Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Psychopata to w mojej opinii osoba, która nie jest obdarzona czymś szczególnym, lecz której czegoś brakuje.

- Może zawsze tak postępujemy [...]. Staramy się, aby taka czy inna przepowiednia, w którą wierzymy, się spełniła. Może właśnie takie jest nasze życie.

Świat nie potrzebuje ludzi, którzy nie chcą wykorzystać swojej władzy w służbie dobra.

- Wydaje mi się, że robisz rzeczy, o których wiesz, że są złe, ale przynajmniej masz z tego powodu wyrzuty sumienia.

- No tak, to rzeczywiście coś. A jeśli chodzi o twoje złe strony?

- Kradnę - odpowiedziała bez wahania.

- Kradniesz?

- Tak, taki mam zwyczaj. Nie jestem kleptomanką. Chyba potrzebuję napięcia, jakie się z tym wiąże. Pewnie dlatego na ogół kradnę rzeczy, których nie potrzebuję.

- Na przykład serca naiwnych chłopaków?

(...)

- Może umiesz kraść, ale kłamiesz jeszcze gorzej niż ja.

Zaczynamy umierać w chwili, gdy się rodzimy.

- Myślisz może, że bez możliwości wyboru nie ma moralności. Ale jeśli wolność wyboru polega na przymuszaniu swojej natury do zrobienia czegoś, a moralność na chęci zrobienia tego, to dlaczego jesteśmy tacy nieszczęśliwi? [...] Ponieważ wmawiamy sobie, że moglibyśmy robić różne rzeczy inaczej, wierzymy, że jesteśmy pobłogosławieni zdolnością postępowania w sposób inny niż ten, który koniec końców będzie dla nas korzystny. Ale tak nie potrafimy. Dowód stanowi to, że tu jesteśmy, że ciągle istniejemy. Zjadamy naszych ojców albo naszych synów, kiedy musimy. Nie z nienawiści, tylko z miłości do życia. Mimo wszystko myślimy, że będziemy się za to smażyć w piekle, i być może tak będzie. Właśnie dlatego kobra przewyższa nas pod względem moralnym, gdy decyduje się na zjedzenie swoich dzieci. Nawet przez chwilę nie czuje wstydu, bo dla kobry nie istnieje grzech, jest tylko paląca wola życia, rozumiesz? Twoim jedynym zbawicielem jesteś ty sam, a zbawiony będziesz, robiąc tylko to, co musisz, aby przeżyć.

Ken patrzy na ojca, opartego o szary pień drzewa. Jego skóra kolorem niemal zlewa się z korą. Plamki światła tańczą na jego twarzy i koszuli khaki, jakby siedział pod dyskotekową kulą w którymś z ulubionych klubów Kena w Londynie.

Ken Abbott w ogóle niewiele wie o tym rozpalonym od słońca zielonym koszmarnym świecie, który go otacza. Wie tylko, że ma bardzo mało czasu na ocalenie tego ludzkiego życia, które ceni najbardziej na świecie.