Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy człowiek czuje się beznadziejnie, świadomość, że wygląda tak, jak się czuje, stanowi pewne pocieszenie.

To, że robi się coś za kogoś innego, bo nie ma innego wyjścia, nie czyni z ciebie bohatera.

Heroizm to niefortunny nawyk.

Nie można się smu­cić, je­dząc ba­becz­kę bo­rów­ko­wą – je­stem pewna, że to fakt na­uko­wy.

Nigdy nie chcia­łam być bo­ha­ter­ką – ode­zwa­łam się po chwi­li mil­cze­nia.

– Nikt tego nie chce – od­rzekł po­waż­nie.

Lepiej być potencjalnym przeciwnikiem niż jednym z "takich jak wy". Przeciwnicy przynajmniej coś znaczą.

Zaraz, zaraz, kiedy uznałam, że to mor­der­stwo? Przecież dziew­czy­na się poślizgnę­ła, praw­da?

Myśli nie są grzeczne i przyjacielskie.

Na ulicy poczułam się, jakby były moje urodziny. Byłam oszołomiona szczęściem. Miałam ochotę śmiać się, tańczyć i obejmować nieznajomych. Okręciłam się wokół słupa latarnianego tylko dlatego, że mogłam to zrobić.

Miała na sobie brud­ne buty i skar­pe­ty nie do pary. Wy­da­ło mi się to takie smut­ne. No, oczy­wi­ście sama jej śmierć była smut­na – praw­do­po­dob­nie, chyba że dziew­czy­na była okrop­ną osobą – ale śmierć w nie­spa­ro­wa­nych skar­pet­kach z ja­kie­goś po­wo­du zda­wa­ła się szcze­gól­nie smut­na.