Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A na ulicach można było pośnić na jawie, widząc nogi jedwabne jak trzcina cukrowa, usta jak lipcowe poziomki, piersi w staniczkach jak nierozkwitłe białe piwonie. Jak śmigłe jaskółki omiatały lotem powietrze, lecz nie raczyły dotknąć brudnej ziemi złaknionych twarzy więźniów, poplamionych komiśną mąką.

Życie ludzkie to zwykłe pisanie palcem po wodzie. My tu piszemy palcami po pustyni.

Aż bolało z tęsknoty za wolnością.