Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W społeczeństwie panów i niewolników nikt nie jest wolny. Niewolnik nie jest wolny, gdyż nie jest swym własnym panem. Pan nie jest wolny, bo nie może obejść się bez niewolnika.

Podobnie bowiem jak tłumaczenie, czytanie to proces konstruowania - na własny użytek - całości danych dostarczonych przez wydrukowany tekst, konstruowania własnej wersji utworu. W głębokim sensie wszelka lektura jest przekładem, tak jak wszelki przekład jest krytyką literacką.

Pokusiłbym się o następującą definicję autobiografii: jest to rodzaj pisania siebie, który zmusza nas do respektowania faktów z naszej historii. Ale których faktów? Wszystkich? Nie. Wszystkie fakty to zbyt wiele faktów. Wybieramy fakty w takiej mierze, w jakiej odpowiadają naszym ewoluującym zamierzeniom.

Dlaczego powinienem być zainteresowany prawdą na własny temat w sytuacji, gdy ta prawda może nie być w moim interesie? A ja udzielam na nie, jak sądzę, tej samej platońskiej odpowiedzi: ponieważ rodzimy się z ideą prawdy.

Doświadczenie pisania powieści jest przede wszystkim długotrwałe. Powieść staje się nie tyle rzeczą, ile miejscem, do którego codziennie wraca się na kilka godzin przez kilka lat bez przerwy.

Wszelkie pisarstwo jest autobiografią: wszystko, co piszemy, w tym beletrystyka i teksty krytycznoliterackie, pisze jednocześnie nas samych.

Literatura południowoafrykańska jest literaturą zniewolenia, które ujawnia się nawet w jej najdoskonalszych dokonaniach przeszywanych poczuciem bezdomości i pragnieniem nieokreślonego wyzwolenia. To literatura nie w pełni ludzka, nienaturalnie zaabsorbowana władzą i jej kolejami, niezdolna odejść od elementranych stosunków kontestacji, dominacji i podległości w stronę rozległego i złożonego świata ludzi, który leży poza nimi.