Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mnie już nie ma! Ja już niczego nie pragnę, mnie nic nie bawi, mnie nic nie martwi, ja nic nie kocham, niczym się nie cieszę, niczego nie czekam ani się spodziewam. Nie potrafię być pijany ani wzruszony, nie potrafię wykrzesać ze siebie ani gniewu, ani wesołości, ani zajęcia czymkolwiek... To... życie?

Czasami coś się w nas odzywa, głos protestu, każemy mu milczeć; dlatego boimy się śmierci, dlatego nie znosimy ciszy, dlatego lękamy się gór. Kres życia przeraża nas dlatego tylko, że wtedy zostaniemy sam na sam ze sobą, z tym ja przedwiecznym, nieśmiertelnym, a poniewieranym, krzywdzonym, męczonym całe życie.

A po co tu jestem? Zanim to wcielenie minie, dowiemy się oboje. Nie wraca tu ten tylko, kto ziemskiego już nic czuć nie może.