Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odziedziczyłam po matce słowo z jej dialektu, słowo, którym starała się zobrazować swój stan, kiedy czuła się rozdarta i kiedy miotały nią sprzeczne emocje.. Mówiła, że ma w sobie frantumaglię, galimatias.

Galimatias jest w nas, nie daje się sprowadzić do słów czy innych form, a w chwilach załamania obejmuje cały porządek, jaki nam się udało ustanowić. Każde wnętrze jest w gruncie rzeczy jak magma napierająca na samokontrolę i tę magmę musimy spróbować opowiedzieć, jeśli chcemy, by nasze teksty miały odpowiednią siłę wyrazu.

Przyznam otwarcie, ze nie podobają mi się książki, które mówią mi programowo jaki jest Neapol dzisiaj, jak jest dzisiejsza młodzież, a jakie kobiety, jak wygląda kryzys rodziny, jakie bolączki dręczą Włochy. Odnoszę wrażenie, że tego typu działania to inscenizacja złożona z medialnych komunałów, to upoetycznienie artykułu z kolorowego tygodnika, serwisu informacyjnego, badań socjologicznych, stanowiska partii.