Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komunizm - jako zarazę światową - można zwalczać tylko w jeden sposób. Gdy ci, którzy go chcą obalić naprawdę, uznają, że wrogiem numer jeden musi być i jest: komunizm własnego narodu. Który zwalczać należy: "mieczem, nożem, karabinem" (jak to odradza nam czynić Sołżenicyn). A nie obarczać winą obcych. Ani czekać na pomoc obcych. Ani czekać na proces moralnego "odrodzenia" państw komunistycznych. Bo to może nie nastąpić nigdy. Praktyka minionych sześćdziesięciu lat zdaje się nas pouczać, że następuje raczej proces odwrotny: nie wewnętrznego przeobrażenia komunizmu, lecz zewnętrznej ekspansji komunizmu.

Szaleństwem jest skakać z piętra na bruk, ale ten sam skok przestaje być szaleństwem z chwilą, gdy całe piętro się pali i innego wyjścia nie ma. W sytuacji polsko-sowieckiej innego wyjścia, jak walka, nie ma.

Niezauważenie, nagle: nie ma już prawie antykomunistów na świecie. Są: "opozycjoniści", "dysydenci", "krytycy reżymu" i są "obrońcy praw człowieka". Ale "antykomunista" staje się nieomal wyzwiskiem, jak już dawno przedtem: "kontrrewolucjonista".

Mówienie Całej Prawdy wyklucza taktykę. I odwrotnie: taktyka wyklucza mówienie Całej Prawdy.

Bolszewicy dokonują operacji, którą można porównać do zabiegu chirurgicznego. Oni dążą do uśpienia każdego narodu, po to, ażeby zeń wyssać szpik.