Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość jest jak… ależ nie, nie ma porównania na miłość. Ona nie ma swojej przyczyny, nie ma na nią wytłumaczenia. Miłość, wygląda na to, przeznaczona jest sama dla siebie. Czasem zbierze się w człowieku i wyleje.

Nie byliśmy szczęśliwi, ale nie byliśmy też nieszczęśliwi.

Wiele jest luster za nami, a z każdego macha w naszą stronę jednakowo wypaczone i znajome przeznaczenie… Czym jest pisanie? Czym jest życie? Co jest życiem na jawie, a co snem? Co jest światem, a co jest imaginacją? Jesteśmy pisarzami, naszym zadaniem jest odpowiedzieć na te pytania.

Czego się człowiek boi, to też przyciąga.

W końcu Artur w każdej chwili mógł spakować Gizelę i lekko wymachując walizka, zabrać ją ze sobą na koniec świata.

W sali umilkła muzyka. - Wygląda na to – pomyślałem – że bal się skończył”.

Żądali od siebie tego, co – według ich mniemania – należało się im od drugiej strony.

W sali umilkła muzyka. - Wygląda na to – pomyślałem – że bal się skończył.

Ludzkość zszarzała i zgłupiała w tej cywilizacji, której rozkazy bezmyślnie powtarza; ludzie w zadziwiający sposób zaczęli się do siebie upodabniać, w strojach, rozrywkach, w stylu życia i w sprawach duchowych.

Ludzie w ogóle niczego nie wiedzą o pisaniu.

Czy byłem szczęśliwy? Nie wiem. Sadzę, że nie byłem szczęśliwy. Byłem człowiekiem.

Trzeba ich nauczyć czytać, żeby kiedyś potrafili pisać.

Z obrażonym i zdziwionym wyrazem twarzy spacerowała po tym świecie, gdzie samotny jest każdy z nas.

.

W 52. roku życia Florze przytrafiło się wielkie szczęście albo wielkie nieszczęście, coś największego, co może się przydarzyć człowiekowi, najbardziej dotkliwa i najsmutniejsza przygoda: pilnie, koniecznie chciała kogoś pokochać.

Nie ma nic trudniejszego niż ugasić serce, które się rozpaliło.

Była brzydka tak skromnie i taktownie, że nikt jej nie zauważał, nawet kelnerzy (…) Nikt jej nie dokuczał, tyle że również nikt na nią nie zważał.

Myślał o (…) swych przyjaciołach, o wrogach, i o tym tajemniczym pogmatwaniu przyjaźni i wrogości, którą zwykle nazywa się rodziną.

[...] miał na sobie tego dnia wymięte, szare ubranie wizytowe, jak ktoś, kto z tego tylko powodu, że żyje, nie jest skłonny ubrać się w sposób szczególnie elegancki.

[...] kochać można tylko całkowicie i każdy chce człowieka w całości dla siebie, rodzina, małżonek, ukochany, wszyscy.

(...) kochać można tylko całkowicie i każdy chce człowieka w całości dla siebie, rodzina, małżonek, ukochany, wszyscy.

[...] wszystko, co poznał, było bardziej gorące lub bardziej lodowate, wszystko było inne, niż powinno było być, żeby mógł się czuć szczęśliwy.

Nie mogli żyć bez siebie. Tyle że ze sobą też nie mogli żyć.

Człowiek może w swoim życiu pisać tak całkowicie, prawdziwie i idealnie co najwyżej linijki.

Piąta osoba rozglądała się w sposób tak obrażony, jak ktoś, kto ma świadomość, że nie wiedzą o nim niczego ciekawego ani ekscytującego i tego nie jest skłonny światu wybaczyć.

Mówił trochę w każdym europejskim języku, i w każdym języku najchętniej milczał.

Kochał ją tak, jak jedyną kobietę, którą warto kochać na tym świecie, następnie także tak, jak kolekcjoner jakiś drogocenny przedmiot [...] i boi się, że podczas sprzątania ktoś ten przedmiot zbije, następnie także tak, jak artysta kocha swój twór, Dzieło, w które włożył wszystko, piękno, doskonałość i również nieśmiertelną duszę.

[...] delikatny i wesoły chłopak, który nad wyrokami śmierci zastanawiał się przez minuty tylko, a nad jakimś wersem poezji potrafił ślęczeć godzinami [...].

Kto raz poszedł i poznał świat - myślał teraz - utracił dom...