Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W samym środku pustyni dam ci wody źródlanej.
Kryształowej i chłodnej dzbanek wody ci dam.
Zwilżysz w mojej miłości usta suche, spękane,
a ja, ginąc z pragnienia, skłamię, że jeszcze mam:
wodospady i rzeki,
oceany dalekie,
wody w górskich potokach,
deszcze w iemnych obłokach,
źródła w górach wysokich,
kilka studni głębokich...
Umierając z pragnienia, powiem: „pij aż do dna”.
Życie zniszczy twą miłość, zaczniesz spadać z obłoków,
mój jedyny spadochron bez wahania ci dam.
Zaplątany spojrzeniem w jasne pasma twych loków,
umierając ze strachu, skłamię, że jeszcze mam
skrzydła silne jak orzeł,
które zaraz rozłożę,
miejsce w wielkim balonie,
wyciągnięte dwie dłonie,
mocną sieć uplecioną
z moich marzeń i snów.
I spadając na ziemię, będę modlił się: Boże,
resztki biednej miłości w dobre ręce swe złów.

Co się pan tak głupio śmieje,
Miało się odmienić wszystko,
W przechowalni mą nadzieję
Zostawiłem wraz z walizką.

Sprzedam marzenia na gwarancji,
żadne jak dotąd niespełnione.
Tęsknoty sprzedam w dobrym stanie
tylko w połowie wytęsknione.

Jak on to powiedział?, zmarszczyła z zastanowieniem brwi. Że stoi na rozstajnych drogach i tak już pozostanie? Przecież to niemożliwe. Jakąś drogę musi wybrać, a jeśli się nawet na niej zgubi, to tak czy tak w końcu wpadnie w ramiona Boga.