Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każ­de­go prę­dzej czy póź­niej spo­ty­ka coś, co do­kła­da ce­gieł­kę do zmia­ny kon­struk­cji cha­rak­te­ru czło­wie­ka. Cza­sem dzie­je się to po­wo­li i cią­gnie się la­ta­mi, a cza­sem gwał­tow­nie, jak w na­szych przy­pad­kach, i ab­so­lut­nie nikt nie był wolny od tego pro­ce­su.

Mi­łość i nie­na­wiść dają świa­tło w jed­nej lam­pie.

Oby­dwo­je by­li­śmy jak lu­strza­ne od­bi­cie cie­nia wła­sne­go „ja”. Sa­mot­ność to je­dy­ne, co mie­li­śmy i co miało dla nas war­tość. In­stynk­tow­nie nisz­czy­li­śmy wszyst­ko, co za­czę­ło sta­no­wić dla niej za­gro­że­nie. Bez wzglę­du na cenę.

Oby­dwo­je za­mknę­li­śmy się przed świa­tem, bo za­wie­dli­śmy się na kimś tylko raz, a istot­ną róż­ni­cą było tylko to, że Jack za­my­kał swoje spra­wy od razu. Bez łaski i li­to­ści.

Ilu­zja to owoc ludz­kiej na­iw­no­ści. A istot­ny jest sam spo­sób, w jaki czło­wiek do tego do­cho­dzi.

(…) nie przypyszczałam, że w złych in­ten­cjach znaj­dę nasz ko­lej­ny wspól­ny mia­now­nik.

(…) szczerość rzad­ko idzie w parze z wy­czu­ciem.

Nie wszyst­kich miała ka­prys za­szy­dzić sama śmierć.

Zamilkliśmy, a nasze taneczne kroki współgrały, patrzyliśmy sobie w oczy jak podczas skomplikowanej gry, w którą grało dwóch zaciętych graczy. I kiedy utwór dobiegł końca, odchyliłem czarną zagadkę do tyłu i podtrzymując ją nad podłogą, patrzyłem jej głęboko w oczy”.