Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dylemat, problem, alternatywę, zagwozdkę, twardy orzech do zgryzienia, ślepy zaułek. Dyplom z filologii jednak na coś się przydaje. Człowiek zna całą masę synonimów na określenie gównianej sytuacji.

To zawsze jest najtrudniejsze. Spojrzeć komuś w twarz i powiedzieć, że jego świat rozpadł się na kawałki. Że nie da się go złożyć, ponieważ ktoś zabrał kilka elementów".

Tylko ten, kto idzie na poszukiwanie wody, może rozbić dzban.[...] Ale wyjaśnij to temu, kto czeka w wiosce, umierając z pragnienia".

Żeby poradzić sobie z głupotą, potrzebne są akceptacja lub samobójstwo.

Te trzy minuty, podczas których Antonia myśli, jak się zabić, to jej trzy minuty. Nie rezygnuje z nich. Nie odmawia ich sobie. Są święte.

Wcześniej to one utrzymywały ją przy zdrowych zmysłach, teraz są jej klawiszem escape. Porządkują jej umysł. Przypominają jej, że bez względu na to, jak źle ułoży się gra, zawsze może ją zakończyć. Że zawsze będzie jakieś wyjście. Że może spróbować wszystkiego. Teraz przeżywa je niemal z optymizmem. Teoretyzuje z nimi tak, jak naukowiec teoretyzuje ze swoimi formułami. Jak dziecko, które marzy, żeby zostać astronautą, chociaż ostatecznie będzie pracować w warsztacie. Pomagają jej. Teraz to one dają jej siłę, żeby żyć.

Że wszechświat właśnie po to wysyła nam sygnały, byśmy zrobili z nimi, co nam się podoba.

[...] dzieci żyją tu i teraz, w ciągłej teraźniejszości, w której nie chcą, nie mogą, nie powinny poznać niczego innego poza miłością.

czas znika.
Jesteśmy do niego tak przyzwyczajeni, tak zanurzeni w naszej codzienności wypełnionej pracą, posiłkami, rozmowami, snem, że przyjęliśmy czas za pewnik. Naturalnie upływające dni, małe wyzwania, radości, frustracje zamieniają się w nasz cały horyzont.

To jest właśnie piękne w pewności, nawet jeśli jest ona tymczasowa. Karmi nas pewną ulgą.

Wie, że to plan skazany na porażkę, ale jest gotowa walczyć [...]. Życie jest niczym. To tylko rozbłysk między dwiema nieskończonymi ciemnościami.
Ale ona zamierza wykorzystać ten rozbłysk do ostatniej możliwej chwili".

Dusza składa się z małych przegródek włożonych jedna w drugą, niczym matrioszka. Jeśli je wyjmujesz i wyjmujesz, w końcu docierasz do ostatniej laleczki. A jej twarz nigdy nie wygląda tak samo, jak twarz największej lalki. Ta ostatnia twarz może być podła i okrutna.

- Nie zawsze da się przestrzegać zasad co do joty.

Jona Gutierreza w schodach wnerwia to, że musi po nich wchodzić.