Podniosłam się szybko z ziemi pokrytej jesiennym dywanem liści. W tej części Lasu zawsze tak było - drzewa zdawały się nigdy nie rodzić zielonych liści, tylko od razu półmartwe, gotowe do opadnięcia. Otrzepałam z nich zbroję, wyjątkowo podobną do tradycyjnej chińskiej sukni cheongsam. Zaczęłam nerwowo rozglądać się wokoło w poszukiwaniu mojego miecza, który pod koniec walki gdzieś się zapodział. W końcu dostrzegłam refleks świetlny na jego stalowej powierzchni. Owiniętymi w bandaże stopami deptałam złoto-czerwony dywan liści, idąc po moją broń. Ledwo udało mi się go otrzeć z krwi Qilina, gdy za plecami usłyszałam szmer liści i wydobywający się z głębi gardzieli mroczny warkot.
- Yaoguai - wyszeptałam z ukłuciem niepokoju w piersi, jednocześnie obracając się w zawrotnym tempie i krzyżując miecz z jego długimi, silnymi pazurami. Pierwszy raz od dawna bałam się, że nie wygram bitwy z intruzem. Prosto w twarz dyszała mi niby niedźwiedzia morda, rozwiewając moje długie, czarne włosy. Strugi śliny kapały na ziemię z obrzydliwym plaśnięciem. Stwór górował nade mną swoim ponad dwumetrowym cielskiem, całym pokrytym szczecinowatym futrem. Uczucie przerażenia rosło we mnie, gdy Yaoguai raz po raz próbował rozorać mnie swoimi pazurami, choć z pomocą mojego miecza udawało mi się odpierać jego ataki. Te bezcelowe podchody w końcu zaczęły mnie nudzić. Zebrałam w sobie skupienie, na ułamek sekundy zamykając oczy, po czym spojrzałam prosto w ślepia demona.
- Nie ty jesteś strażnikiem tego miejsca - powiedziałam mocnym głosem. Błyskawicznie odskoczyłam od Yaoguaia, przez co ten stracił równowagę. Biorąc rozbieg, odbiłam się od pnia jednego z drzew Lasu i wydając z siebie potężny, wojenny okrzyk, zatopiłam miecz w ciele demona po samą rękojeść. Yaoguai wydał z siebie wściekły ryk, próbował ostatkiem sił dosięgnąć mnie na jego plecach, ale kurczowo trzymałam miecz. Jego pazury zaś były w tej sytuacji bezużyteczne. Wydał z siebie ostatnie mruknięcie, po czym padł bezwładnie na ziemię. Nie zdążyłam wyszarpać miecza z jego cielska, kiedy rozpadł się na miliardy mikroskopijnych drobin, przypominających pył kwiatów. Dyszałam ciężko, choć zwykle zmęczenie nie dopadało mnie tak szybko. Po raz kolejny dzisiejszego dnia podniosłam mój miecz, otarłam ostrze z kleistej krwi demona o solidny materiał mojej zbroi cheongsam i - sunąc czubkiem broni po gnijących liściach - ruszyłam dalej, by patrolować Las. Żadne stworzenie, panoszące się tutaj i łamiące zasady Lasu, nie przetrwa. Nie, kiedy ja tutaj jestem.

Podniosłam się szybko z ziemi pokrytej jesiennym dywanem liści. W tej części Lasu zawsze tak było - drzewa zdawały się nigdy nie rodzić zielonych liści, tylko od razu półmartwe, gotowe do opadnięcia. Otrzepałam z nich zbroję, wyjątkowo podobną do tradycyjnej chińskiej sukni cheongsam. Zaczęłam nerwowo rozglądać się wokoło w poszukiwaniu mojego miecza, który pod koniec walki...

Temperatura spadła do 4 stopni. Joasia siedziała pod gospodą "Czarny Kruk", z której co chwilę wywalała się grupa pijanych, oblepionych kurzem mężczyzn. Na jej widok większość z nich wydawała zwierzęce pomruki. Czasami zdarzało się jakieś dodatkowe przekleństwo lub kopnięcie. To nie było dobre miejsce do prowadzenia handlu, pomna jednak uwag mamy, że "zapałki służą do wzniecania płomienia, a komu on się najbardziej przydaje? No palaczom! A gdzie takich spotkasz? W karczmie oczywiście, w karczmie", siedziała pod miejscem kaźni, mając nadzieję na chociaż drobny urobek. Czasy były bardzo trudne. Częste naloty kroboronów - potworów łączących w sobie błyskotliwość elfów, siłę smoków i upór krasnoludów, zdziesiątkowały osadę. Ludzie tracili nadzieję. Mężczyźni zamiast stać na blankach w pełnym rynsztunku, opuszczali swoje rodziny i pili na umór, aby zapomnieć chociaż na chwilę o grozie dnia codziennego. Brakowało jedzenia, handlarze bali się opuszczać gród więc ceny wzrastały w tempie geometrycznym. Aby móc wykarmić rodzinę, Joasia musiała dziennie sprzedać kilka paczek zapałek. Starała się być uśmiechnięta, przeczytała cały podręcznik o niewidzialnej ręce rynku, przeszła w szkole kurs sprzedażowy. Nic to jednak nie dało, gdyż żaden schemat w obliczu wojny nie zdaje egzaminu. Było jej coraz zimniej, zaczynała przestawać myśleć logicznie. Zapaliła zapałkę, żeby chociaż na chwilę ogrzać ręce. Zimno nie dawało jej spokoju, było późno, mężczyźni wychodzili coraz rzadziej. Oczy jej się powoli zamykały, wyobrażała sobie, że leży w łóżku z ukochaną babcią. W końcu zasnęła.

Temperatura spadła do 4 stopni. Joasia siedziała pod gospodą "Czarny Kruk", z której co chwilę wywalała się grupa pijanych, oblepionych kurzem mężczyzn. Na jej widok większość z nich wydawała zwierzęce pomruki. Czasami zdarzało się jakieś dodatkowe przekleństwo lub kopnięcie. To nie było dobre miejsce do prowadzenia handlu, pomna jednak uwag mamy, że "zapałki służą do...

Szewczor ukrył twarz w dłoniach. Musiał skupić się bardzo mocno, by uruchomić pole obronne. Aparatura ukryta w plecaku czasem szwankowała, a chłopca czekało spotkanie ze smokiem. Nie mógł ryzykować, tutaj za najminejszy błąd płaciło się życiem. Hydrofobowe szpony podpięte do zminimalizowanego zderzacza hadronów tworzyły wokół niego nieidzialną tarczę. Do tej pory nie do przejśćia dla nikogo, ale jak będzie ze smokiem Szewczor nie wiedział. Zielona bestia siedziała na skraju jaskini dłubiąc pulchną łapą w rzędach skośnie ustwionych siekaczy. Odór gnijącego cielska mieszający się z siarką przyprawiał chopaka o mdłości. Zadanie wydawało się proste. Polegało na podrzuceniu bestii owcy z ukrytą w środku bombą zegarową. Odłamy miały rosadzić potwora od środka i uwolnić planete Genesis od klątwy.

Szewczor ukrył twarz w dłoniach. Musiał skupić się bardzo mocno, by uruchomić pole obronne. Aparatura ukryta w plecaku czasem szwankowała, a chłopca czekało spotkanie ze smokiem. Nie mógł ryzykować, tutaj za najminejszy błąd płaciło się życiem. Hydrofobowe szpony podpięte do zminimalizowanego zderzacza hadronów tworzyły wokół niego nieidzialną tarczę. Do tej pory nie do...

Dawno, dawno temu żyła sobie bardzo pracowita, lecz brzydka dziewczyna. Na imię było jej Kopciuszek....Nie, nie, nie tak to miało brzmieć...
Dawno, dawno temu (wczoraj) żyło sobie dziewczę o imieniu Kasia. Kasia mieszkała w dużym, starym domu razem ze swoją przybraną matką i dwiema siostrami.
Macocha Kasi i jej córki, Amelia i Alicja, codziennie zmuszały Kasię do ciężkich prac (odgrzania żarcia z mikrofalówki, zabicia karpia na Wigilię...). Biedna Kasia była bardzo smutna z powodu, że jest tak wykorzystywana.
Pewnego razu Katarzyna w piwnicach swojego starego domu, gdy rozwieszała tam pranie, znalazła opasłą księgę. Była ona cała zakurzona, więc Kasia dmuchnęła na jej powierzchnię, a kurz rozwiał się na wszystkie strony. Dziewczynka zakaszlała. Gdy już się uspokoiła spojrzała na okładkę książki. Była ciemno brązowa. Widniały na niej tylko dwa wyrazy "Księga klątw". Od razu rozpoczęła jej lekturę.
Kasia odkąd znalazła księgę nie musiała się o nic martwić. Niczego jej nie brakowało. Nie była już poniżana. W "Księdze klątw" znalazła lekarstwa na wszystkie swoje utrapienia. Dzięki paru prostym zaklęciom przemieniła złą macochę w karpia, Amelię w drzewo, a Alicję wygnała do Krainy Czarów. Dziewczynka mając do dyspozycji nieskończoną ilość czarodziejskiej mocy wyczarowała sobie piękną suknię, pantofelki, karocę, lokai, willę i nawet prawdziwego księcia. (Po co nam wróżka? Wystarczy Książka). Książę był piękny niczym zachód słońca nad bezkresnym oceanem i umięśniony jak Wiedźmin. Razem z nim Kasia tańczyła co noc w sukience i pantofelkach w ogrodzie pełnym róż, który wyczarowała. Zawsze, gdy zegar na wieży kościoła w miasteczku obok wybijał północ przerywali taniec i łączyli się w namiętnym pocałunku, a gwiazdy w okół nich zaczynały sypać się z nieba jak wiosenny deszczyk.
Pewnego dnia Książę zabrał Kasię do Gimbolandii- czarodziejskiej krainy Elfów, magii, szczęścia i Gimbusów. Kasi było tam cudownie. Codziennie śpiewała i tańczyła ze swoimi Elfimi przyjaciółmi, całowała się z księciem, słuchała śpiewu ptaków, oglądała gwiazdy na bezchmurnym niebie. Mimo tak wspaniałego życia pewna rzecz nie dawała jej spokoju. Skąd "Księga klątw" wzięła się w jej piwnicy? Zapytała pewnego razu o to Księcia, a ten uśmiechnął się i powiedział:
-"Księga Klątw" nigdy nie istniała. To ty stworzyłaś ją i magię w niej zawartą. Uczeni nazywają to magią wyobraźni.

Dawno, dawno temu żyła sobie bardzo pracowita, lecz brzydka dziewczyna. Na imię było jej Kopciuszek....Nie, nie, nie tak to miało brzmieć...
Dawno, dawno temu (wczoraj) żyło sobie dziewczę o imieniu Kasia. Kasia mieszkała w dużym, starym domu razem ze swoją przybraną matką i dwiema siostrami.
Macocha Kasi i jej córki, Amelia i Alicja, codziennie zmuszały Kasię do ciężkich...

- Powiedz mi, stary, czy ktoś w dzisiejszych czasach czyta jeszcze poezję? – zapytał Tiuzdejek, marszcząc swój długi, arystokratyczny nos – Czy warto pisać wiersze?
Mikado spojrzał śmiertelnie znudzonym wzrokiem
- Nie wiem, zapytaj Puca – prychnął.
Obaj leżeli na werandzie na miękkim i ciepłym polarowym kocu i z niesmakiem obserwowali Bursztyna, który od godziny uganiał się za kaczką Melanią. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na mgłę, która nadeszła z północy. Do uszu psów doszło żałosne wycie. Podniosły ciężkie głowy, powęszyły chwilę.
- To ta niezguła Plotka, znowu jej coś w życiu nie wyszło.
- Taak, te wiejskie psy naprawdę są do niczego.
Leżący na dachu szopy Puc widział wszystko. Tych dwóch przemądrzałych dupków ze stolicy leżało w bezruchu już od kilku godzin. Nie robili nic poza dogadywaniem. Gdy Puc usłyszał Plotkę mimowolnie zadrżał. Prawdziwie psim instynktem wyczuł niebezpieczeństwo. Zeskoczył z dachu i podbiegł do Bursztyna.
- Za mną! – warknął krótko.
Bursztyn zerknął tylko spod byka i ruszył w przeciwną stronę. Jak zwykle. Puc doskoczył do niego jednym susem i przycisnął go silnym barkiem do ściany szopy.
- Coś złego idzie z tą mgłą! Plotka potrzebuje pomocy! Bierz tyłek w troki, to nie czas na przekomarzanie!
Bursztyn ogromną siłą woli powstrzymał się przed komentarzem. Pobiegli w kierunku wsi
- Widziałeś? Stary próbuje młodego krótko trzymać, ale któregoś dnia się przeliczy – mruknął Tiuzdejek
- Jeszcze mu ten buras pokaże, niech nie zna ani dnia ani godziny – ziewnął Mikado – i kiego czorta oni ciągle tak gdzieś latają? – nagły powiew wiatru zatrzasnął okiennice na werandzie z taką siłą, że pękła szyba. Tiuzdejek podskoczył, Mikado ze strachu schował głowę między łapy.
Przez podwórko przeleciał wirujący kłąb piszczących nietoperzy. Dwa z nich oderwawszy się od stada przycisnęły wampirze mordki do pękniętej szyby. Stołeczni bohaterowie runęli pod łóżko, chowając się pod najdalszą ścianą. Nietoperze rozwierając szeroko pyszczki śmiały się sykliwie, eksponując rząd białych, ostrych zębów. Tiuzdejek z Mikadem piszczeli przerażeni, zakrywając oczy łapami.
Tymczasem Puc i Bursztyn dobiegli do rynku. Na jego środku ujrzeli wijący się cień, który miał kształt wielkiego, wściekłego kocura. Wznosił się na wysokość trzech metrów. Cień syczał przeraźliwie. Utworzone z dymu grube, silne łapy miały wysunięte pazury wielkości sztyletów. Przed kotem – cieniem stał w pozycji bojowej Lord. Przygięte łapy, wyszczerzone kły. Warczał gardłowo. Za nim, przytulona do cegieł ratusza trzęsła się Plotka. Trzymała uniesioną w powietrzu łapę, z której wolno kapała gęsta, ciemna krew.
- Musimy go wesprzeć Młody – mruknął zdecydowanie Puc – i to szybko
- Ale jak? – Bursztyn nie wydawał się zbytnio przestraszony
- Ja zawyję, albo jakoś inaczej odciągnę uwagę tego cienia, a ty szybko doskoczysz do Lorda, i przyjmiesz taką samą postawę jak on. Bark w bark. Rozumiesz?
- I będziemy go szczypać jak się odwróci w drugą stronę?
- Dokładnie. Gotów?
Puc wydał z głębin swojego brzucha, płuc i gardła wycie. Wyobraził sobie taczkę pełną jego ukochanej kiełbasy kaszubskiej odjeżdżającej w bezkresną dal. Poza zasięg jego zawsze ochoczego pyska.
Manewr się udał. Lord nawet jeśli się zdziwił za wsparcia, to w żaden sposób tego nie okazał. Nie bez powodów był najsilniejszym i najgroźniejszym psem w okolicy. Ale był też sprawiedliwy. Wiedział, że będzie musiał się odwdzięczyć swoim sojusznikom. Pozorując atak z różnych stron zmusili cień do odwrotu. Nie udało się przelać kociej krwi, gdyż to indywiduum utkane było z innej materii. Dzięki współpracy uratowali Plotkę. Gdy sytuacja była już całkowicie opanowana, mgła się rozwiała, a wirujący nietoperze odleciały w kierunku sąsiedniego miasteczka, Lord oświadczył:
- Dziękuję. Panowie, wiszę wam po wielkim pęcie kaszubskiej!

- Powiedz mi, stary, czy ktoś w dzisiejszych czasach czyta jeszcze poezję? – zapytał Tiuzdejek, marszcząc swój długi, arystokratyczny nos – Czy warto pisać wiersze?
Mikado spojrzał śmiertelnie znudzonym wzrokiem
- Nie wiem, zapytaj Puca – prychnął.
Obaj leżeli na werandzie na miękkim i ciepłym polarowym kocu i z niesmakiem obserwowali Bursztyna, który od godziny uganiał się...

Pewnego dnia moja matka zmarła na zapalenie płuc.Ojciec był zrozpaczony ale stwierdził że potrzebuję matki ponieważ był królem i nie miał dla mnie czasu.Wiedziałam ,że mnie kocha i zrobi dla mnie wszystko. Ożenił się z niewiastą która też straciła kogoś bliskiego.Na początku się cieszyłam ale tydzień po ślubie ojciec umarł. Mówiono , że ktoś go otruł. Miałam pewne podejrzenia.Macocha posiadła władzę którą ja miałam dostać na 18 urodziny do tego czasu mieszkańcy cierpieli ponieważ królowa była okrutna i bezwzględna.Do naszego zamku przybył pewien przystojny młodzieniec.Nazywał się Erik, zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia. Macocha chciał go mieć dla siebie , więc rozkazała mnie zabić. Gdy siedziałam na polanie za drzewa wyskoczył na mnie strażnik. Nie zabił mnie ale wbił mi sztylet w ramię. Spanikowałam i nagle z mojej ręki wydobył się ogień , poparzył strażnika. Byłam przerażona ale nie miałam czasu się zastanawiać uciekłam w las i znalazłam małą chatkę ukryłam się w niej. Zmęczyłam się biegiem toteż po chwili zasnęłam. Śniła mi się macocha która pytała się lustra czy jest najpiękniejsza to było bardzo dziwne ale dziwniejsze jest to co się działo ze mną. Usłyszałam głosy , musiałam szybko zareagować ale już było za późno małe krasnoludki wyłoniły się z drugiego pokoju. Były miłe zostałam u nich na noc. Rano ktoś zapukał do drzwi zauważyłam że krasnoludków już nie ma. Wyszłam i zobaczyłam starą panią z jabłkami. Dała mi jedno ale coś mi mówiło żebym tego nie jadła. Po chwili staruszka zaczęła się rozmazywać aż ukazała się macocha. Wyrzuciłam jabłko i chciałam użyć tego co na strażniku. Ona była szybsza uderzyła we mnie fala bólu. Przeciwstawiłam się temu cisnęłam w nią ogniem. Zrobiła unik wiedziałam że nie mam szans ramie dalej mnie bolało i nie miałam siły może to dlatego że nigdy nie używałam tej magi. Szykowałam się na koniec ale nagle macocha zbladła i osunęła się na ziemię. Stał za nią książę wbił jej miecz w plecy. Wróciła z nim do zamku , wzięliśmy ślub i żyliśmy długo i szczęśliwie

Pewnego dnia moja matka zmarła na zapalenie płuc.Ojciec był zrozpaczony ale stwierdził że potrzebuję matki ponieważ był królem i nie miał dla mnie czasu.Wiedziałam ,że mnie kocha i zrobi dla mnie wszystko. Ożenił się z niewiastą która też straciła kogoś bliskiego.Na początku się cieszyłam ale tydzień po ślubie ojciec umarł. Mówiono , że ktoś go otruł. Miałam pewne...

Przylizał włosy, poprawił torbę i zapukał w skałę. Po chwili z ciemności wyłonił się goblin. Niski, krępy i brzydki. Ledwo powstrzymał się przed grymasem obrzydzenia. Spodziewał się smoka, może cyklopa, czekał na adrenalinę. A tu brzydal o głowę od niego niższy. Na tej niskiej głowie wieniec z kości. Bardzo oryginalna ozdóbka.
- Nie chciałbym panu przeszkadzać, ale potrzebuję korony Horacego, mogę dać panu w zamian drogocenne perły. - zaczął kulturalnie Jasiu. Jednak jego starania zostały skomentowane beztroskim beknięciem. Tak, to my się nie dogadamy, pomyślał. Goblin nadal wpatrywał się w niego z tępym wyrazem twarzy. Jasiu spróbował inaczej.
- Ja dam ci kiełbasę, a ty mi koronę. - powoli i głośno sylabował. Wyją z torby kiełbasę i mu pokazał. Goblin w końcu wykazał jakieś zainteresowanie. Nie przerwanie wodził wzrokiem za mięsem. Wyciągnął wielgachną łapę i wyrwał kiełbasę. Jasiu się uśmiechnął, czynimy postępy.
- Teraz daj koronę.- poprosił. Ale potworek nawet nie zaszczycił go spojrzeniem. Jednym kłapnięciem paszczy połkną kiełbasę i zaczął wracać do wnętrz jaskini. Jasiu nie myśląc długo, pobiegł za nim. I to był błąd. Ostatnie co pamiętał to był dziki ryk, uderzenie w głowę i tylko ciemność. Obudził się w drewnianej klatce. Koło niego paliło się wielkie ognisko, nad którym wisiał jeszcze większy kocioł. To chyba jest naszykowane dla niego. Przecież nie może skończyć w zupie! Przy kotle siedział goblin i ostrzył noże. Na szczęście nie zauważył jeszcze, że się obudziłem. Musi coś szybko wymyślić, zaczął szperać w swojej torbie aż znalazł jeden z magicznych flakoników. Wziął zamach i trafił w potwora. Wielkimi jak spodki oczami, patrzył jak działa mikstura. Goblin zaczął rosnąć, z sekundy na sekundę powiększał się. Był wielki jak jakiś olbrzym. Tylko spokojnie, teraz go na pewno nie pokonam. Dopiero teraz został zaszczycony spojrzeniem. A w tym spojrzeniu był głód. Potwór nakierował się na klatkę. Gorzej być nie może... Wypił szybko ciecz z kolejnego flakonika. I zaczął maleć. Ojejku, był mniejszy od mrówki. Szybko wyskoczył z potrzasku. Pobiegł po kamiennej posadzce i wskoczył na buta goblina. Zaczął się wspinać. Przynajmniej wie gdzie korona. Rosnąc kości odpadły i ukazało się szczere złoto, świecące na jego czubku głowy. Wspinał się dalej, aż dotarł do korony. Ale co teraz? Został mu już tylko jeden flakonik. Chwila wahania i wypił. Zaczął rosnąć. A rosnąc, ważył co raz więcej. Po chwili potwór wywrócił się pod wpływem ciężaru. Jasiu bezpiecznie sturlał się z jego głowy, zerwał koronę i pobiegł do wyjścia.

Przylizał włosy, poprawił torbę i zapukał w skałę. Po chwili z ciemności wyłonił się goblin. Niski, krępy i brzydki. Ledwo powstrzymał się przed grymasem obrzydzenia. Spodziewał się smoka, może cyklopa, czekał na adrenalinę. A tu brzydal o głowę od niego niższy. Na tej niskiej głowie wieniec z kości. Bardzo oryginalna ozdóbka.
- Nie chciałbym panu przeszkadzać, ale...

Gdy byłam małą dziewczynką zawsze chciałam przeżyć jakąś przygodę. Marzyłam o tym, by tak jak Alicja z Krainy Czarów wpaść do dziury i znaleźć się w innym świecie. Gdzieś, gdzie życie byłoby ciekawsze i lepsze ,a zwierzęta potrafiłyby mówić, a ja? A ja przeżyłabym przygodę swojego życia np. jako waleczna księżniczka, która na swym wiernym, zielonym jednorożcu przybyłabym uratować świat, przed złą wiedźmą , a po wszystkim poślubiła bogatego księcia. Zawsze żyłam w swoim wymyślonym świecie, leciałam na gryfie do królestwa liliputków, czy jako szpieg panna wiewiórka X śledziłam króla wiewiórek. I tak oto gdy spokojnie szłam w kierunku domu ,na swej drodze spotkałam zwierzę ani trochę nie pasujące do krajobrazu miasta. Biały królik. Wiedziona zdradliwą ciekawością ruszyłam powoli w jego kierunku ,by po chwili wpaść do dziury. Spojrzałam w górę, dziura zaczęła się zrastać, a ciemność powoli ogarnęła cały tunel. Moja pierwsza myśl była dość specyficzna, obawiałam się że jest to pułapka stworzona przez zapomnianego łowcę głów i teraz będę tu gnić do końca mojego nudnego życia. Na moje szczęście pomyliłam się i wylądowałam na miękkim materacu w pokoiku otoczonym wieloma drzwiami. Gdy na stole zobaczyłam buteleczkę z napojem z napisem ,,wypij mnie" zaczęły powracać wspomnienia. Wieczory spędzone na słuchaniu opowieści, marzeniu o spotkaniu białego królika i kapelusznika. Przebieranie się za Alicję i wmawianie wszystkim, że nią jestem. Tak to były piękne czasy... Bez zastanowienia sięgnęłam po buteleczkę. W chwili gdy miałam ją wypić usłyszałam czyjś głos.
- Czy wiesz co łączy kruka z sekretarzykiem?- Cała w skowronkach odwróciłam się i nie mogłam uwierzyć, że przede mną stoi kapelusznik. - Nie? Jaka szkoda. - Wiedziałam co powiedzieć, już zaczęłam to robić, ale żaden dźwięk nie wydobył się z mych ust. Buteleczka rozbiła się na drobne kawałeczki. Krzyczałam, by uważał ale on tylko pił herbatkę z szalonym zającem. Przede mną niczym ogromna zjawa stał czarny smok. Patrzył na mnie swoimi czerwonymi oczami, nie potrafiłam odwrócić wzroku, były takie piękne, mroczne i straszne, jakbym patrzyła w oczy samej śmierci.
- Ludzkie szczenię co tu robi? - odezwał się tubalnym głosem.- Jeszcze nie jest jego czas. - Wzbił się w górę na swych ogromnych skrzydłach, by po chwili znów wylądować. - Ludzkie szczenię musi iść, nie jest jego czas, ale ono się nie boi, ja przyjdę i to prędzej niż by chciało. - Nic z tego nie rozumiałam, zrobiłam krok i wtedy zaczęłam znikać. Dosłownie zaczęłam rozsypywać się jak pył na wietrze...Kapelusznik nadal pił herbatkę, a ja ostatnie co zobaczyłam zanim całkiem się rozsypałam to wielkie czerwone oko, pełne bólu i cierpienia.

Gdy byłam małą dziewczynką zawsze chciałam przeżyć jakąś przygodę. Marzyłam o tym, by tak jak Alicja z Krainy Czarów wpaść do dziury i znaleźć się w innym świecie. Gdzieś, gdzie życie byłoby ciekawsze i lepsze ,a zwierzęta potrafiłyby mówić, a ja? A ja przeżyłabym przygodę swojego życia np. jako waleczna księżniczka, która na swym wiernym, zielonym jednorożcu przybyłabym...

Czerwony Kapturek wolnym krokiem przemierzał las, kierując się w dobrze znaną sobie drogę - do domu babci. Choć szła tą samą wydeptaną przez siebie druszką wiele razy to, jeszcze nigdy nie czuła takiego niepokoju. Miała wrażenie, że jest obserwowana.
Zatrzymała się nagle i odwróciła głowę za siebie, obserwując las.
- "Wydawało mi się " - pomyślała i ruszyła w dalszą drogę.
Lecz jednak Czerwony kapturek się nie mylił. Zaraz gdy ruszyła w dalszą drogę, za dużych krzaków wyjrzał szczerząc kły, ogromny wilk. Poczuł zapach ofiary, już nie mógł doczekać się polowania. Biegiem ruszył, by jako pierwszym dotrzeć do chatki babci.
...
Czerwony Kapturek wreszcie opuściła las i ruszyła w stronę chatki.
Stając przed drzwiami zapukała wpierw z grzeczności, nim weszła do środka.
- Babciu! Mam dla Ciebie koszyk z jedzeniem od mamy.
- Jestem w sypialni, kruszyno - usłyszała głos babci.
Weszła do pokoju i podeszła do łóżka, na którym leżała babcia, oparta o wielką puchową poduchę.
Kapturek przyjźał się babci i dojrzał w jej twarzy zmiany.
- Babciu czemu masz takie duże uszy? - zapytał zdziwiony kapturek.
- Bym Cię mogła lepiej słyszeć - odpowiedziała.
- A czemu, masz takie wielkie oczy?
- Bym Cię mogła oczywiście, dobrze widzieć, głuptasie - usłyszała w głosie babci dziwne powarkiwania, niepokój zagościł w Kapturku.
- A dlaczego, masz takie duże zęby? - zapytała, wkładając do koszyczka dłoń.
- Żebym mógł Cię zjeść! - poczwara co udawała babcie Kapturka, zamieniła się w wilka o ludzkiej posturze i rzuciła się na dziewczynę. Ale ta nie uciekała z krzykiem przerażenia. Przeciwnie, uśmiechała się.
- Vista destruciv! - usłyszała komendę i wilk zanim zdążył cokolwiek zrobić, zamienił się w kupkę popiołu.
- Ile razy moja droga, mówiłam Ci byś nie bawiła się z wilczkami? - usłyszała karcący głos babci. Odwróciła się i zobaczyła babcie opartą o framuge drzwi, wymachującą różdżką w jedną i drugą stronę.
- Wybacz babciu, ale te wilki są naprawdę głupie, myśląc, że złapią nas na taką sztuczkę.
- Ach, te młode czarownice - uśmiech babci zagościł na jej twarzy - Nigdy się nie nauczą.

Czerwony Kapturek wolnym krokiem przemierzał las, kierując się w dobrze znaną sobie drogę - do domu babci. Choć szła tą samą wydeptaną przez siebie druszką wiele razy to, jeszcze nigdy nie czuła takiego niepokoju. Miała wrażenie, że jest obserwowana.
Zatrzymała się nagle i odwróciła głowę za siebie, obserwując las.
- "Wydawało mi się " - pomyślała i ruszyła w dalszą drogę.
...

- Zawszone karły jedne! - warknęłam wściekle, patrząc na siedmiu moich współlokatorów. Żaden mi jednak nie odpowiedział. Nie dziwię się - po takiej ilości bimbru prędko się nie obudzą.
Rozejrzałam się po pokoju, próbując zrozumieć, jak można było doprowadzić go do takiego stanu. Trzy krzesła leżały na podłodze, czwarte wisiało na żyrandolu (jak oni to zrobili?), a stół... No cóż, widziałam go po drodze do chatki. Pluskał się wesoło w rzece nieopodal. Zrobiłam krok do przodu i prawie natychmiast wywinęłam bardzo nieeleganckiego orła.Obejrzałam się, chcąc dostrzec na co takiego nastąpiłam. Uniosłam brwi, widząc dużą gałąź. Westchnęłam i poszłam dalej, próbując dotrzeć do kuchni. Nie było to łatwe, bo wszędzie walały się puste butelki. A nie było mnie tylko jeden dzień...
Po wielu przekleństwach i potknięciach udało mi się dojść do kuchni. Przez kilka sekund patrzyłam z przerażeniem na to pobojowisko. Moi współlokatorzy chyba próbowali coś podpalić, bo połowa pomieszczenia była czarna. Za to z garnka dochodziło jakieś drapanie... Przeciągnęłam palcami po czarnych włosach i poprawiłam sukienkę. No dobra! Trzeba być silną, odważną kobietą! Podeszłam do garnka, po drodze zgarniając jeszcze patelnię do obrony. Powoli uniosłam pokrywkę. Ze środka wypadła wiewiórka i umknęła przez wybite okno.
Obejrzałam się na krasnoludów. Każdy z nich leżał nieprzytomny w dziwnej pozycji. Uśmiechnęłam się do moich niecnych myśli i poszłam wdrożyć mój plan w życie.

- Zawszone karły jedne! - warknęłam wściekle, patrząc na siedmiu moich współlokatorów. Żaden mi jednak nie odpowiedział. Nie dziwię się - po takiej ilości bimbru prędko się nie obudzą.
Rozejrzałam się po pokoju, próbując zrozumieć, jak można było doprowadzić go do takiego stanu. Trzy krzesła leżały na podłodze, czwarte wisiało na żyrandolu (jak oni to zrobili?), a stół......