspomnienie ich przygotowywania i ściągania z pieca, przenosi mnie wiele lat wstecz, gdy jeszcze jako mała dziewczynka wykłócałam się o ostatnie kęsy z kuzynami, gdy jedliśmy obiady z prostych blaszanych talerzy, zwykłymi cynowymi widelcami, a gdy nikt nie podglądał, rzucaliśmy resztki kurom, które zawsze kręciły się w pobliżu. Ten smak to smak prostego szczęścia, pod czystym niebem, w pobliżu lasu i niekończących się pól. Ten smak to rodzina wielopokoleniowa, gwarna kuchnia i zwyczajne, codzienne życie.

Trudno nazwać to potrawą, ale są takie smaki, które przywołują łzy wzruszenia, ukłucie radości i tęsknoty. Moim smakiem, który potrafi przenieść mnie w czasie i przestrzeni jest smak solonych ziemniaków, pieczonych bezpośrednio na starym, opalanym drewnem piecu w wiejskiej, drewnianej chacie, w której do dziś mieszka moja... prababcia. Każdego lata jeździmy do niej w...

Nigdy nie zapomnę smaku pierwszego dania,które stworzyłam z myślą o wybranku mego serca. To było 10 lat temu, zaprosiłam mojego Ukochanego (obecnego Męża) na kolację, pierwszą naszą wspólną kolację, na którą postanowiłam skorzystać ze sprawdzonego i wyśmienitego przepisu koleżanki: chińszczyznę. Danie proste, dość czasochłonne, ale czego nie robi się dla a)ukochanego b)potrzeby bycia docenioną. Dodatkowo podsycona słowami koleżanki:
-Będzie twój, zobaczysz. Przecież: przez żołądek do serca.
zabrałam się za przygotowanie.
W tworzenie chińszczyzny włożyłam maximum skupienia, umiejętności manualnych i cała masę miłości.
Tego dania ani ja, ani mój mąż nie zapomnimy do końca życia. Niestety nie podzielę się przepisem, gdyż potrawa była tak ohydna, że nie sposób opisać tego słowami=) i poprzestanę na tej jednej kompromitacji ze stażem dziesięciu lat;)
Wystarczył jeden kęs- już nigdy tego dania nie powtórzę. Mąż do dnia dzisiejszego, jak zapewnia, pamięta smak nieudanego dania. A ja do tej pory, niestety, pamiętam przerażenie w jego oczach i nieme pytanie: "wypluć czy nie wypluć?...pomocy!"

Nigdy nie zapomnę smaku pierwszego dania,które stworzyłam z myślą o wybranku mego serca. To było 10 lat temu, zaprosiłam mojego Ukochanego (obecnego Męża) na kolację, pierwszą naszą wspólną kolację, na którą postanowiłam skorzystać ze sprawdzonego i wyśmienitego przepisu koleżanki: chińszczyznę. Danie proste, dość czasochłonne, ale czego nie robi się dla a)ukochanego...

Kumin, kakao i karawana. Odyseja aromatyczna.[bookLink]293445|Kumin, kakao i karawana. Odyseja aromatyczna.[/bookLink]

Kumin, kakao i karawana. Odyseja aromatyczna.[bookLink]293445|Kumin, kakao i karawana. Odyseja aromatyczna.[/bookLink]

 [bookCover]293445|Kumin, kakao i karawana. Odyseja aromatyczna.[/bookCover]