Pragnę Cię poznać. Chcę usłyszeć Twój naturalny głos. Czy są w nim partie wysokie, czy są doły? Brzmienie głosu jest elementem komunikacji, dużo o nas mówi, wyraża emocje.Chcę Cię zrozumieć, musisz mi w tym pomóc. Twój głos, choć jedno wypowiedziane zdanie, pozwoli ogarnąć wszystkie problemy. Wspólnie, razem, ramię w ramię pójdziemy przez życie. Tylko daj mi szansę. Przemów, odezwij się, wyraź siebie - tak bardzo Cię proszę. To ważne! Byśmy mogły pokonać przeciwności losu, byśmy mogły dzielić się radościami, byśmy mogły mieć swoje tajemnice. Ton Twojego głosu zdradzi mi wiele, przede wszystkim uczucia, które Cię ogarniają - smutek, żal czy gniew. Masz we mnie przyjaciela, bez względu na wszystko ja jestem i czekam. Czekam cierpliwie na dźwięk Twego głosu. Ty wiesz czego ja pragnę, ja wiem, że chcesz mnie uszczęśliwić, bo mnie kochasz. Ten czas właśnie nadszedł.

Pragnę Cię poznać. Chcę usłyszeć Twój naturalny głos. Czy są w nim partie wysokie, czy są doły? Brzmienie głosu jest elementem komunikacji, dużo o nas mówi, wyraża emocje.Chcę Cię zrozumieć, musisz mi w tym pomóc. Twój głos, choć jedno wypowiedziane zdanie, pozwoli ogarnąć wszystkie problemy. Wspólnie, razem, ramię w ramię pójdziemy przez życie. Tylko daj mi szansę....

Mowa jest srebrem, a milczenie złotem, ale nie w tym przypadku. Ty jesteś całym moim światem, niestety, przesłoniętym zasłoną milczenia, a ja nie potrafię jej zedrzeć. Tak naprawdę to ja potrzebuję twojej pomocy w dotarciu do ciebie samej. Codziennie czekam na twój gest, uśmiech i słowa, które będą słońcem na bezchmurnym niebie, wesołym śpiewem ptaków i budzącą do życia naturę wiosną. Przebudź nas z tego milczącego koszmaru. Życie jest piękne, ale trwa tak krótko. Nie marnujmy danego nam czasu, bo na pewno mamy sobie dużo do powiedzenia. Pukam do ciebie i wciąż będę to robić, aż otworzysz mi do siebie drzwi. Kocham, tęsknię, wierzę.

Mowa jest srebrem, a milczenie złotem, ale nie w tym przypadku. Ty jesteś całym moim światem, niestety, przesłoniętym zasłoną milczenia, a ja nie potrafię jej zedrzeć. Tak naprawdę to ja potrzebuję twojej pomocy w dotarciu do ciebie samej. Codziennie czekam na twój gest, uśmiech i słowa, które będą słońcem na bezchmurnym niebie, wesołym śpiewem ptaków i budzącą do życia...

Gdzie patrzysz? Mogę popatrzeć z tobą?
Bardzo to ciekawe, na co dzień nie mamy czasu patrzeć w dal. A ty robisz to codziennie. Bardzo mnie to intryguje.
Może w ten sposób zgadnę co myślisz. Nie odzywasz się do mnie. Trochę mnie to smuci, ale wiem, że kiedyś do mnie wrócisz. Jak tam milczysz, to jesteś bardzo daleko.
Zawsze myślałam nad mową, wiesz? Jeszcze zanim się zamknęłaś. Po prostu spojrzałam na rozmawiającą parę i nie mogłem się nadziwić. Tak normalna czynność, a tak mnie zszokowała. Czy to nie jest niezwykłe? Buzią potrafimy tyle wyrazić! Możemy opisać piękny ogród drugiej osobie, która nigdy go nie widziała. Spójrz, wypuszczę z siebie powietrze, będę poruszała mięśniem, zwanym językiem, i wydawała z góry określone dźwięki, a ktoś oczyma wyobraźni zobaczy piękny ogród! Siedząc w ciemnym bloku lub szpitalnej sali, zobaczy ogród, tylko dzięki temu, że odpowiednio ułożę usta!
Ja chcę cię zobaczyć. Twoje myśli są piękniejsze niż najpiękniejszy ogród. Możemy tutaj tak siedzieć i patrzeć. Nawet mi się to podoba. I poczekam. Ja potrafię czekać. Mogę czekać i sto lat, jestem cierpliwa.

Gdzie patrzysz? Mogę popatrzeć z tobą?
Bardzo to ciekawe, na co dzień nie mamy czasu patrzeć w dal. A ty robisz to codziennie. Bardzo mnie to intryguje.
Może w ten sposób zgadnę co myślisz. Nie odzywasz się do mnie. Trochę mnie to smuci, ale wiem, że kiedyś do mnie wrócisz. Jak tam milczysz, to jesteś bardzo daleko.
Zawsze myślałam nad mową, wiesz? Jeszcze zanim się...

Ukochana iskierko! Stoję przed Tobą i widzę Twoje piękne oczy. One opowiadają mi historię Twoich przeżyć, opowiadają o uczuciach i emocjach. Błyszczą radością lub szarzeją smutkiem. Wybacz mi, proszę, że nie potrafię za zasłoną Twoich oczu odczytać Twych myśli. Myśli – to, co najbardziej ludzkie w człowieku. Proszę, mów do mnie! Dziel się swoją myślą! Odkrywaj przede mną pełnię dziewczynki i przyszłej kobiety, która się w Tobie kryje. Daj się przeczytać, jak ja na to przyzwalam, stając przed Tobą gotowa do podzielenia się sobą, otwarta na bliskość, czyli zarówno na radość, jak i na zranienie. Tak pragnę dotrzeć do Ciebie, tak pragnę Cię poznać Wewnętrzna Kryształowa Różo… Przepraszam, że tak trudno mi to zrobić bez użycia słów. Weź mnie za rękę i uściśnij, jeśli Ty także chcesz zostać poznana.

Ukochana iskierko! Stoję przed Tobą i widzę Twoje piękne oczy. One opowiadają mi historię Twoich przeżyć, opowiadają o uczuciach i emocjach. Błyszczą radością lub szarzeją smutkiem. Wybacz mi, proszę, że nie potrafię za zasłoną Twoich oczu odczytać Twych myśli. Myśli – to, co najbardziej ludzkie w człowieku. Proszę, mów do mnie! Dziel się swoją myślą! Odkrywaj przede mną...

– Witaj, Ann. Nie obawiaj się, nie jestem tu po to, aby cię osądzać. Ze wszystkich ludzi na świecie akurat ja mam do tego najmniejsze prawo, nie uważasz? Dawno się nie widziałyśmy, prawda? Ile to już czasu? Pół roku, chyba tyle. Niewiele raczej się zmieniło odkąd wyjechałam. Drzewa dalej rosną przy tym samym popękanym chodniku, farba łuszczy się na drzwiach frontowych, a stary Ernest wciąż nie załatał dziury w dachu. A co u Ciebie, Ann? Czy ty wciąż jesteś taka sama? Czy twoje dziury zostały załatane, a na starą farbę nałożono nową? Jak to jest z tobą, Ann? Chodnik dalej jest popękany, ale drzewa dawno upadły, prawda? Wiem, że upadły. Wszyscy widzą, że ich brakuje, tylko nikt nie słyszał ich upadku. Ann, ale ja pragnę usłyszeć. Zrozum, ja wiem jak to jest, kiedy na twoich zębach osadza się sól z łez wylanych nocami. Wiem jak to jest, kiedy twój język puchnie od nadmiaru goryczy i smutku, aż wydaje ci się że już zawsze, do końca, będziesz czuła tylko ten ohydny, żałosny smak. Wiem jak to jest, kiedy twoje gardło pęcznieje od natłoku bólu i łykasz go, raz za razem, aż robisz się ciężka i senna, i jedyne o czy marzysz, to dopasować ostatni kawałek pancerza i zniknąć, zatopić się w nim, przestać czuć. Ann, to nie tak. To nie działa w ten sposób i obie doskonale to wiemy. Każdy z nas ma swoją własną formę ucieczki, każdy z nas inaczej broni się przed złem i okrucieństwem tego świata. Każdy z nas buduje swoją własną wieżę z kości słoniowej, w której pragnie ukryć się przed swoim cierpieniem. Ja wyjechałam, ty – milczysz. Ale Ann, spójrz, wróciłam. Nie znalazłam tego, czego szukałam i nie potrafiłam uciec przed tym, co statecznie i tak mnie zmiażdżyło swym ciężarem. Żyłam złudzeniami, mrzonkami o rzeczywistości, w której nie ma bólu. Okłamywałam siebie, pozostawiając za sobą osoby, które kochałam najmocniej. Wspięłam się tak wysoko w swojej wierzy, że zostałam całkowicie sama. A samotność jest najgorszą formą ucieczki. Pamiętasz, jak byłyśmy małe i śpiewałyśmy, trzymając się za ręce, aby odpędzić przerażającą ciemność, która czaiła się pod naszymi łóżkami? Pamiętasz, jak nasze głosy mieszały się ze sobą, oba piskliwe i strasznie fałszujące, ale nie było takiego mroku, którego nie potrafiłybyśmy odegnać? Pamiętasz, jak zasypiałyśmy wtulone w siebie, z dziecięcą piosenką na ustach, a rano gdy otwierałyśmy oczy, pierwszym, co nas witało, były promienie wschodzącego słońca? Dziś jest tak samo, Ann. Dziś też możesz patrzeć, jak wschodzi dla ciebie nowe słońce, czuć w swojej dłoni moją dłoń, tylko Ann… Zrozum, brakuje jednego elementu, tego najistotniejszego – naszej piosenki. A ja, choćbym starała się ze wszystkich sił, nie dam rady odgonić nocy w pojedynkę. Pozwól, aby światło nowego dnia przebiło się przez skorupę, którą wokół siebie zbudowałaś. Ona jest już za ciasna, sprawia ci ból. Pozwól, aby ciepło mojej skóry starło kurz z twojej i nadało jej dawnego rumieńca. Niedługo stanie się stara i pomarszczona, stęskniona za dawną jędrnością. Pozwól, aby świat zatrząsł się u podstaw od uczuć, które dławisz w sobie od tak dawna, a ja będę tu, aby pomóc ci powstrzymać go przed ponownym roztrzaskaniem się w pół. Mów do mnie, Ann. Wywrzeszcz z siebie całą złość, wykrzycz cały ból, wypowiedz wojnę demonom, które dręczą cię już od tak dawna. Ale mów, Ann, mów, bo jeśli wciąż będziesz milczeć, bo jeśli wciąż pozostaniesz ukryta w tak małym, tak ciasnym pancerzu, całe to zło obrośnie cię niczym bluszcz i już nigdy nie zdołasz się przez nie przebić. I ja również stracę cię z oczu, przestanę cię widzieć, nie będę mogła ci pomóc, a wówczas dla żadnej z nas nie zaświeci już słońce. Mów, Ann. Słowa to lekarstwo, remedium. Każde z uczuć ma swoją własną nazwę; wszystko to, co miażdży cię od środka, w rzeczywistości jest po prostu słowem, które zawibruje w twoim gardle i wypadnie z twoich ust, a wówczas przekonasz się, że wraz z nim zniknie sól na zębach, gorycz na języku i ból w gardle. Jeśli będziesz mówić dostatecznie długo, pojmiesz, że wraz z wylewającymi się słowami wylewasz z siebie cały żal, w którym topisz się i zakopujesz. Choćbyś pierwsze słowo wypowiedziała jedynie szeptem, to wierz mi, że ostatnie będzie okrzykiem ulgi. Bo tak, jak burza zaczyna się jedynie od lekkiego powiewu wiatru, tak kończy na przenikliwym grzmocie, który oczyszcza atmosferę. I Ann, przecież wiesz, co zawsze nastaje po burzy. Spokój, Ann, spokój. Więc odezwij się do mnie, razem przebrniemy przez tę burzę i razem powitamy nowy dzień. Zaśpiewaj ze mną, Ann…

– Witaj, Ann. Nie obawiaj się, nie jestem tu po to, aby cię osądzać. Ze wszystkich ludzi na świecie akurat ja mam do tego najmniejsze prawo, nie uważasz? Dawno się nie widziałyśmy, prawda? Ile to już czasu? Pół roku, chyba tyle. Niewiele raczej się zmieniło odkąd wyjechałam. Drzewa dalej rosną przy tym samym popękanym chodniku, farba łuszczy się na drzwiach frontowych, a...

– Krzycz – powiedziałem. – Olej tych wszystkich, którzy każą ci przemówić. To za mało. Sam wielokrotnie bywałem na dnie: widziałem smutne twarze wszystkich, którzy tam się znaleźli. I twoja była tam pośród tysięcy innych, skurczonych od przytłaczającego nacisku otoczenia. Nie mogli rozmawiać, nie mogli wykonać ruchu. Z trudem żyli, aby po jakimś czasie poddać się, legnąć na wznak, pozwalając rozłożyć się na łopatki. Jeden zero, drogie życie. To tchórze. Nie ma nic gorszego, niż walkower; odklepać w matę tylko dlatego, że zrobiło się ciężko. Trzeba walczyć, bo walka to siła, a w życiu ważne jest to, żeby czuć się silnym, nawet jeśli silnym się nie jest.

Krzycz. Odkręć zawory, niech przez ich szczeliny wytoczy się żar i para i to przeogromne ciśnienie, które trzymasz w środku, jak w zamkniętym gotującym się kotle. Pozwól bezpiecznikom wylecieć w powietrze, niech twój wewnętrzny szybkowar odetchnie, niech system bezpieczeństwa pozwoli być ci na powrót użytecznym i spełnionym, bo żaden dramat nie jest wart tego, aby zaprzestać bycia człowiekiem, żadne rozczarowanie, by stracić wiarę we własne istnienie.
Pamiętaj, że życie to podła suka; jeśli chce cię złamać, wstań i żyj tylko po to, aby zrobić jej na przekór. Powiedz jej, że wstajesz z kolan. Wykrzycz to.

Krzycz tak długo, by los wiedział, że trafił na godnego siebie rywala.

– Krzycz – powiedziałem. – Olej tych wszystkich, którzy każą ci przemówić. To za mało. Sam wielokrotnie bywałem na dnie: widziałem smutne twarze wszystkich, którzy tam się znaleźli. I twoja była tam pośród tysięcy innych, skurczonych od przytłaczającego nacisku otoczenia. Nie mogli rozmawiać, nie mogli wykonać ruchu. Z trudem żyli, aby po jakimś czasie poddać się, legnąć na...

Proszę Cię o jedno zdanie, jedno słowo, jeden dźwięk. Wydobądź z siebie cokolwiek. Uzewnętrznij się. Słowa, które w sobie zatrzymujesz powoli oplotą Ci gardło po czym zacisną się na nim niczym sznur na szyi wisielca. Nieśpiesznie będą Cię zabijać. Wyrzuć je z siebie. Nie pozwól się zniszczyć. Powiedzenie, że milczenie jest złotem już przestało się sprawdzać w Twoim przypadku. To trwa zbyt długo. Słowa mają ogromną moc, wielką wartość, właściwości lecznicze lecz trzeba dać im wolność. Dlatego proszę. Podziel się nimi ze mną. Pozwól sobie pomóc. Każdy dzień Twojego milczenia jest dla mnie jak cios w serce. Jest już tak obolałe, że nie starcza mi łez. Przestań nas krzywdzić. Odezwij się. Zrób tylko tyle i aż tyle.

Proszę Cię o jedno zdanie, jedno słowo, jeden dźwięk. Wydobądź z siebie cokolwiek. Uzewnętrznij się. Słowa, które w sobie zatrzymujesz powoli oplotą Ci gardło po czym zacisną się na nim niczym sznur na szyi wisielca. Nieśpiesznie będą Cię zabijać. Wyrzuć je z siebie. Nie pozwól się zniszczyć. Powiedzenie, że milczenie jest złotem już przestało się sprawdzać w Twoim...

Kochanie, wiem.
Świat jest okropny, ludzie krzywdzą się nawzajem. Wybuchają bomby, umierają dzieci. Bliscy popełniają samobójstwa.
Myślisz że lepiej milczeć. Zamknąć się we własnym świecie niż żyć normalnie w tym, w którym wciąż dzieje się coś złego.
Boisz się, to normalne.
Ale pamiętaj że ja i Mama będziemy zawsze z Tobą. Zawsze Ci pomożemy. A teraz powiem Ci sekret...
...słowa mają piękną moc. To dzięki nim mogę powiedzieć Ci jak bardzo Cię kocham. To dzięki nim właśnie się do mnie uśmiechasz. Może czujesz to samo? Może spełnisz moje marzenie i usłyszę te słowa również od Ciebie?

Kochanie, wiem.
Świat jest okropny, ludzie krzywdzą się nawzajem. Wybuchają bomby, umierają dzieci. Bliscy popełniają samobójstwa.
Myślisz że lepiej milczeć. Zamknąć się we własnym świecie niż żyć normalnie w tym, w którym wciąż dzieje się coś złego.
Boisz się, to normalne.
Ale pamiętaj że ja i Mama będziemy zawsze z Tobą. Zawsze Ci pomożemy. A teraz powiem Ci sekret...
...

Zobacz, z jakim trudem przychodzi mi każde kolejne słowo...

Jak zahipnotyzowana wparuję się w Twoje usta i zaklinam rzeczywistość, by wydobyło się z nich chociaż słowo, niewyraźny dźwięk, zgrzyt. Cokolwiek...

Widzę w Twoich oczach, że nie jesteś z kamienia, że chcesz, że się starasz, ale Twoje ciało nie reaguje na Twoje rozpaczliwe prośby i błagania. Ale ja i tak będę Ci pomagać.
Pokażę Ci łąkę, usłaną delikatnymi mleczami, które tak uwielbiałaś zdmuchiwać.
Pokażę Ci nawet te czarno - żółte pszczółki, przed którymi z piskiem uciekałaś.
Usmażę Ci najlepsze na świecie naleśniki z dżemem, nad którymi zawsze tak głośno mlaskałaś.
Zaprowadzę Cię do cioci Marysi, u której zawsze ziewałaś, tak znudzona jej opowieściami.
A na koniec przeczytam Ci Twoją ulubioną bajkę o Kopciuszku, przy której nie raz opowiadałaś mi, jak będzie wyglądał Twój książę...

I tak, krok po kroku, będziemy rozbijać ten mur milczenia.

Zobacz, z jakim trudem przychodzi mi każde kolejne słowo...

Jak zahipnotyzowana wparuję się w Twoje usta i zaklinam rzeczywistość, by wydobyło się z nich chociaż słowo, niewyraźny dźwięk, zgrzyt. Cokolwiek...

Widzę w Twoich oczach, że nie jesteś z kamienia, że chcesz, że się starasz, ale Twoje ciało nie reaguje na Twoje rozpaczliwe prośby i błagania. Ale ja i tak będę Ci...

Witaj mój skarbie,
gdy tak milczysz to czuje się fatalnie.
Staram się jak tylko mogę,
powiedz tylko jedno słowo a z kolejnymi Ci pomogę.
Nie bój się, jestem przy Tobie
i na pewno poradzimy sobie.
Powiedz mi, co się stało ?
Powiedz co sprawiło, że Ci się mówić odniechciało ?
Zobaczyłaś coś strasznego?
Ktoś powiedział Ci coś brzydkiego ?
Wiedz, że na mnie liczyć możesz kochanie
A milczenie nie musi być twoim skazaniem.

Witaj mój skarbie,
gdy tak milczysz to czuje się fatalnie.
Staram się jak tylko mogę,
powiedz tylko jedno słowo a z kolejnymi Ci pomogę.
Nie bój się, jestem przy Tobie
i na pewno poradzimy sobie.
Powiedz mi, co się stało ?
Powiedz co sprawiło, że Ci się mówić odniechciało ?
Zobaczyłaś coś strasznego?
Ktoś powiedział Ci coś brzydkiego ?
Wiedz, że na mnie liczyć możesz...