Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najciężej jest, gdy wracam do domu i nie słyszę nigdy: Dzień dobry, kochanie, jak ci minął dzień? (65).

Książki mają dar formułowania tego, co myślimy, jeszcze zanim to pomyślimy, a później jest już za późno, by odzyskać własną niewysławialność. (57).

To, cośmy widzieli, nawet jeśli sami tego nie przeżyliśmy, też może naznaczyć nas na resztę życia. Może nawet bardziej. Z powodu wyobraźni. (132).

Istnieje mała historia jednostek i wielka historia świata, ta jednak nie skąpi małostkowości, za którą koniec końców zapłacić muszą jednostki. (519).

Każda książka jest całą biblioteką. (392).

Oto problem z prawdą: wymaga opowiedzenia wszystkiego. Dużo łatwiej jest kłamać. Dużo szybciej jest kłamać. W istocie po tym właśnie można poznać kłamstwo: mknie szybciej niż strzała. Idzie drogą na skróty. Jednak to, co zyskuje dzięki prędkości (a zatem skuteczność), traci w domenie wyobrażania rzeczywistości (a zatem błękitnego ptaka). Kto jak kto, ale ja coś o tym wiem.

- Co? Ależ skąd! Nie ma strachu! Proszę sobie wyobrazić, że odkąd prowadzimy śledztwo w sprawie Marcelle, przybrałem trzy kilogramy. Tyję przez tę historię. Jeśli tak dalej pójdzie, skończę z nadwagą.
- To raczej wynik lockdownu, nie?-
- Pisarz stale przebywa w lockdownie, Penny. Dla niego świat to nieustający covid. Co ja mówię,
covid? Dżuma, cholera i ospa razem wzięte!

- Grégoire Bouillier? A któż to jest? To dla niego tak harujemy?
- Tak jest. To nasz klient. To on skontaktował się z Bmore & Investigations. To on podpisuje czeki.
- I dopiero teraz mi pan o tym mówi? Co to za jeden?
- Biedny gość, który sam nie wie, co by tu jeszcze wymyślić. Ale póki płaci...

Wymyślam? Bredzę?
Powiedziałbym raczej, że snuję przypuszczenia.
Tak czy siak, cała ta książka od początku pisana jest na piasku.
Na piasku, ale nie palcem na wodzie.
Taki niuans…
Jednak nic lepszego nie mam na składzie.