Jesteśmy społecznością, która kocha książki

– Mamy siostrę Zosię, wiesz, Mikołajku? – poinformowała Emilka zdziwionego brata.
– Cio? – Mikołaj zmarszczył brew.
– Teraz zobaczysz, co to znaczy być starszym bratem. – Wyszczerzyłem się do niego i potarmosiłem mu
czuprynę.
Tata zniknął na chwilę w domku, ale zaraz do nas
wrócił.
– Możemy iść – oznajmił. – Tylko bądźcie cichutko,
żeby malutkiej nie przestraszyć… Dla niej wszystko jest
nowe i dziwne, bo do tej pory znała tylko życie w brzuchu
mamy.
– To ona nas nie zna? – zdziwiła się Emilka.
– Zna nasze głosy, przecież słyszała nas cały czas,
prawda? – odparłem.
– Tak – przyznał tata. – Teraz będzie musiała się po-
woli przyzwyczaić do waszego widoku i dotyku, dlatego
musicie dać jej czas.

– A opowiesz nam trochę o tym Beskidzie Niskim? –
spytałem.
– Jasne! – Mama ucieszyła się naszym zainteresowaniem. – Jak tylko będziemy mieć chwilkę, to pokażę
wam zdjęcia i mapy. To bardzo ciekawe, dość tajemnicze
miejsce i, szczerze mówiąc, tęsknię za nim…
– Czemu tajemnicze? – Pawełek gdyby mógł, posta-
wiłby uszy jak królik.
– Opowiem wam o wszystkim, zresztą sami się prze-
konacie… Te góry pełne są pozostałości po wsiach, które
wiele lat temu zostały zlikwidowane.
– Dlaczego? – Poczułem dreszczyk grozy.
– To długa i trudna historia. Tuż po wojnie ludzi
z tamtych okolic przeniesiono w zupełnie inne rejony
kraju. A domy, zagrody i tamtejsze świątynie w większości
spalono.
– No nie… – zapowiadało się na kolejną smutną historię z dawnych czasów. – To pewnie jest tam dość ponuro?
– No właśnie nie… Jest pięknie i dziko. Trochę żal,
gdy się patrzy na stare cmentarze i kapliczki, które zostały… Ale drugiego takiego miejsca nie ma nigdzie indziej.
Nawet Bieszczady nie zrobiły na mnie takiego wrażenia
jak te niepozorne górki i doliny.