Kochana mamo.
To co tutaj się dzieje est niedoopisania. Ciągłe strzelanie zabijanie pełno krwi. Naszczęście jestem bezpieczny a bitwa dobiega końca. Niemartwcie sie o mnie.

Wasz kochany synek.

Kochana mamo.
To co tutaj się dzieje est niedoopisania. Ciągłe strzelanie zabijanie pełno krwi. Naszczęście jestem bezpieczny a bitwa dobiega końca. Niemartwcie sie o mnie.

Wasz kochany synek.

Kochani rodzice

Zapewne strasznie martwicie się o mnie i chcecie wiedzieć co się ze mną dzieje. Nie pisałem od wielu tygodni, lecz teraz znalazłem chwilę czasu i chcę was poinformować co u mnie słychać. Właściwie to momentami przyznaję wam rację, lepiej było zostać w Dorne i relacjonować turnieje rycerskie. Ale stało się, jestem na Murze i opisuje zmagania Nocnej Straży z Hordami nieumarłych. Właściwie Nocna Straż urzęduje tylko w Czarnym Zamku, reszta twierdz została obsadzona wolnymi ludźmi, wieśniakami i w sumie każdym, kto się nawinął. Za to truposzy jest bardzo wielu, ich armia sięga aż po horyzont. Kiedy tylko mogę wysyłam kruki do różnych zamków, aby ludzie wiedzieli, co tu się tak na prawdę dzieje. Martwi szturmują Mur dzień i noc, a nam ciągle brakuje ludzi, prowiantu, broni. Często i ja muszę pomagać w obronie. W chwilach słabości pomaga mi myśl, że jeżeli wygramy, to z moich relacji i opisów ludzie poznają dokładny przebieg wydarzeń. Jeśli Mur upadnie, to w sumie będzie bez znaczenia, bo niedługo potem znikną ludzie, którzy mogliby słuchać opowieści o tej bitwie. Tak czy inaczej mam nadzieję że kruk szybko dostarczy Wam tę wiadomość i zobaczymy się wkrótce. Postaram się napisać kiedy tylko to wszystko się skończy. Kocham was i pamiętajcie:
Nadchodzi zima.

Kochani rodzice

Zapewne strasznie martwicie się o mnie i chcecie wiedzieć co się ze mną dzieje. Nie pisałem od wielu tygodni, lecz teraz znalazłem chwilę czasu i chcę was poinformować co u mnie słychać. Właściwie to momentami przyznaję wam rację, lepiej było zostać w Dorne i relacjonować turnieje rycerskie. Ale stało się, jestem na Murze i opisuje zmagania Nocnej Straży z...

Drodzy rodzice

Zapewne strasznie martwicie się o mnie i chcecie wiedzieć co się ze mną dzieje. Nie pisałem od wielu tygodni, lecz teraz znalazłem chwilę czasu i chcę was poinformować co u mnie słychać. Właściwie to momentami przyznaję wam rację, lepiej było zostać w Dorne i relacjonować turnieje rycerskie. Ale stało się, jestem na Murze i opisuje zmagania Nocnej Straży z Hordami nieumarłych. Właściwie Nocna Straż urzęduje tylko w Czarnym Zamku, reszta twierdz została obsadzona wolnymi ludźmi, wieśniakami i w sumie każdym, kto się nawinął. Za to truposzy jest bardzo wielu, ich armia sięga aż po horyzont. Kiedy tylko mogę wysyłam kruki do różnych zamków, aby ludzie wiedzieli, co tu się tak na prawdę dzieje. Martwi szturmują Mur dzień i noc, a nam ciągle brakuje ludzi, prowiantu, broni. Często i ja muszę pomagać w obronie. W chwilach słabości pomaga mi myśl, że jeżeli wygramy, to z moich relacji i opisów ludzie poznają dokładny przebieg wydarzeń. Jeśli Mur upadnie, to w sumie będzie bez znaczenia, bo niedługo potem znikną ludzie, którzy mogliby słuchać opowieści o tej bitwie. Tak czy inaczej mam nadzieję że kruk szybko dostarczy Wam tę wiadomość i zobaczymy się wkrótce. Postaram się napisać kiedy tylko to wszystko się skończy. Kocham was i pamiętajcie:
Nadchodzi zima.

Drodzy rodzice

Zapewne strasznie martwicie się o mnie i chcecie wiedzieć co się ze mną dzieje. Nie pisałem od wielu tygodni, lecz teraz znalazłem chwilę czasu i chcę was poinformować co u mnie słychać. Właściwie to momentami przyznaję wam rację, lepiej było zostać w Dorne i relacjonować turnieje rycerskie. Ale stało się, jestem na Murze i opisuje zmagania Nocnej Straży z...

Droga Rodzino,
Bardzo Was wszystkich Kocham, nie wiem kiedy się zobaczymy... nie odliczam na to dni, bo chciała bym abyśmy w ogóle kiedyś się zobaczyli. Wiecie jaka jestem. Nie chcę dawać Wam złudnej nadziei, że tak będzie i to w krótkim czasie. Postępuję według naszego rodzinnego motta: „Prawda ponad wszystko”. Wybaczcie te smutne słowa. Bardzo za Wami tęsknie. U mnie co raz gorzej. Nie umiem się powstrzymać od łez pisząc to. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak tragicznie. Liczyłam, że prędzej czy później wygramy tę walkę. Niestety, nasze położenie się zmieniło. Codziennie tracimy mnóstwo ludzi. Brakuje jedzenia, ubrań, broni, schronów jakichkolwiek, leków, szansy... Wróg rośnie w siłę. Nie mamy czego bronić. Bronimy już jedynie siebie nawzajem. Jednak to kwestia czasu...
Mam do Was ogromną prośbę, bo wiem, że mogę na Was liczyć. Nie módlcie się o mój powrót do domu a o spokój mojej duszy. Proszę Was, Kochani.
Zawsze z Wami.
Karolina.

Droga Rodzino,
Bardzo Was wszystkich Kocham, nie wiem kiedy się zobaczymy... nie odliczam na to dni, bo chciała bym abyśmy w ogóle kiedyś się zobaczyli. Wiecie jaka jestem. Nie chcę dawać Wam złudnej nadziei, że tak będzie i to w krótkim czasie. Postępuję według naszego rodzinnego motta: „Prawda ponad wszystko”. Wybaczcie te smutne słowa. Bardzo za Wami tęsknie. U mnie co...

Witajcie, moja najdroższa, najwspanialsza rodzino na świecie.
Jestem pewna, że siedzicie teraz przy stole w kuchni, na którym jak zwykle obiad ledwo się mieście. Patrzycie na tą kartkę papieru, która pewnie jest całkiem pognieciona. To wszystko przez tych listonoszów, naprawdę. Domyślam się, też że tęsknicie. Ja też tęsknię.
Życie tutaj, bez was, jest bardzo trudne. Spotykam się z rzeczami które... sami wiecie. Czytacie o tym, nie mam co do tego wątpliwości. Bardzo często o was myślę, a wtedy moja miłość podnosi się jak adrenalina Kamila, mojego brata, przed treningiem na domowej siłowni.
Jestem szczęśliwa, że tu jestem. Dzięki temu o wiele lepiej rozumiem czym jest miłość i rodzina. Równocześnie cieszę się, że nie ma was ze mną. Chociaż kocham was najbardziej na świecie, wiem, że podjęłam słuszną decyzję i jestem z siebie dumna. Z was także, bo wiem, ile was to kosztuje. Jestem pewna, że żadna inna rodzina nie radzi sobie lepiej od was. To nie ja jestem bohaterką. Ja tylko obserwuje. To wy jesteście bohaterami, bo czekacie i boicie się. Nie o siebie. O mnie.
Jesteście cały czas w moim sercu, w każdej chwili. Pamiętajcie o tym.

Witajcie, moja najdroższa, najwspanialsza rodzino na świecie.
Jestem pewna, że siedzicie teraz przy stole w kuchni, na którym jak zwykle obiad ledwo się mieście. Patrzycie na tą kartkę papieru, która pewnie jest całkiem pognieciona. To wszystko przez tych listonoszów, naprawdę. Domyślam się, też że tęsknicie. Ja też tęsknię.
Życie tutaj, bez was, jest bardzo trudne....

Pisze do Was z małego obozu, w którym zatrzymałem się by chwile odpocząć. Nie mam wiele czasu, więc postaram się pisać zwięźle i przekazać to co najważniejsze. Bardzo za Wami tęsknie, chciałbym teraz być w domu, móc z wami normalnie porozmawiać. Tęsknie za wspólnymi śniadaniami, choćby jedną przespaną nocą. Widziałem tu wiele rzeczy. Otacza mnie wszechobecna śmierć i zaraza. Wszędzie pełno trupów, a ludzi zaczyna ogarniać znieczulica. Ja nie potrafię być obojętny, często płacze i modle się kiedy nikt nie patrzy. Inaczej nie byłbym w stanie znieść tego co widzę. Przelewając to na kartki czuje, że to najlepsze co mogę zrobić dla tych ludzi, dla ich dzieci i wnucząt. Czuje, że to moja misja, którą powierzył mi Bóg. I wtedy to wszystko staje się znośniejsze, wtedy czuje, że moja praca ma sens. I choć często dokucza mi głód, bezsenność, zdarza mi się patrzeć śmierci w oczy, ale nie potrafię tego zostawić i puścić w zapomnienie. Nie potrafiłbym już o tym zapomnieć i żyć szczęśliwie z wami. Kiedy to piekło się skończy wrócę do Was pierwszym pociągiem, ale póki trwa, trwa również moja misja.
Kocham Was,
K.

Pisze do Was z małego obozu, w którym zatrzymałem się by chwile odpocząć. Nie mam wiele czasu, więc postaram się pisać zwięźle i przekazać to co najważniejsze. Bardzo za Wami tęsknie, chciałbym teraz być w domu, móc z wami normalnie porozmawiać. Tęsknie za wspólnymi śniadaniami, choćby jedną przespaną nocą. Widziałem tu wiele rzeczy. Otacza mnie wszechobecna śmierć i...

Kochani,
Wybaczcie mi, że wystawiam Waszą cierpliwość na próbę. Mam wiele powodów, by nie pisać listów tak często jakbym chciał. Ale nie moją rolą jest zamartwianie Was nimi.
Oprócz natłoku obowiązków wszystko u mnie w najlepszym porządku. Nawet to potrafię odbierać jako pozytyw, ponieważ na pewno się nie nudzę. Pracuję z różnymi ludźmi, więc nie doskwiera mi samotność. Doceniają mój trud. Zapewniam Was, że nie macie się o co martwić. Bywa nawet tak, że innych denerwuje ilość listów, które od Was dostaje. Doceniam troskę, lecz teraz nie ma na nią tyle czasu. Tęsknię, ale staram się zagłuszyć to uczucie. Wojna już taka jest. Budzi w nas to co najgorsze, ale bez tego nie przetrwamy.
Wiecznie Kochająca

Kochani,
Wybaczcie mi, że wystawiam Waszą cierpliwość na próbę. Mam wiele powodów, by nie pisać listów tak często jakbym chciał. Ale nie moją rolą jest zamartwianie Was nimi.
Oprócz natłoku obowiązków wszystko u mnie w najlepszym porządku. Nawet to potrafię odbierać jako pozytyw, ponieważ na pewno się nie nudzę. Pracuję z różnymi ludźmi, więc nie doskwiera mi samotność....

Kochani!
Bez owijania w bawełnę. Jest ciężko. Może już czytaliście mój tekst o parze staruszków, którzy za żadne skarby nie chcą opuścić strefy walk? Ta historia to marzenie każdego reportera, można by o nich napisać całą książkę, a nie tylko artykuł na dwie strony. Gdybyście mogli ich posłuchać! Zmęczeni, zrezygnowani, udręczeni ciągłym strachem, ale tak bardzo przywiązani do swojego domu. Widziałam już wiele trudnych sytuacji, wydawało mi się, że już trochę się uodporniłam na takie opowieści, ale... myślałam, że pęknie mi serce, kiedy kobieta mająca już prawie 80 lat płakała na myśl o świeżym chlebie i filiżance kawy. A z drugiej strony (i to jest coś, co kocham w tym zawodzie!) nie wiem czy kiedykolwiek wcześniej widziałam taką miłość. Jak oni na siebie patrzą! Jak nawzajem się o siebie troszczą (np. trzy dni przed moim przyjazdem pan K. przyniósł swojej żonie pudełko herbatników, które znalazł gdzieś w ruinach dawnego sklepu: „Były szczelnie zamknięte, a moja A. tak dawno nie jadła nic słodkiego. A w dodatku mieliśmy wtedy rocznicę ślubu”). Coś pięknego!
Kurczę, miałam napisać co u mnie, a tu znów takie coś... Ale chyba teraz nie umiem inaczej. Czuję się względnie dobrze, nawet wczoraj udało mi się umyć włosy! Jutro John z BBC jedzie do stolicy, więc wyśle mój list do Was. Wiem, że się martwicie, ale są szanse na zawieszenie broni, także być może już niedługo...
Będzie dobrze! Całuję Was mocno, ściskam i mam prośbę: zjedzcie w moim imieniu wielką pizzę, ok?

Wasza K.

Kochani!
Bez owijania w bawełnę. Jest ciężko. Może już czytaliście mój tekst o parze staruszków, którzy za żadne skarby nie chcą opuścić strefy walk? Ta historia to marzenie każdego reportera, można by o nich napisać całą książkę, a nie tylko artykuł na dwie strony. Gdybyście mogli ich posłuchać! Zmęczeni, zrezygnowani, udręczeni ciągłym strachem, ale tak bardzo przywiązani...

Kochana moja!
Najmilsza, Najdroższa... Tęsknię za Tobą, mam nadzieję, że dobrze się czujesz? Czy nasze maleństwo dalej wyczynia takie harce pod Twym sercem? Będzie z niego urodzony piłkarz!
Wiem, że wciąż nosisz w sobie urazę o mój wyjazd, jednak nie mogłem inaczej. Byłem tu potrzebny, poza tym znasz mnie, ryzyko to mój żywioł. To był mój żywioł... Wiele od tego czasu się zmieniło. Dużo myślę, o nas, o naszym małym szczęściu i zupełnie przewartościowałem swoje życie. Ta adrenalina i pogoń za sensacją przestały być dla mnie ważne. Wy jesteście ważni!
Nie chciałem Cię martwić, zresztą jesteś na bieżąco z sytuacją, jaka tu panuje - rzeczy, które tu widzę przywodzą na myśl obrazy z najczarniejszych koszmarów. Tylu niewinnych ludzi codziennie traci życie. Najgorszy jednak jest widok tych biednych dzieci, rannych, okaleczonych, które przecież nikomu nie zawiniły!
Proszę, pamiętaj o mnie, módl się za mnie, już niebawem będę z Wami i obiecuję już Was nie opuszczać...
Kocham
Twój na zawsze

Kochana moja!
Najmilsza, Najdroższa... Tęsknię za Tobą, mam nadzieję, że dobrze się czujesz? Czy nasze maleństwo dalej wyczynia takie harce pod Twym sercem? Będzie z niego urodzony piłkarz!
Wiem, że wciąż nosisz w sobie urazę o mój wyjazd, jednak nie mogłem inaczej. Byłem tu potrzebny, poza tym znasz mnie, ryzyko to mój żywioł. To był mój żywioł... Wiele od tego czasu się...

Kochani,
tęsknię za wami każdego dnia. Przyjeżdżając tu byłam pewna, że oto spełnia się moje marzenie o byciu dziennikarką. Jednak z każdą kolejną chwilą uświadamiam sobie w jak wielkim byłam błędzie. Pisanie z frontu, w momencie gdy kilka metrów od ciebie wybucha samochód popularnej stacji telewizyjnej, jest straszne, choć straszne to mało powiedziane. Nigdy nie wiesz czy reportaż, który piszesz nie będzie twoim ostatnim. W każdym swoim artykule staram się jak najrzetelniej zobrazować obecną sytuację, nie zawsze da się oddzielić emocje od suchych faktów - to jedna z wielu prawd, których się tu nauczyłam.
Wojna to rzecz, która pochłania tak wiele... istnień, nadziei, pieniędzy. Nikt nie wie tego lepiej od tych, którzy w niej uczestniczą. Co kilka dni ekipy dziennikarzy i korespondentów zza granicy robią paczki dla poszkodowanych: wdów, sierot, rannych, staram się im pomagać jak tylko mogę. Te akcje są jednym z niewielu promyków dobra w tym ogarniętym ogniem wojny świecie.
Czule was pozdrawiam.
Wrócę.

Kochani,
tęsknię za wami każdego dnia. Przyjeżdżając tu byłam pewna, że oto spełnia się moje marzenie o byciu dziennikarką. Jednak z każdą kolejną chwilą uświadamiam sobie w jak wielkim byłam błędzie. Pisanie z frontu, w momencie gdy kilka metrów od ciebie wybucha samochód popularnej stacji telewizyjnej, jest straszne, choć straszne to mało powiedziane. Nigdy nie wiesz czy...