Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W oczach innych często nie jesteśmy tym, za kogo się uważamy. Kiedy kogoś poznajemy, próbujemy wypaść jak najlepiej, przedstawić siebie w jak najlepszym świetle. To jedna z pułapek życia.

Najgorsze są noce. W mojej głowie nieustannie kłębią się myśli i nie pozwalają mi zasnąć.

Właśnie tak jest z zaufaniem. Kiedy ktoś je traci, zmienia się jego stosunek do ludzi, zaczyna się mieć na baczności, nie chce się dzielić każdą informacją.

(...)Problem polega na tym, że nikt z nas na nic nie zasługuje. To iluzja, którą wszyscy bierzemy za dobrą monetę.

Kto się na gorącym sparzył, ten na zimne dmucha.

Nie da się wpakować gówna z powrotem do osła.

Bądźcie ostrożni w tym, co uważacie za oczywiste.

Czy powinniśmy komuś ufać lub na kimś polegać tylko dlatego, że ma autorytet w społeczeństwie albo należy do rodziny? Czy nasze przyjaźnie i związki są oparte na naprawdę bezpiecznych podstawach?

Skoro nie jesteśmy tym, za kogo się uważamy, to czy inni też nie są? Jeśli inni ludzie mogą nas oceniać tak błędnie, skąd pewność, że my sami postrzegamy ich prawidłowo?

Rozpacz nie jest dowodem niewinności.

Spekulacje to narkotyk. Paliwo dla społeczeństwa.

Właśnie tak wygląda kompletne załamanie, pomyślałam. Znajdujesz się w miejscu, gdzie nie powinnaś być, robisz coś tak dziwnego, że zastanawiasz się, czy nie jesteś kimś zupełnie innym. Zgubiłaś drogę, skręciłaś w niewłaściwym kierunku, wskoczyłaś do pociągu zmierzającego w stronę kompletnego szaleństwa.

- Nie! - krzyknęłam. Był to dźwięk dzikiego zwierzęcia, wycie, lament matki, która widzi drapieżnika porywającego dziecko.

Zdumiewało mnie, że nawet w chwili, gdy dochodzi do tragedii, w dalszym ciągu musimy wykonywać przyziemne czynności, których wymaga życie.

Śmierć dziecka to okropna strata, nawet jeśli człowiek nie ponosi za nią odpowiedzialności, bo zrobił wszystko, co możliwe.