Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez względu na to jak daleko się ucieknie, dom jest miejscem, które podąża za nami wszędzie tam, gdzie idziemy. Możemy często zmieniać miejsce zamieszkania, ale zawsze istnieje to jedno, z którym pozostajemy związani na zawsze. Jakbyśmy to my należeli do niego, nie na odwrót.

Wszyscy nosimy maskę, żeby ukryć pod nią to, co w nas najgorsze.

Miłość zatruwa wszystko wspomnieniami. Miłość jest promieniowaniem, które wymazuje całą resztę.

Dobro doznawane przez jednych zbiega się zawsze ze złem doznawanym przez innych, ale ważność zachowuje także twierdzenie odwrotne.
- Wygląda to trochę tak, jakby się twierdziło, że czyniąc zło można też czynić dobro i że aby czynić dobro, czasami konieczne jest czynienie zła.

Kiedy się ryzykuje utratę jakiejś rzeczy, za żadne skarby nie można sobie tego wytłumaczyć. Za to kiedy można stracić wszystko, człowiek uświadamia sobie, że w rzeczywistości nie ma nic do stracenia.

Że czasami trzeba zejść na dno piekła, żeby poznać prawdę o nas samych.

Obsesja jest wynikiem degeneracji pewnego przyzwyczajenia.

Zawsze żądamy odpłaty za nasze uczucia, a kiedy zostajemy bez niej, uważamy to za zdradę".

Z książek o antropologii kryminalnej dowiedział się, że piromania jest najostrzejszym objawem skłonności sadystycznych.

Te osoby znajdują się jakby stanie zawieszenia... Są to żywi, którzy nie wiedzą, że żyją. Oraz umarli, którzy nie są w stanie umrzeć.

Sen jest stanem, w którym wszyscy jesteśmy najbardziej bezbronni.

Dzień poprzedzający koniec świata jest zazwyczaj spokojny.

Twoje imię to pierw­sza rzecz, ja­kiej się do­wia­du­jesz o sobie samym po przyj­ściu na świat, (...). Kil­ku­mie­sięcz­ne dziec­ko roz­po­zna­je jego dźwięk i wie, że od­no­si się ono do niego. W miarę jak ro­śniesz, twoje imię mówi, kim je­steś, jest też pierw­szą rze­czą, o jaką py­ta­ją cię inni lu­dzie. Bę­dziesz mógł wy­my­ślić sobie inne albo skła­mać, ale za­wsze bę­dziesz wie­dział, jak brzmi to praw­dzi­we, i nigdy nie zdo­łasz go za­po­mnieć. A kiedy umrzesz, tym, co po tobie zo­sta­nie, bę­dzie twoje imię. Nie twoje ciało ani głos. To, czego do­ko­na­łeś, prę­dzej czy póź­niej zo­sta­nie za­po­mnia­ne. Ale twoje imię bę­dzie się wią­zać ze wszyst­ki­mi wspo­mnie­nia­mi. Gdy­byś go nie miał, nikt nie pa­mię­tał­by o tobie.

Nie ob­cho­dzi mnie, czy jest szczę­śli­wy, czy nie. Prze­cież nie­szczę­ścia in­nych in­te­re­su­ją nas tylko o tyle, o ile od­bi­ja­ją nasze wła­sne.

Dzie­ci są bar­dzo mądre i cza­sa­mi wy­słu­chu­ją do­ro­słych tak, jak się to robi w roz­mo­wie z sza­leń­ca­mi.

Umarli, którzy nie wiedzieli, że już nie żyją, i żywi, którzy nie byli w stanie umrzeć.

Jesteśmy tak przyzwyczajeni do poprzestawania na pozorach, że nie próbujemy zobaczyć, co się kryje za płomieniami.

Przy­sta­wa­ła, żeby przyj­rzeć się ry­sun­kom wi­szą­cym na ścia­nach. Czę­sto w tych ob­raz­kach ze świa­ta fan­ta­zji kryło się rze­czy­wi­ste życie. Ale przede wszyst­kim kon­den­so­wa­ły się se­kret­ne, cza­sa­mi nie­uświa­do­mio­ne emo­cje, jakie dziec­ko wchła­nia i od­da­je ni­czym gąbka.

Wraz z po­ja­wie­niem się ran dzię­ku­je się, że nie są to zła­ma­nia. A kiedy ulega zła­ma­niu parę kości, sięga się po ar­gu­ment, że w grun­cie rze­czy mogło się zda­rzyć coś gor­sze­go.

Było jed­nak coś, co bo­la­ło bar­dziej niż bicie. Po­czu­cie bez­sil­no­ści i strach, który nigdy nie opusz­czał (...).Świa­do­mość, że prze­moc czai się nie­ustan­nie i może się roz­pę­tać z po­wo­du bła­host­ki. Jeśli zrobi lub powie coś nie­wła­ści­we­go (...). Jedno py­ta­nie za dużo, rów­nież takie zwy­czaj­ne, na przy­kład, o któ­rej wróci na ko­la­cję, lub po pro­stu jeśli mąż znaj­dzie coś nie­od­po­wied­nie­go w jej spo­so­bie zwra­ca­nia się do niego czy nawet w tonie głosu. Każdy dro­biazg mógł po­słu­żyć za pre­tekst.

To je­dy­na za­le­ta śmier­ci, (...), z jej chwi­lą czło­wiek prze­sta­je się sta­rzeć.

Uczą nas li­czyć mi­nu­ty, go­dzi­ny, dni, lata… ale nikt nie wy­ja­śnia nam, ile jest warta jedna kró­ciut­ka chwil­ka.

Kiedy się ry­zy­ku­je utra­tę ja­kiejś rze­czy, za żadne skar­by nie można sobie tego wy­tłu­ma­czyć. Za to kiedy można stra­cić wszyst­ko, czło­wiek uświa­da­mia sobie, że w rze­czy­wi­sto­ści nie ma nic do stra­ce­nia...

Nie obchodzi mnie, czy jest szczęśliwy, czy nie. Przecież nieszczęścia innych interesują nas tylko o tyle, o ile odbijają nasze własne.
Berish zrozumiał nagle, że nie różni się zbytnio od Mili. Tak naprawdę nigdy nie postawił sobie pytania o uczucia Sylvii. Przyjął za pewnik, że ona byłaby szczęśliwa tylko dlatego, że on byłby szczęśliwy.
Zawsze żądamy odpłaty za nasze uczucia, a kiedy zostajemy bez niej, uważamy to za zdradę. Uświadomił sobie to wszystko w ciągu krótkiej chwili.

Dzie­ci mają skłon­ność do po­czu­cia winy, gdy spo­ty­ka­ją się z uprzej­mo­ścia­mi ze stro­ny kogoś do­ro­słe­go, po­nie­waż po­ja­wia się tu nie­moż­li­wa do prze­zwy­cię­że­nia sprzecz­ność mię­dzy dwie­ma na­uka­mi, jakie otrzy­mu­ją zwy­kle od mamy i taty: w isto­cie, trud­no im jest wy­brać mię­dzy obo­wiąz­kiem oka­zy­wa­nia star­szym, że są do­brze wy­cho­wa­ne, a uni­ka­niem kon­tak­tów z nie­zna­jo­my­mi.

Wszy­scy no­si­my maskę, żeby ukryć pod nią to, co w nas naj­gor­sze.

Zaczyna się znikać dużo wcześniej, nim zniknie się na dobre.

Nie­skoń­cze­nie mały świat to stan, do stwo­rze­nia któ­re­go dąży każdy, kto czuje się nie­szczę­śli­wy (...). To tro­chę tak, jakby znik­nąć innym sprzed oczu, za­cho­wu­jąc mimo to swoją rolę w świe­cie (...).

Strach po pro­stu przy­ku­wa ofia­rę do prze­śla­dow­cy, po­nie­waż jego sku­tek jest pa­ra­dok­sal­ny.

Po­nie­waż naj­trud­niej jest wy­ci­snąć z czło­wie­ka nie to, że kogoś zabił, ale gdzie ukrył ciało.