Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naturalnie, że mam większe zmartwienia, ale to jeszcze nie powód, żeby nie mieć mniejszych.

Kłamstwo nie ma wcale krótkich nóg. Jest chyże jak gazela. to właśnie prawda wlecze się za nim na żółwich nóżkach wraz ze swoimi dokumentami, sprostowaniami,uściśleniami

Państwa nie ma w domu. Zostaliśmy sami ze stangretem.

Wysoko sobie cenię dwa małe słowa ››nie wiem‹‹. Małe, ale mocno uskrzydlone.

Literatura nie ma monopolu na budzenie zdziwień. (…) Przecież zwykłe powszechne życie bezustannie stwarza do nich okazję.(…) O ile jednak nasze zdziwienia trwają krótko, o tyle nasze przerażenia są długotrwałe.

Prawie każda poezja, a moja na pewno, czerpie siły ze źródeł niezbyt krystalicznych, z pomyłek życiowych, wątpliwości, głupstw najprzeróżniejszych, z wiedzy gromadzonej chaotycznie i niedającej się uporządkować.

- To była moja ukochana niania z dzieciństwa - mówiła nam Szymborska - Przychodziła sprzątać i krzyczała, jak coś było porozrzucane. Jej wszystko było wolno, widać każdy potrzebuje, żeby ktoś na niego krzyczał z sercem.

Chciałam napisać, że dusza jest bardzo kapryśna i szuka sobie odpowiednich chwil do pokazania, że istnieje. Ten moment, kiedy człowiek jest otwarty na jakieś rzeczy wznioślejsze niż codzienność, to jest dla mnie dusza.

Z uczuciem rozpaczy omijam jednak książki z dziedziny fizyki, ponieważ zupełnie nie czuję się na siłach zrozumieć z nich coś więcej prócz wstępu.

Atlantyda wszystko jedno, czy była, czy nie, bardzo nam się opłaca. Jest potrzebna jako ćwiczenie wyobraźni. Nie warto przecież żyć, marnując całą fantazję na tematy praktyczne.

Rzeczywistość objawia się czasem od strony tak chaotycznej i zastraszająco niepojętej, że chciałoby się wykryć w niej jakiś trwalszy porządek, dokonać w niej podziału na to, co ważne i nieważne, przestarzałe i nowe, przeszkadzające i pomocne. Jest to pokusa groźna, bo często wówczas między świat i postęp wciska się jakaś teoria, jakaś ideologia, obiecująca wszystko posegregować i objaśnić (Wisława Szymborska).

Humor? Co to takiego jest? W powszechnym, a bałamutnym rozumieniu jest to albo produkowanie dowcipów, albo jakaś cielęca wesołość. Tymczasem tak naprawdę humor to wielki smutek, który potrafi dostrzec rzeczy śmieszne.

Państwa nie ma w domu. Zostaliśmy sami ze stangretem.

Szymborska o stylu pisania dziadka, Antoniego Szymborskiego:
"To prekursor Apollinaire'a -żartowała. -Pisał bez przecinków czy kropek. Przekręcał nazwiska. Wobec opisów krajobrazów i miast był bezradny jak dziecko. "Pojechałem do Florencji, miasto duże, czyste", o innych miastach też miał tyle do powiedzenia, że duże i czyste."
i komentarz Autorek: "(...)trochę jednak przesadzała, charakteryzując styl dziadka, bo Antoni Szymborski o jednym mieście pisał, że "duże i czyste", o innym, że "zielone i piękne", zaś o jeszcze innym, że "ładne, długie, a wąskie".

To nieprawda, że dziecko ma największą wyobraźnię. Wyobraźnia rośnie razem z człowiekiem, dopiero pewne doświadczenia, ból, cierpienie otwierają ją na nowe wymiary. Dziecko nie myśli wcale, żeby coś zapamiętać, podziwiać, bo to za chwilę przeminie. Nie docenia tego cudu, że coś istnieje. Jako dziecko nie byłam tak zauroczona światem jak dziś.

Zawsze omijałam kałuże, bałam się, że w którymś momencie wpadnę do jakiejś na wieki. To był prawdziwy lęk mego dzieciństwa.