Tęsknota za rodzicami była wielka, ale ona uleczyła mój ból, mój smutek, wewnętrzne cierpienie. Kocham ją miłością prawdziwą. Była piękna, mógłbym patrzeć w nią bez końca, miała wspaniałą duszę. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze. Krótko się nią cieszyłem. Później wszystko się skończyło. Musiałem zostawić Magdę, tak właśnie miała na imię. To była najtrudniejsza decyzja mojego życia.Pewnego dnia dostałem telefon od mojego biologicznego ojca, który nagle się odezwał. Miał mi jedynie do przekazania pewną informację, o której dowiedział się jakiś czas temu. Podobnno moja biologiczna matka umarła na chorobę genetyczną, Pląsawice Huntingtona. Niesie ryzyko piędziesięcioprocentowego prawdopodobieństwa wystąpienia u potomka.
Tydzień później miałem przed sobą wredykt. Zrobiłem badnia i niestety, wynik potwierdził chorobę.To był dla mnie koniec świata, nie mogłem się z tym pogodzić. Moje ciało za dziesięć, piętnaście lat będzie w ruinach. Poczytałem o tym trochę. Nic Magdzie nie mówiłem. Musiałem ją zostawić. Nie mogła się ze mną męczyć. Wykorzystałem fakt, że pojechała za granicę do rodziny. Musiałem zniknąć. Kupiłem bilet na rejs po Morzu Śródziemnym. Trzeba było tylko dostać się do Włoch. Powrotu nie zakładałem. Wysiądę w jakimś nieznanym miejscu. Znalazłem busa, który kursuje do Europy, właśnie na niego czekam. Rejs mam za trzy dni.
Magdzie zostawiam jedynie krótki list. Oczywiście o chorobie nic nie napisałem. Tak będzie lepiej. Mam nadzieję, że mi przebaczy.

Tęsknota za rodzicami była wielka, ale ona uleczyła mój ból, mój smutek, wewnętrzne cierpienie. Kocham ją miłością prawdziwą. Była piękna, mógłbym patrzeć w nią bez końca, miała wspaniałą duszę. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze. Krótko się nią cieszyłem. Później wszystko się skończyło. Musiałem zostawić Magdę, tak właśnie miała na imię. To była najtrudniejsza decyzja...

Zmieniłabym całkowicie wygląd, moje ciemne długie włosy obcięłabym i przefarbowałabym na blond, kupiłabym sobie okulary, zaczęłabym się całkiem inaczej ubierać, później wyjechałabym do jakiegoś dużego "międzynarodowego miasta" np. Londynu czy Paryża i tam zaczęłabym pracę "na czarno", zamieszkałabym w jakimś mieszkaniu, które wynajmowane jest przez wielu emigrantów. Przestałabym korzystać z telefonu, nie sprawdzałabym poczty elektronicznej a najlepiej rozpoczęłabym życie bez internetu. Myślę, że nie łatwo byłoby nie znaleźć. A powód do ucieczki: problemy finansowe, zawód miłosny - coś by się znalazło ;)

Zmieniłabym całkowicie wygląd, moje ciemne długie włosy obcięłabym i przefarbowałabym na blond, kupiłabym sobie okulary, zaczęłabym się całkiem inaczej ubierać, później wyjechałabym do jakiegoś dużego "międzynarodowego miasta" np. Londynu czy Paryża i tam zaczęłabym pracę "na czarno", zamieszkałabym w jakimś mieszkaniu, które wynajmowane jest przez wielu emigrantów....

W nocy, gdy wszyscy byliby pogrążeni we śnie, wymknęłabym się po cichu na pokład i po drabince zeszła do wody. Podpłynęłabym do wynajętej przeze mnie łodzi podwodnej, która czekałaby na mnie w pobliżu transatlantyku. W widocznym miejscu zostałaby umiejscowiona nadmuchana głowa rekina, który trzymałby w pysku ludzką zakrwawioną rękę. Oczywiście byłaby to atrapa. Ta głowa miałaby sterowany mechanizm. Chodziłoby o to, by załoga i pasażerowie zobaczyli głowę, która pomału, a następnie szybko oddali się w nieznanym kierunku. Wtedy na statku rozejdzie się historia o rekinie, który pożarł człowieka, a "tym nieszczęśnikiem" będę ja, o czym nie zapomni rozpowiedzieć wszystkim opłacony przeze mnie majtek. Własne zniknięcie zaaranżowałabym, bo chciałabym uciec chandrze, smutkowi, przedłużającej się zimie i poczuć wreszcie ciepłe promienie słońca na swojej skórze. Przeniosłabym się na jakąś rajską wyspę, zmieniła otoczenie, które mi nudzi i uciekłabym wreszcie od ludzi, którzy mnie zawiedli nie po raz pierwszy, a którym wybaczałam za każdym razem. Ale teraz koniec z tym! Oddawałabym się błogiemu relaksowi na leżaku w cieniu palmy kokosowej z kolorowym drinkiem w ręku.

W nocy, gdy wszyscy byliby pogrążeni we śnie, wymknęłabym się po cichu na pokład i po drabince zeszła do wody. Podpłynęłabym do wynajętej przeze mnie łodzi podwodnej, która czekałaby na mnie w pobliżu transatlantyku. W widocznym miejscu zostałaby umiejscowiona nadmuchana głowa rekina, który trzymałby w pysku ludzką zakrwawioną rękę. Oczywiście byłaby to atrapa. Ta głowa...

Sława to coś, czego pragnie większość z nas. Więc, dlaczego by nie osiągnąć sławy, poprzez grę aktorską? Wykupuję bilet, pakuję do walizki skromne przedmioty, ubrania i ruszam do portu, gdzie czeka wspaniały statek, który będzie kolejnym biletem, do nowego świata. Trzeba dać się jakoś zapamiętać. Wykazać się zdolnościami. Umiesz śpiewać? Przerwij kolację, by wokalnie urozmaicić ją własnym wystąpieniem. Umiesz malować? Zacznij rysować portrety pasażerów, a później im pokazuj. Umiesz tańczyć? Tańcz codziennie o siódmej rano i zapewnij rozrywkę innym. A może znasz się na elektronice, maszynach i innych tego typu sprawach? Ja co umiem robić? Mówić. Mówić tak, że każdy to zapamięta. Rejs miał trwać pięć dni. Przez cztery dni, codziennie rano, popołudniu i wieczorem zasiadałam na tarasie i zadawałam ludziom różne pytania. Spisywałam ich odpowiedzi, opowiadałam o różnych historiach. Zapodawałam własną filozofię, a z każdym dniem ludzi przybywało na moje "kazania". Czwartej nocy, wyszłam na taras. Wzięłam stary zeszyt i zapisałam w nim kilka notek filozoficznych. Wydałam głośny krzyk, rzuciłam kilka ciężkich rzeczy do wody i weszłam do pustej kabiny. Mieszała tu młoda kobieta wraz ze swoim mężem. Wykradłam z jej szafy długą suknie, oraz jej okulary przeciwsłoneczne. Włosy spięłam, umalowałam się, założyłam czarne szpilki i zabrałam torebkę. Tak. Okradłam.
Pełno gapiów spoglądało przez barierki i wołało moje imię i nazwisko. Oczywiście, przygotowałam się i zdążyłam wyrobić fałszywe dokumenty na pewien okres. Ranka statek przybił do portu w Nowym Jorku, a ja wysiadłam jako Sandra. Dziennikarze, którzy byli na statku ogłosili w mediach moje dziwne zaginięcie. Przypuszczali samobójstwo, lecz po dwóch miesiącach pojawiłam się przy plaży w Nowym Jorku, w ubraniach z tamtej nocy. Błagam o pomoc, a niedługo potem rozpoznał mnie mężczyzna z rejsu. Zadzwonił do dziennikarza, a ja byłam w telewizji, jako jedna z tych, którym udało się uciec od piratów i wydostać się z bezludnej wyspy. Historia się sprzedała, a ja mogłam być z powrotem Andżeliką.

Sława to coś, czego pragnie większość z nas. Więc, dlaczego by nie osiągnąć sławy, poprzez grę aktorską? Wykupuję bilet, pakuję do walizki skromne przedmioty, ubrania i ruszam do portu, gdzie czeka wspaniały statek, który będzie kolejnym biletem, do nowego świata. Trzeba dać się jakoś zapamiętać. Wykazać się zdolnościami. Umiesz śpiewać? Przerwij kolację, by wokalnie...

Matka wciąż powtarzała, że się w końcu doigram. Szybkie samochody, szybkie pieniądze, szybki zjazd po Viro, którym handlowałam z szemranymi typami. A Viro, jak każdy nowy narkotyk upajał wielu. Zwłaszcza tych, którzy chcieli mieć wpływy z niego na wyłączność. Moją solidną przewagą było to, że tylko ja potrafiłam go produkować. Przepis na „tęczowy Vi” opracowałam jeszcze na studiach. Potem ulepszyłam. Jako chemiczny geniusz, mogłabym robić karierę w najlepszych laboratoriach świata. Wybrałam jednak rolę producenta dragów – ta kasa! – warto. Przepis chciało zdobyć wielu, ale najbardziej uparty okazał się Fredo. Dał mi do zrozumienia, że wydrze ode mnie tajemnicę składu skalpelem i prądem. Nie dałam mu czasu na spełnienie tej groźby. Wpadłam na genialny pomysł. Skoro mądrość ludowa głosi „przepada się jak kamień w wodę”, wybrałam tę formę ucieczki. Tym sposobem trafiłam na transatlantyk wraz z setką pasażerów elitarnego rejsu. Patrick Varren od razu wpadł mi w oko – był mojego wzrostu i postury. Trzymał się na uboczu, nie wdawał się w rozmowy. Do tego zwracający uwagę nie swoją twarzą, a dziwnymi kapeluszami, które nosił. Każdego dnia inny: kolorowy, zdobiony, śmieszny. Świrus. To tego dość znudzony życiem, bo gdy dusiłam go garotą to nawet za bardzo się nie wyrywał. Gdy już dowlekłam go do burty i wyrzuciłam jego ciało w wodę nie omieszkałam pożegnać swojego dawnego życia. „Żegnaj Lilly” – szepnęłam i naciągnęłam mocniej na oczy żółty kapelusz w brokatowe gwiazdy.

Matka wciąż powtarzała, że się w końcu doigram. Szybkie samochody, szybkie pieniądze, szybki zjazd po Viro, którym handlowałam z szemranymi typami. A Viro, jak każdy nowy narkotyk upajał wielu. Zwłaszcza tych, którzy chcieli mieć wpływy z niego na wyłączność. Moją solidną przewagą było to, że tylko ja potrafiłam go produkować. Przepis na „tęczowy Vi” opracowałam jeszcze na...

Ja zaaranżowałabym swoje zniknięcie w sposób dosyć prosty. Po prostu bym się ukryła po katastrofie (oczywiście stworzonej przeze mnie) okrętu. W ten sposób oderwałabym się od okrutnej rzeczywistości, która często jest męcząca. Spróbowałabym wszystko na nowo. Niby są ludzie, którzy mnie kochają, ale co z tego jeśli ja ich nie kocham? Po czasie zrozumieliby, że mój czas na tym świecie się skończył i trzeba żyć dalej. Po czasie zapomnieliby. Każdy zapomina, a ja mogłabym spróbować kogoś pokochać. Poczuć, że żyję. Moja historia potoczyłaby się inaczej. Może na lepsze, może na gorsze. Nikt tego nie wie. Ja wiedziałabym tylko ryzykując. Gdybym miała okazję to bym ją bez wachania wykorzystała.

Ja zaaranżowałabym swoje zniknięcie w sposób dosyć prosty. Po prostu bym się ukryła po katastrofie (oczywiście stworzonej przeze mnie) okrętu. W ten sposób oderwałabym się od okrutnej rzeczywistości, która często jest męcząca. Spróbowałabym wszystko na nowo. Niby są ludzie, którzy mnie kochają, ale co z tego jeśli ja ich nie kocham? Po czasie zrozumieliby, że mój czas na...

Na pokład luksusowego linowca "El Balinio", wsiadłam z mężem. Prowadził mnie pod rękę, władczo, trzyma mocno, rozmawia z obsługą. To nie jest nasz miodowy miesiąc. Nic z tych rzeczy. Zawsze gdy jedzie w delegacje bierze mnie ze sobą...z zazdrości, żeby mieć mnie na oku. O tak. Mojemu mężowi już dawno zazdrość i podwyższony poziom testosteronu wypłukał rozum, serce wyzuł z wyższych uczuć i wyrobił pięści. Dlatego dzisiejszy dzień był długo planowany. Jeszcze w Sydney kupiłam czarną farbę do włosów, i wynajęłam drugą kabinę w sąsiadującym z nami apartamencie ale na moje panieńskie nazwisko. Już w restauracji specjalni]e go sprowokowałam, nie trzeba było wiele- wystarczyło, że podziękowałam kelnerowi za kolację i się uśmiechnęłam. Kilka chwil później cała sala widziała jak mój mąż wrzeszczy na mnie i każe mi iść do kabiny. Wie, że to zrobię a on po skończonej kolacji przyjdzie i mnie ukarze. Nie tym razem. Wybiegam z sali. Mam pół godziny - tyle mniej więcej zajmie mu kolacja, cygaro i drink. W łazience farbuję włosy i obcinam krótko. Przebieram się, rozdzieram wieczorową suknię, biorę buty w ręce i na relingu, na rufie wieszam strzępek materiału i zostawiam szpilki. Cała reszta "dowodów" ląduje w oceanie. Niezauważona przez nikogo zamykam się w swojej panieńskiej kajucie. Dziś w nocy będzie tu gorąco. Czekam. Ale jutro opuszczę statek z szansą na uwolnienie się od potwora.

Na pokład luksusowego linowca "El Balinio", wsiadłam z mężem. Prowadził mnie pod rękę, władczo, trzyma mocno, rozmawia z obsługą. To nie jest nasz miodowy miesiąc. Nic z tych rzeczy. Zawsze gdy jedzie w delegacje bierze mnie ze sobą...z zazdrości, żeby mieć mnie na oku. O tak. Mojemu mężowi już dawno zazdrość i podwyższony poziom testosteronu wypłukał rozum, serce wyzuł z...

Pieniądze i władza... Te dwie rzeczy zawsze napędzały moje życie. Niestety pewnego dnia stawka okaże zbyt wysoka. Romans z bogatą i wpływową osobą ściągnie na mnie gniew żony mojego kochanka. Stracę wszystko i będę musiała uciekać przez całe życie przed płatnymi zabójcami. Ta kobieta mnie zniszczy. Dlatego postawie wszystko na jedna kartę, nie będę miała już nic do straceni. Moim jedynym celem będzie zemsta. Wykorzystując resztki u czuć którymi kiedyś mnie darzył jej mąż, będę błagać go by wybrał się ze mną w ostatnią podróż, byśmy razem popłynęli na rejs transatlantykiem. Tam nocą zwabie go do jakiegoś ciemnego pomieszczenia gdzie przy pomocy wymyślnych tortur zmuszę do wyznania przed kamerą wszystkie jego i żony najskrytsze tajemnice i upokarzające sekrety. Ten filmik wrzucę do sieci, a jego wyrzucę za burtę statku. Sama skocze za nim lecz uratuje się przed utonięciem wcześniej przygotowanym pontonem. Nim dopłynę do lądu by zacząć życie na nowo.

Pieniądze i władza... Te dwie rzeczy zawsze napędzały moje życie. Niestety pewnego dnia stawka okaże zbyt wysoka. Romans z bogatą i wpływową osobą ściągnie na mnie gniew żony mojego kochanka. Stracę wszystko i będę musiała uciekać przez całe życie przed płatnymi zabójcami. Ta kobieta mnie zniszczy. Dlatego postawie wszystko na jedna kartę, nie będę miała już nic do...

Byłam surowym prokuratorem, który brał pieniądze za osądzanie ludzi. I nieważne, winny czy niewinny. Liczyła się skuteczność, tzn. statystyka. Dla statystyki szłam po trupach. No cóż, kiedyś przychodzi czas zapłaty. Coraz częściej otrzymywałam anonimowe pogróżki, przebijano mi opony w aucie, odnotowano kilka prób spalenia mojej posesji. Rodzina odwróciła się ode mnie, przyjaciele odeszli w siną dal. Pomyślałam, że chcę rozpocząć wszystko od nowa. Taka tabula rasa. Zabrałam oszczędności, kupiłam bilet na rejs do Gwinei. Na pokładzie poderwałam przystojnego kapitana statku, zwabiłam do kajuty, podstępnie upiłam, podrzuciłam marihuanę i upozorowałam własną śmierć. Jutro pewnie usłyszę w radiu o kapitanie - mordercy, co wyrzucił za burtę w szale delikatną prawniczkę, która nie chciała ulec jego niespożytej, marynarskiej żądzy.

Byłam surowym prokuratorem, który brał pieniądze za osądzanie ludzi. I nieważne, winny czy niewinny. Liczyła się skuteczność, tzn. statystyka. Dla statystyki szłam po trupach. No cóż, kiedyś przychodzi czas zapłaty. Coraz częściej otrzymywałam anonimowe pogróżki, przebijano mi opony w aucie, odnotowano kilka prób spalenia mojej posesji. Rodzina odwróciła się ode mnie,...