Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Strach jest twoją słabością. Musisz pokonać wszystkie swoje słabości.

Wierz w to, co wiesz, nie w to, co widzisz, odezwał się Głos.

- Twoją największą siłą jest twoja największa słabość, Max.

-Jesteś... jak... skrzydlata... lodówka - wysapał Kieł, przy każdym słowie zadając cios Likwidatorowi. - A... my... jak... baletnice...

Wciągnęłam powietrze przez zaciśnięte szczęki. Rany, Głos. Niedługo mi wyjawi, że gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą.

Wiem, wiem. Jestem potworem. Nie żeby nie było mi ich żal. Było. Ale ceniłam nasze życie bardziej niż ich. Wiem, że teraz wiele osób powie: ależ każde życie jest bezcenne, każde jest tak samo ważne. I może jest. W jakiejś baśniowej krainie. Ale tu był świat realny, moje stado i ja byliśmy ściganą zwierzyną, a te gnojki na nas doniosły. Prosta sprawa. Zdziwilibyście się, jak często w moim życiu liczą się tylko proste sprawy.

Szanuj swoich wrogów, powiedział Głos. Zawsze. Musisz dobrze znać przyjaciół, a jeszcze lepiej wrogów.

Nikt nic nie mówił.
Od lat nie musieliśmy słuchać dorosłych.
Nie zamierzaliśmy się cofać w rozwoju.

Czułam się, jakbym stała na pokładzie "Titanica", który pruje prosto na górę lodową.

Nie miałam pojęcia, co się wydarzy. Mogło być niesamowicie cudownie albo totalnie dołująco.

Max, zachowujesz się jak dziecko, odezwał się Głos. Stać cię na więcej niż bunt przeciwko losowi dla samego buntu. Masz spotkanie z przeznaczeniem. Nie spóźnij się.

W naszym świecie nic nie było dobrze. Z wyjątkiem tego, że mieliśmy siebie nawzajem.

Czas przestań istnieć. Znikły myśli, nie było ruchu.
Miałam szczerą nadzieję, że nie umarłam naprawdę.
To by mi wyjątkowo utrudniło znalezienie rodziców i uratowanie świata.

Ucieczka nigdy nie pomaga, odezwał się Głos.

- Och, Max - szepnęła, przyglądając się tamtej za oknem domu Anne. - Wiem, co czujesz. Obie jesteśmy zawsze samotne, choć otacza nas tłum.

Czułam się jak Marsjanin badający dziwne ludzkie obyczaje.
Westchnęłam i usiadłam przy komputerze. Nigdy tu nie będę pasować. Nigdy. Ani tu, ani nigdzie.

Nie powinniśmy się znowu rozdzielać, nawet jeśli tak wydaje się bezpieczniej.

- Max, to nie takie proste. Nie masz dokąd uciekać. Cała ta planeta jest jednym wielkim labiryntem, a ty jesteś szczurem, który po nim biega.

Optymizm jest przereklamowany.(...) Lepiej zmierzyć się z rzeczywistością.