Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Równie źle być szalonym entuzjastą jak śmiertelnie poważnym. I jedno i drugie jest przejściowe. Nie należy nigdy tracić poczucia humoru.

Moira spała. Sen był jej ostatnim „odkryciem”. To takie cudne. Po prostu zamyka się oczy i już. To takie rozkoszne.

Nie wiem, dlaczego trzeba takiego wysiłku, aby napisać do osób, które się kocha, a bez trudu przychodzą nam listy do osób obojętnych.

Gdybym tylko mogła pozbyć się uczucia nieodwołalnego końca. Gdyby był jakiś dalszy ciąg. To właśnie jest takie straszne. Poczucie, że człowiek żyje rozpędem - zupełnie jak morze, rozkołysane przez długie godziny, nawet całe dnie po burzy - jest pozornie ruchliwy, czynny, ale właściwie już wszystko dla niego skończone.

Czy zauważyliście, jak góry, pokryte cały rok śniegiem, są zadowolone z siebie? Wyglądają, jak by się spodziewały, że wpadnę w zachwyt nad nimi. Zupełnie jak gdyby ich głupie szczyty nigdy nie zastanawiały się nad tym, że nudną jest rzeczą być zawsze ponad wszelkimi podejrzeniami.

Jest niesłychanie ważną rzeczą nauczyć się śmiać z samego siebie. To, co Szestow nazywa „odrobiną swobodnej poufałości i ironii”, ma pewną wartość.

Czemu, ach, czemu nie ma chwil trwających wiecznie? Czemu każdy dzień mego życia zatruwa mi myśl o bliskiej i nieuniknionej śmierci? Jestem chora na tym punkcie, a nie mogę o tym mówić. Jeśli zwierzę się J., unieszczęśliwię go, a jeśli nie powiem mu nic, muszę się sama borykać z tą myślą. Jestem już taka zmęczona walką. Nikt nawet nie wie, jak bardzo jestem zmęczona.

Jestem podobna teraz do człowieka, któremu wydarto serce, a on to znosi, znosi cierpliwie.

Och, jakże prędko mija wszystko. Czemu szczęście nie trwa wiecznie? Wiecznie – nie byłoby ani trochę za długo.