Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokolenie, które nie docenia pokolenia poprzedniego, nie umie dostrzec jego wielkości i jego znaczenia, musi samo być małostkowe, pozbawione ufności we własne siły, jeśli nawet przybiera gladiatorskie pozy i bredzi o wielkości. Jest to typowy stosunek między wielkim panem a pachołkiem: chęć wytwarzania pustki dokoła siebie, aby się tym łatwiej wyodrębnić i wywyższyć. Pokolenie silne i żywotne, które chce pracować i umacniać się, skłonne jest do przeceniania poprzedniego pokolenia, gdyż własna energia daje mu pewność, że zdoła pójść jeszcze dalej.(…) Potępia się przeszłość za to, że nie dokonała tego, co jest zadaniem teraźniejszości: pewnie, byłoby wygodniej, gdyby ojcowie odrobili zawczasu robotę synów. W pomniejszaniu przeszłości kryje się usprawiedliwienie bezwartościowości teraźniejszej: Czegóż to my byśmy nie dokonali, gdyby nasi rodzice zrobili to czy owo…ale oni tego nie zrobili - no, więc i my nie dokonaliśmy niczego. Pokolenie, które potrafi jedynie klecić strychy, użala się, że jego poprzednicy nie wznieśli gmachów o dziesięciu czy trzydziestu piętrach. Mówicie, że jesteście zdolni do wznoszenia katedr, ale umiecie co najwyżej budować strychy. Jakże to rożne od “Manifestu”, który głosi wielkość klasy mającej umrzeć.

Jak to się dzieje, że rząd (państwo) potrafi klasie przez siebie reprezentowanej przedstawić jako zasługę i tytuł do chwały to, że na koniec dokonał czegoś, co powinno być zrobione przed pięćdziesięciu laty, a zatem można by to mu raczej poczytać za winę i tytuł do niesławy. Pozwala się człowiekowi przymierać głodem przez pięćdziesiąt lat, aby wreszcie po tych pięćdziesięciu latach zatroszczyć się o niego. W życiu indywidualnym byłby to powód do porcji kopniaków; w życiu państwowym występuje to pod postacią "zasługi”.

Musimy odznaczać się pesymizmem intelektu i optymizmem woli.