Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szlachetnie motywowana inicjatywa Wiesława Andrukowicza − w formie swoistych wypisów z niezwykłej, wręcz pomnikowej pracy klasyka filozofii i pedagogiki Bronisława Ferdynanda Trentowskiego − jest z pewnością intrygującą p r ó b ą kolejnego mocowania się z wielką i trudno dostępną myślą, a także ze sposobem jej nieistnienia w zapleczu myślowym, zwłaszcza pedagogów (choć i filozofów to dotyczy), często nieświadomych, a tym samym nieumiejących skorzystać z faktu istnienia takiego giganta jak Trentowski w tradycji ich własnego myślenia. Przypadek zwykle jest zostawiany − jako rzekomo przebrzmiały, lokalnie i czasowo uwikłany w losy narodowe i romantyczne − historykom, zwłaszcza trudniącym się myślą polityczną czy religijną, bez względu na to, czy potrafią wnikliwie oddać jej sprawiedliwość dla współczesności. Tym bardziej teoretycy wychowania często rezygnują (bo czują się zwolnieni) z kryterium testującego ich zdolność sprostania poziomowi teoretyczności tego neoromantycznego klasyka.

Lech Witkowski