Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie zawsze się zmieniają, kiedy pada na nich światło. Rzadko okazują się pięknymi, doskonałymi hologramami, które widziało się w nich za pierwszym razem. Kruszą się lub zniekształcają, bo nic w życiu nie jest tak czyste, by oparło się dokładnemu zbadaniu - dotyczy to ludzi, miejsc i przedmiotów.

Jako jej terapeutka, znasz jej najmroczniejsze sekrety.
Ale dlaczego ona zna twoje?

Pisanie powieści to jak konstruowanie ciała z kawałków mięsa, do którego w magiczny sposób zostaje tchnięte życie. Kolejne motywy przenikają jego wewnętrzną strukturę, jak krew krążąca w żyłach.

(...) nie zawsze widzimy to, co czego nie szukamy.

Bo czasami to właśnie jedna chwila potrafi dokonać wstrząsającej zmiany.

Nic nie oznacza, że następny dzień, albo jeszcze następny, też będzie ciężki. Po prostu dzisiaj jest ciężki dzień.

Październik zawsze wprowadza mnie w dość melancholijny nastrój i zadumę, choć nigdy nie udało mi się ustalić dlaczego. Może ma to jakiś związek z pięknem zepsucia, z tym, jak oszałamiające jest obserwowanie otaczającej nas śmierci.

W życiu jest wiele problemów, które zaczynamy rozumieć dopiero wtedy, kiedy sami ich doświadczymy.

Te dwa pojęcia zawsze wydawały się ze sobą połączone, bo nienawidzić można tylko to, co się kocha i za czym się tęskni.

Biegniesz, szybciej niż kiedykolwiek dotąd, i nawet teraz wiesz, że będziesz tak uciekać do końca życia. Będziesz uciekać, bo nie masz świadomości, że jedyną drogą prowadzącą do wolności jest zaprzestanie tej ucieczki.

Kiedy rozpoczęłyśmy budowanie naszej terapeutycznej relacji, na powierzchnię wypłynęło sporo przypadkowych problemów, które wiły się między nami jak robaki w wilgotnej glebie.

Jest niezwykle wdzięczną klientką, która często powtarza, że to dzięki mnie osiągnęła sukces, choć ja wolę twierdzić, że jedynie trzymam lustro. To ona się w nim przegląda.

- Cześć, mamo - rzucam.
- Och Kristino, wyglądasz tak ...
- Strasznie?
- Nie, oczywiście, że nie. Zmęczona i zmoczona. Nigdy strasznie, moja piękna i niemądra dziewczynko.

(...) niezależnie od tego, czy na lepsze czy gorsze, zmiana jest jedyną stałą i nawet jeśli życie w danej chwili wydaje się nieznośne i niemożliwe wręcz mroczne, to zmiana nadejdzie, jeśli tylko da się jej szansę.

Na przestrzeni lat spotkałam już oczywiście wiele osób z poważnymi problemami psychicznymi, ale zawsze wychodzę z założenia, że nawet najbardziej ekstremalne manifestacje i zaburzenia emocjonalne można wyleczyć za pomocą długotrwałej psychoterapii.

Te słowa zawsze ją ratowały. Dawały jej coś, czego mogła się uchwycić, kiedy czuła się zbyt słaba, by iść dalej. Ale teraz jej nie uratują. Nic nie może jej uratować.

Nigdy dotąd nie znałaś takiej samotności, ale teraz, kiedy już jej doświadczasz, przez resztę życia będzie przyklejona do ciebie jak cień, którego nie da się pozbyć.

Nie da się zmienić przeszłości, Trzeba ją przetworzyć (...). Zintegrować ją z narracją swojego życia.

Jak powiedział Jung, nie jestem tym, co mi się przydarzyło, a tym, kim postanowiłam być.

Niezależnie od tego, czy na lepsze czy na gorsze, zmiana jest jedyną stałą i nawet jeśli życie w danej chwili wydaje się nieznośnie i niemożliwe wręcz mroczne, to zmiana nadejdzie, jeśli tylko da się je szansę.

Czasami ostrożnie zadane, ale bezpośrednie pytanie jest najlepszą strategią.