Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech będzie przeklętym to życie, które trzeba dopiero wyczerpać, zmarnować, aby umieć ocenić, co w nim było istotnie godnego posiadania i uszanować skarby, których już więcej przed sobą nie mamy...

Był jednym z tych, których wiatr losu niemal naocznie pędzi gdzie chce, tak swobodnie, jak liście po lesie.

Wszystkie natury poetyckie lubią prostaków, wyczuwając, że w duszy prostaczej jest zawsze miejsce dla wielkiej idei.

Już szkoła tłumiła w nim indywidualne pragnienia i młodzieńcze porywy tak systematycznie, że zabijała w nim wolę. Wzięła sobie bodaj za główne zadanie względem niego okiełznać artystyczny temperament, przystrzyc wrażliwą duszę, jak szpaler francuski, przystosow ać jednostkę o wyjątkowej organizacji do uświęconego szablonu, wymodelować na wzór i podobieństwo przeciętnego filistra jednem słowem pysznego źrebca arabskiego zmienić w wałacha, z workiem na łbie, chodzącego w deptaku.

Tam ludzie nie umieli odczuwać bezpośrednio. Wszystko było celowym, sztucznym, przystosowanym do kamertonu ogólnego i nastroju chwili. Nawet oryginalność, naturalność i indywidualny styl życiowy był szatą przywdzianą w celu zdobycia sobie wzięcia w towarzystwie, wyrobienia marki.

Przez wszystkie lata szukał miłości i podziwu, a tam głupi chłopak miał jedno i drugie, skrystalizowane w rzadką perłę, oprawioną w najdrogocenniejsze kamienie prostoty, czystości i dobroci.

Kto żyje w świecie, musi nie tylko umieć mówić, lecz przede wszystkiem milczeć.

Przyjechałem bogaty w cenne złudzenie, w jeden czarowny sen bodaj na to, aby pogrzebać go na tej ziemi, gdzieś przy dobrej ciotce Sabinie, i wrócić nędzarzem, z lodowatą pustką w piersi.