Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego człowiek jest tak kiepsko skonstruowany, że docenia to, co ma najcenniejszego, dopiero, kiedy pojawia się się ryzyko utraty?

Tak to już jest, kiedy się ma tajemnice. Człowiek zachowuje się jak przestępca po zbrodni doskonałej. Niby zawarł ślady, ale wciąż za jego plecami czai się strach. Nigdy nie wiadomo, jaki zbieg okoliczności sprawi, że sekrety wyjdą na jaw. Czyjeś przypadkowe słowo, jakieś zapomniane zdjęcie, chwila nieuwagi i bystry obserwator może skojarzyć fakty. Dlatego lista kłamstw nigdy nie ma końca. Wciąż coś się ukrywa i czasem człowieka ogarnia takie znużenie, że chce się wyć. To właśnie w takich momentach przestępcy popełniają ten jeden jedyny błąd, który prowadzi ich za kratki.

Nie ma zdrady, tam gdzie nigdy nie było uczucia.

Historie o zrealizowanych marzeniach świetnie się opowiada z perspektywy czasu. Kiedy się musi przejść przez to wszystko, okazuje się, że nic nie jest proste.

Już się nauczyłem, że szczęścia trzeba szukać tu, gdzie jest, a nie tam, gdzie nam się wydaje, że może być większe.

Ponoć poczucie komfortu każdego człowieka odpowiada stopniowi, w jakim panuje on nad swoim życiem.

- Może i mam szczęście - powiedziała. - Ale nie jest ono kwestią przypadku. Szczęście sprzyja przygotowanym. Musisz sama stworzyć mu warunki do rozwoju.

Rzeczy nie miały dla niej żadnej realnej wartości, bo zawsze miała ich nadmiar i na żadną nie musiała pracować. Nie wiedziała więc, jaka jest ich moc. Ta kolorowa biżuteria była bramą do marzeń. W duchu już przeliczyła ją na ilość noclegów w motelu, bochenków zwykłego chleba i butelek wody.

Był perfekcjonistą, kochał, to co robił, a tacy ludzie potrafią wygenerować zysk kilkakrotnie przewyższający ich zarobki.

Samodzielność wymaga wysiłku, ale też stanowi spory komfort.

Konstancja obroniła się na bok i otuliła szczelnie kocem. Odkąd skończyła szkołę średnią, wstawała, kiedy miała na to ochotę, ale nie czerpała z tego faktu żadnej przyjemności. Człowiek musi mieć porównanie, żeby docenić pewne rzeczy.

Dlatego nie czuła się upokorzona, szorując podłogi, czy mając naczynia. To była jej droga do marzeń i wiedziała, że te czynności to tylko etapy, które miną. To po prostu jeden ze stopni, które koniecznie trzeba pokonać, by wspiąć się wyżej. Nie wolno się go bać ani próbować przeskakiwać, ale też nie wolno na nim zbt długo zatrzymać i zapominać dokąd się tak naprawdę idzie.

Szczęście sprzyja przygotowanym. Musisz sama stworzyć mu warunki do rozwoju.

Szczęścia trzeba szukać tu, gdzie jest, a nie tam, gdzie nam się wydaje, że może być większe.