Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rano obudziliśmy się w jednym świecie, a słońce zachodzi już nad innym.

Czy kiedykolwiek czułaś się tak, jakbyś codziennie, dzień po dniu, wkładała zbroję? Ludzie na ciebie patrzą, ale widzą tylko blask stali, w którą się zakułaś. Widzą tylko to co gotowi są zobaczyć - wykrzywione oblicze własnej twarzy, skrawek nieba, cień między budynkami. Widzą wszystkie błędy, jakie popełniłaś, wszystkie rzeczy, które przyniosły im rozczarowanie, wszystkie chwile, kiedy ich zawiodłaś albo zraniłaś. I nigdy nie staniesz się dla nich niczym innym, niż ich własnymi osądami, własnym odbiciem.

Wydaje mi się, że wszyscy nosimy zbroję, a ci, którzy tego nie robią, mogą być głupcami, ryzykują ból skaleczenia się ostrymi krawędziami świata. Jeśli jednak nauczyłam się czegoś od tych "głupców", to tego, że odsłonięcie się jest siłą, której się obawiamy. Potrzeba odwagi, by zrzucić zbroję i pokazać się ludziom takim, jakim jesteś. Czasem czuję się podobnie jak Ty: nie chcę ryzykować, że ludzie zobaczą mnie "prawdziwą". A jednak cichy głos z tyłu głowy powtarza: "Im skutecznej się chronisz, tym mniej doświadczasz".

Pisz dalej. Znajdziesz słowa, którymi powinnaś się dzielić. One już są w Tobie, tylko ukrywają się w mroku niczym klejnoty.

Wydaje mi się, że nawet nie wiesz, jaka jesteś silna, ponieważ, wbrew temu, co nam się wmawia, czasami siła to znacznie więcej niż miecz, ogień i stal. Czasami przejawia się w rzeczach cichych i delikatnych. Kiedy trzymasz kogoś za rękę, gdy przeżywa żałobę albo smutek. Gdy słuchasz innych. Gdy po prostu przychodzisz dzień po dniu, chociaż jesteś zmęczony, przestraszony albo niepewny.

Wydaje mi się, że wszyscy nosimy zbroję, a ci, którzy tego nie robią, mogą być głupcami, ryzykują ból skaleczenia się ostrymi krawędziami świata..

The breeze smelled like warm soil and moss and freshly cut grass, and she watched as the garden beyond danced with it.

Może to zaczyna się od jednej osoby, kogoś, komu ufasz. Usuwasz dla niej jeden kawałek zbroi, wpuszczasz rażące światło, nawet jeśli musisz zacisnąć przy tym powieki. Może w ten sposób uczysz się być miękkim, ale wciąż silnym, nawet w strachu i niepewności. Jedna osoba. Jeden fragment stali.

I think we all wear armor. I think those who don't are fools, risking the pain of being wounded by the sharp edges of the world, over and over again. But if I've learned anything from those fools, it's that to be vulnerable is a strength most of us fear. It takes courage to let down your armor, to welcome people to see you as you are. Sometimes I feel the same as you: I can't risk having people behold me as I truly am. But there's also a small voice in the back of my head, a voice that tells me. "You will miss so much by being so guarded".