Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja miłość to czarna, bardzo czarna róża. Kiedy zamknę oczy, wtedy czubkami palców i wnętrzem dłoni wyczuwam kolor jego skóry, czarnej, tak czarnej jak... och, do licha! Jak zamsz, coś w tym rodzaju, ale nie... coś w tym rodzaju. Aksamitna. To ta dodatkowa warstwa naskórka, którą oni mają dzięki słońcu.

Przeżywali razem minutę po minucie i każda minuta była jak cegła, z której wznosili Ścianę Płaczu.

Niech pan wyobrazi sobie mroczne kapliczki, pełne rozmaitych relikwii, w spalonym słońcem kraju południa, gdzie sterczą stromo nagie, jałowe zbocza gór, zaś urodzajna ziemia w dolinach podzielona jest na małe działki uprawiane przez setki spokrewnionych ze sobą rodzin.

Założę się, że wszyscy biali mężczyźni są w dotyku jak gąbki.

[Aron] był jednocześnie inteligentny i prymitywny.

Jeżeli zabiorę jego... ich wszystkich... do Londynu, będzie musiał mieć coś do roboty, co by robił z przyjemnością, nie dla pieniędzy, tylko dla zajęcia myśli, bo inaczej wyrosną one do wewnątrz, jak zęby królika, i znajdą jego grób w czaszce.

Aron jest zdolny, gdyby mu dać szansę, na pewno zdobyłby stypendium, ale zbyt naiwny, jeśli chodzi o ludzi: umie policzyć ich listki i płatki korony, ale nie czuje, jak ich korzenie wciskają się między grudki ziemi.