Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem oazą spokoju, nic mnie nie wyprowadzi z równowagi, jestem jak ten tybetański mnich w wagonie pełnym tybetańskich mnichów na tafli cholernego jeziora. Spokój. Dlatego właśnie nalewam sobie kolejny kieliszek białego wina i wciąż nie odchodzę od okna.

Bra­nie cudów za re­gu­łę to dość mocno nie­pew­na wa­lu­ta.

Niby wszyst­ko jest jak za­wsze, ale wy­da­je się zbyt ciem­no, zbyt cicho, zbyt spo­koj­nie. To taki stan lę­ko­wy – czło­wiek widzi nie­skoń­cze­nie wię­cej bytów, kształ­tów i za­gro­żeń w każ­dym cie­niu.

Pa­cjent, który ma się przede mną otwo­rzyć, nie może być świad­kiem, jak wzrok ucie­ka mi w stro­nę cza­so­mie­rza. Ba­nal­ne? Być może. Jed­nak pod­czas te­ra­pii by­wa­ją mo­men­ty prze­ło­mo­we, a spoj­rze­nie na wska­zów­ki, nawet zu­peł­nie nie­chcą­cy, może wtedy zo­stać ode­bra­ne jako lek­ce­wa­że­nie. I całą pracę pies trą­cał. Magia pry­ska, te­ra­pia do kosza, za­ufa­nie z prze­trą­co­nym krę­go­słu­pem.

Czuję nie­ga­sną­cą eks­cy­ta­cję po­łą­czo­ną z tym przy­jem­nym, mo­bi­li­zu­ją­cym ukłu­ciem pa­ni­ki. Tak musi się ob­ja­wiać par­cie na pój­ście do przo­du, tak muszą wy­glą­dać fi­zycz­ne symp­to­my suk­ce­su – mdło­ści, lek­kie kłu­cie w pod­brzu­szu i zde­cy­do­wa­nie za dużo wina pi­te­go co­dzien­nie.

- Czło­wiek, nawet naj­sil­niej­szy, jest tyle wart, ile warta jest rów­no­wa­ga w nim samym. To głowa od­po­wia­da za wszyst­ko, co ro­bi­my. Ty umiesz spra­wić, że jego głowa się na­pra­wi. Po pro­stu rób to dla mnie dalej, có­recz­ko. Psy­chi­ka to naj­bar­dziej kru­chy ele­ment czło­wie­czeń­stwa, można ją łamać, aby do­sto­so­wać do wła­snych celów, można na­gi­nać, na­praw­dę dużo po­tra­fi znieść. Jed­nak kiedy nie dzia­ła, jak po­win­na, kiedy za­czy­na się bać sama sie­bie, trze­ba to na­pra­wić. To nie wstyd się bać ani pro­sić o pomoc.

I do­brze – kil­ka­na­ście lat temu świa­do­mość na przy­kład de­pre­sji w spo­łe­czeń­stwie była znacz­nie mniej­sza, lu­dzie wsty­dzi­li się cho­dzić do spe­cja­li­stów. Dziś jest to pro­blem jak każdy inny, który można re­al­nie roz­wią­zać. Więc jeśli znaj­dzie się gang­ster z de­pre­sją, będę dla niego szu­kać za­ufa­ne­go psy­chia­try.

Bella zmie­ni­ła Be­stię swoją do­bro­cią, roz­mo­wą, te­ra­peu­tycz­nym po­dej­ściem. W bajce. W praw­dzi­wym życiu Be­stia za­wsze po­zo­sta­nie be­stią. Pożre mnie, bo to jest w zgo­dzie z jej na­tu­rą, a żadne ckli­we ba­jecz­ki nie ura­tu­ją księż­nicz­ki.