Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wierzę we wszystko, co jest wystarczająco niewiarygodne. Wierzę na przykład, że prawda jest z reguły niezależna od faktów.

Nie ma nic bardziej zwodniczego niż oczywisty fakt.

Słowa na ekranie wyglądają dla mnie inaczej. Owszem, widzę je, ale nie umiem nawiązać z nimi kontaktu. Są zbyt twarde, za jasne; unoszę się nad nimi jak liść na stawie. Słowa na papierze są ciche i porowate. Jeśli jestem w odpowiednim nastroju, tonę w odstępach między literami, które zamykają się nad moją głową.

Sam nie wiem. Czasem myślę, że około siedemnastego
roku życia drzwi mojego mózgu otworzyły się na oścież
i zaklinowały. teraz drętwieją, zarastają pajęczynami,
różne rzeczy wsypują się do środka, chwilę wirują, potem znów wypadają na zewnątrz.

W drodze na kampus sprawdziłem w Google'u, co może tłumaczyć fakt, że pobłądziłem. Najwyraźniej chodziło o szpetnego rudzielca, który usiłuje zrujnować życie głównym postaciom Dawida Copperfielda.

- To Dickens, prawda? Wiesz, że ty i Dickens niezbyt do siebie pasujecie, czy co wy tam razem robicie. Sądziłem, że ostatnio trzymasz się poezji. Tych postmodernistycznych rzeczy, które czyta się jak słownik skrzyżowany z mantrą buddyjską i które dla nikogo nie mają sensu.