Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kino wyrównuje nam straty poniesione od życia.

W "Psychozie" panowałem nad widownią tak, jakbym grał na organach.

Żaden reportaż w gazecie nie zdoła wywołać takiego wstrząsu, jak film. Katastrofy przydarzają się tylko innym. Tymczasem ekran pozwala nawiązać bezpośrednią znajomość z mordercą i z jego ofiarą, o którą pan drży, bo wszystko wydarza się na pana oczach.

Jestem gotów wywołać u publiczności zbawienny wstrząs moralny. Cywilizacja stała się tak opiekuńcza, że sami nie zapewnimy sobie tak łatwo gęsiej skórki. Żeby więc wyrwać nas z odrętwienia i przywrócić moralną równowagę, trzeba wywołać ten wstrząs sztucznie. Kino wydaje się najlepszym środkiem do osiągnięcia takiego rezultatu.

Nigdy nie filmuję kawałków życia, uważam bowiem, że ludzie dość ich mają u siebie w domu albo na ulicy, i wolą zostawić je przed wejściem do kina. (…) Z drugiej strony, odrzucam też wytwory czystej fantazji, bo dla publiczności ważne jest, żeby mogła rozpoznać siebie w postaciach ekranowych. Kręcić film to dla mnie tyle, co – opowiadać historię. (…) Najlepiej, jeśli jest dramatyczna i ludzka. Dramat to życie, z którego usunięto chwile nudy.