Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prostacka siła pieniędzy płaconych za materiały i robociznę zawsze zrobi swoje, lecz nie obudzi natchnionej pasji. Można kupić rutynę, ale nie miłość do detalu. Gotówka nie zapewni szlachetnej równowagi lśnienia i patyny.

(...) im głębsza rozpacz i zwątpienie, tym mocniejsza wiara, że jakaś potężna i bezstronna instancja na końcu wszystko rozsądzi, zważy krzywdy, wynagrodzi cierpienia.

I gorycz, pod postacią zastarzałej złości, krąży w szerokim obiegu, zatruwając myśli i uczynki.

Im mniej kto znaczy, tym bardziej jego miłość własna wyda się wszystkim wokół niestosowna.

Zajrzawszy w pustkę własnego losu, trudno brnąć dalej."

Jedyna szansa na szczęśliwe zakończenie tkwi w skracaniu opowieści.

Trudno mu było podważyć powszechne mniemanie, że poród jest ważniejszy. Lecz budzi w nim gniew ta zatwardziała stronniczość ogółu, jego arogancka łaska, lgnąca do istot maleńkich i różowych, które budzą swoją bezbronnością obłudne wzruszenia, póki nie podrosną i nie zbrzydną, póki nie zszarzeją, jak wszystko wokół. Łaska ogółu jest nieskora do poświęceń: obyczaj każe, by za jej szlachetne porywy zapłacił ten, kogo ominęła.

Cóż może być lepszego od milczenia, kiedy prawda prowadzi donikąd.

prawdą jest bowiem, że da się przeczekać głód, póki jest nadzieja, i że nie warto zbyt łatwo ulegać zwątpieniu. (...) rezygnacja powinna rozwijać się w umysłach i sercach powoli jak postępna choroba, osiągając swoje końcoe, jawne studium nie wcześniej niż wówczas, gdy będzie już jasne, że żadne taksówki nie nadciągną z bocznych ulic, gdzie bruk urywa się tuż za rogiem, ani tym bardziej donikąd stąd nie odjadą.

z pewnego punktu widzenia nie ma zmyślonych opowieści. każda na koniec, choćby wbrewwszelkim pozorom, okazuje się prawdziwa i nieunikniona. każda jest sprawą życia i śmierci. (...) ale im głębsza rozpacz i zwątpienie, tym mocniejsza wiara, że jakaś potężna i bezstronna instancja na końcu wszystkiego rozsądzi, zważy krzywdy, wynagrodzi cierpienia.