Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma takiej absurdalnej rzeczy, której by człowiek nie zrobił, próbując nadać życiu jakiś sens.

Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać. I wszyscy nawzajem wciskają sobie tony kitu. Czasami trafi się ktoś, kto wygląda, jakby słuchał, ale w końcu się wydaje, że tylko czai się na jedno twoje słowo, takie, od którego będzie mógł się odbić z własną opowieścią.

Każdy ma jakąś swoją prywatną szajbę. Jak się z nią włazi w paradę zbyt wielu ludziom, mówią na niego wariat.

Może wariaci to tacy ludzie, którzy wszystko widzą tak, jak jest, tylko udało im się znaleźć sposób, żeby z tym żyć.

Ludzie nie potrafią latać, bo nie wierzą, że potrafią. Gdyby nie pokazano im, że mogą pływać, do dziś wszyscy by się topili po wrzuceniu do wody.

Płeć, wiek, rasa — takie gówniane rzeczy dzielą ludzi. Jedyne, co nas łączy, to walka o to, kto lepszy.

Wybudowaliśmy dla siebie klatkę - cywilizację - gdyż byliśmy zdolni do myślenia, a teraz musimy myśleć, ponieważ jesteśmy zamknięci w klatce.

Lęku nie należy się wstydzić. Jest równie naturalny i konieczny jak zabawa albo ból.

Żeby usłyszeć, nie słuchać.
Żeby zobaczyć, nie patrzeć.
Żeby wiedzieć, nie myśleć.

W świetle prawdziwego znaczenia wszystko, co ważne, staje się trywialne, tak jak całe życie wydaje się niczym wobec śmierci. Myślenie zabija poznanie - nie tyle zabija, co wyjaławia, destyluje poznanie w wiedzę. Myślenie: proces przetwarzania poznania w wiedzę.

Jesteśmy stuknięci, bo nie możemy pogodzić się z tym, że rzeczy dzieją się bez najmniejszego powodu i nie mają żadnego znaczenia. Nie podoba nam się obraz życia jako biegu przez płotki, które jakoś tam trzeba pokonać. Wydaje mi się, że każdy, kto nie jest wariatem, po prostu za wszelką cenę prze dalej. Żyją z dnia na dzień, tylko dlatego, że po jednym dniu przychodzi następny, a jak już skończą im się dni, zamykają powieki i mówią, że umarli.

Ten świat to jedna wielka kupa gówna; im więcej mu się przypatruję, tym gorzej wygląda.

Trzeba się pilnować, bo inaczej ani się człowiek obejrzy, a już zaczyna każdego żałować i w końcu nie ma komu w mordę dać.

Przez rodziców i zasrana szkołę człowiek ma później prawie bez przerwy nieczyste sumienie.

Jak łatwo przegapić to, co ważne w życiu.

Bawię się świetnie szkoda, że was tu nie ma - zamiast mnie.

Ptak nie myśli o tym, co robi - jednym swobodnym ruchem skrzydeł odrzuca wszystko w jednej chili. Wszystko bym dał, żeby się tego nauczyć.

Muszę się nauczyć żyć ze sobą takim, jakim jestem. Szkopuł tylko w tym, że są we mnie całe wielkie obszary, których nie znam.

Są ślady ptasich lotów w niebie
I nic więcej;
Coś było, coś odeszło,
Pozostało coś.

Upodabniamy się do tych, z którymi walczymy. Jak kanibale, którzy zjadają kawałek ciała przeciwnika, aby wchłonąć w siebie jego odwagę.

Nikt nie jest wyjątkowy i nawet nie ma się co łudzić, że jest inaczej.

Może odwaga polega na tym, żeby za dużo nie myśleć, albo żeby się przynajmniej umieć skuteczniej oszukiwać.

Mam takie uczucie, jakbyśmy w ogóle nie mieli nic do gadania we własnym życiu: jestesmy po prostu modelami tego, czym powinniśmy być. Może troszkę sie odróżniamy, ale to nic, bo w końcu przydajemy sie jak wszyscy. Ty możesz być łajza, ja mogę być pistolet, ale obaj siedzimy w schemacie, a schemat był gotowy, zanim mieliśmy cokolwiek do gadania.

Wszystko jedno, jaki człowiek jest silny, są rzeczy, do których nie można się zmusić

Coś było, coś odeszło,
Pozostało coś.

Mówi, że martwy ptak przestaje być ptakiem - to tak, jakby chcieć namalować ogień patrząc na popiół.

Jakże naturalną rzeczą jest fruwanie i jak nienaturalnym jest nie mieć dokąd pofrunąć.

Najlepszy sposób, żeby przegrać, to wiedzieć, że się musi wygrać

Ludzie są przeważnie nieszczęśliwi, bo żyją nie po swojemu.

Myślę, że tak naprawdę nigdy jeszcze nie żyłem w czasie teraźniejszym.