Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skupiamy się na klinicznym celu diagnozy i zakładamy, że osoba poszukująca pomocy w jakiś sposób cierpi, ale musimy pamiętać o tym, że problem wymagający rozwiązania może nie tkwić w podstawowym charakterze jednostki. Może na przykład być reakcją na stres, który nadwyrężyłby zasoby każdego człowieka , bez względu na strukturę charakteru.
Natomiast to, jak wygląda cierpienie danej osoby, stanowi odzwierciedlenie struktury jej charakteru. Ktoś, kto próbuje jej w tym cierpieniu ulżyć, musi być wrażliwy na różnice osobowościowe. I kaktus, i bluszcz urosną, jeśli zapewnimy im wodę i światło, ale ogrodnik, który nie zna różnic między tymi roślinami, nie doprowadzi ich do pełnego rozkwitu.

Mój przyjaciel, który nie ma nic wspólnego z psychoterapią, próbował zrozumieć, jak można godzinami wysłuchiwać problemów innych ludzi i jeszcze pisać o tym książkę.
Powiedział mi: „Dla mnie rzecz jest prosta. Są dwie kategorie ludzi: (1) wariaci i (2) niewariaci”.
Odpowiedziałam, że teoria psychoanalityczna, zgodnie z którą każdy jest w pewnym stopniu irracjonalny, również wskazuje dwa podstawowe wymiary: (1) jak bardzo są zwariowani oraz (2) jaki to rodzaj wariactwa.

Przedmiotem wrażliwej diagnozy psychologicznej nie jest ocenianie, jak bardzo pacjent jest „chory”, czy też wyodrębnienie, które osoby wykraczają poza granicę zdefiniowaną społecznie jako norma (McDougall, 1980).
Jej celem jest zrozumienie specyficzności cierpień i mocnych stron danego człowieka, aby móc ulżyć pierwszym, a budować na fundamencie drugich.

Cele terapii psychoanalitycznej obejmują: zrozumienie wszystkich aspektów Ja, nawet najbardziej prymitywnych i zaburzających, rozwój współczucia dla samego siebie (i innych w miarę jak zmniejsza się nasza potrzeba projekcji i przemieszczenia niepożądanych cech) oraz poszerzenie swej wolności, by móc rozwiązywać stare konflikty nowymi metodami.
Do celów terapii nie należy przeprowadzanie czystki w Ja i usuwanie niechcianych aspektów czy wymazywanie prymitywnych pragnień.