Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po­sta­no­wi­łem pi­sać ja­ko czy­tel­nik. Tu się kry­je praw­dzi­wa przy­jem­ność. Otwie­rasz książ­kę, bo­isz się jej nie­zna­nych świa­tów, po­wo­li się do niej zbli­żasz jak ktoś, kto stoi na brze­gu i wa­ha się, czy wejść do wo­dy. A kie­dy się w niej za­nu­rzasz, od­naj­du­jesz sie­bie – sta­łeś się już czę­ścią na­pły­wa­ją­cej fa­li, wzno­sisz się i opa­dasz, czu­jesz, że je­steś praw­dzi­wym au­to­rem książ­ki, po­nie­waż jest ona już te­raz two­ją wy­łącz­ną wła­sno­ścią. W ten spo­sób prze­ży­łem pierw­sze dwa la­ta w tym mie­ście. Oglą­da­łem fil­my, na­pa­wa­łem się ba­le­tem i mu­zy­ką, pi­łem fran­cu­skie wi­no i wód­kę, i czy­ta­łem tak, jak­bym pi­sał.

Kim je­stem, że­bym miał li­to­wać się nad ofia­ra­mi? Co zna­czy li­tość, kie­dy ca­ła hi­sto­ria ludz­ko­ści skła­da się z okru­cień­stwa i bar­ba­rzyń­stwa?