Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co by mówić o miłości, że nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą, gniewem i nie pamięta złego – wszystko to bzdury oczywiste. Miłość to nie jest nigdy czyste uczucie, ale właśnie ten brud zaświadcza o pięknie.

Nic gorszego niż zestarzeć się z ideałem młodości.

Zawsze jak nie ma się już do czego wracać, wtedy się marzy, że się wraca.

W mojej branży występuje kompleks Heroda, zduszona fantazja, by wyrżnąć w pień wszystkie niewiniątka w okolicy.

Teraz już tylko się ze sobą kłócę o to, żeby tak do siebie się nie dopierdalać, żeby się wreszcie dogadać. A jak się da, to całkiem się od siebie odpierdolić.

W tym mundurze każdy generałem, a zasuwam przy taśmie w przetwórstwie pediatrycznym.

Nie mam nic do powiedzenia. Nie umiem mówić, co myślę. Nie umiem mówić, co czuję. Nie chcę złapać za słowo tego, czego się boję.

Chujowo zdychać, jak wszystko w pięknie zostaje.

Jednakże kiedy byłem dzieckiem, bachory pokazywały tylko język i w nogi. A i tego się szybko oduczyłem.
Schowaj jęzor, bo ci utnę – powiedziała babcia – i zagroziła kozikiem. Wystarczyło.
Teraz nie uciekają, stoją i drą mordę ile wlezie. Nauczyłem się z tym żyć, kwestia wyregulowania wewnętrznej głośności.