-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać285
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
-
Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
-
ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Cytaty z tagiem "chmura" [17]
[ + Dodaj cytat]Jeśli strzeliste wieżowce Nowego Jorku stały się symbolem wiary w możliwości i przyszłość bez granic, to kurczowo trzymająca się parteru Kampala przypomina, że blisko miliard ludzi we współczesnym świecie nie może sobie pozwolić na życie z głową w chmurach - trudna codzienność zbyt mocno przyszpila ich do ziemi.
Kiedy wspominam moje dzieciństwo, a przede wszystkim pierwsze dziewięć lat bez internetu, uderza mnie zawsze pewna obserwacja: nie potrafię odtworzyć wszystkiego, co się wtedy działo, bo mogę polegać tylko na swojej pamięci. Dane z tego okresu po prostu nie istnieją. Kiedy byłem dzieckiem, wyrażenie "niezapomniane przeżycie" nie było jeszcze złowrogo brzmiącą, dosłowną techniczną definicją, lecz emocjonalnie nacechowanym określeniem takich zdarzeń jak moje pierwsze słowa, pierwsze kroki, pierwszy ząb, który mi wypadł, czy pierwsza przejażdżka na rowerze. Moje pokolenie było ostatnim w historii Ameryki, a prawdopodobnie i świata, o którym można to powiedzieć; byliśmy ostatnim niezdigitalizowanym pokoleniem z dzieciństwem niezapisanym w chmurze, lecz w dużej mierze utrwalonym w formatach analogowych, takich jak odręcznie pisane pamiętniki, zdjęcia polaroidowe i kasety VHS, namacalne i niedoskonałe artefakty, które ulegają degradacji wraz z upływem czasu i mogą zostać bezpowrotnie utracone.
Tak jak chmura nie jest niebem, tak nasze problemy nie są tym kim jesteśmy - w końcu bowiem przeminą, a my mamy kontrolę nad tym, jak na nie reagujemy.
Wszystko to cytat, obłok ludzkiej mowy,
słowa, co padły i myśli zwietrzałe,
lustrzany obraz nieszczęsnego świata
w lotnych chmurach: wieczna spekulacja.
[„Esej o chmurach”].
Dziewczyny, patrzcie – wyrwało mi się bezwiednie. Z mgieł zakrywających ścianę wyłaniała się potężna postać kobiety w długiej sukni, w kapeluszu z chmur. Uniesioną ręką zdawała się nam grozić. Gniewna Bogini Nanga...
- Eh, cóżże więc kochasz, zadziwiający cudzoziemcze?
- Miłuję obłoki… obłoki sunące… ot tam… przedziwne obłoki!
Doświadczalnie stwierdziłem, że jestem jak woda rzeki, odbijająca zmienne kolory brzegów między którymi płynie, burze, obłoki, błękit nieba, sama bezbarwna.
Rodzi się w chmurach dzień
I ciężko walczy z nocą...
Rzekłbyś, że z kruczych szpon
Ptak biały się wyrywa.
[„Rodzi się w chmurach dzień”].
Życie jest jak chmura. (...) Czasem pełne i puszyste, płynące, a czasem ciemne i wściekłe i wypłakujące wypłakujące wypłakujące złość i furię i zemstę i odwet.
To męka.
To cierpienie.
To dar, lekcja, upomnienie.
Nie skrywaj w swoim sercu żadnych wątpliwości. Nawet najmniejsze zwątpienie może się [...] przerodzić w czarną chmurę, która kompletnie zacieni ci serce. Takie serce jest już stracone [...].