Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbliżały się wakacje. Sześć tygodni bez szkoły. Sześć tygodni bez mleka i herbatnika na długiej przerwie, bez obiadów w stołówce, bez urodzinwych cukierków. Mój brzuch zapiszczał jak pociąg w oddali.

Lu­dzie cią­gle coś obie­cy­wa­li, tak jakby „obie­cu­ję” było czymś wię­cej niż głu­pim sło­wem, które nic nie zna­czy.

Być na wol­no­ści to nie to samo co być wolną.

Nigdy nie było nic do je­dze­nia. Cho­dzi­łam głod­na. W nocy żułam po­ściel, byle mieć coś w ustach.

(...) je­dze­nie prze­sta­je być tylko je­dze­niem, kiedy go nie ma, że tym moc­niej ro­śnie i na­brzmie­wa, im bar­dziej czło­wiek się kur­czy i za­pa­da. Wy­zna­cza­ło rytm go­dzin, od­róż­nia­ło dobry dzień od złego. Gdy je mia­łam, strze­głam go jak oka w gło­wie, a kiedy go nie mia­łam, to­wa­rzy­szył mi nie­utu­lo­ny żal.

(...) głód mnie ukształ­to­wał, stwo­rzył, po­nie­waż był wiel­ki, a ja mała, i to­wa­rzy­szył mi bez prze­rwy, nękał mnie stale i pod­gry­zał. Sza­leń­stwem by­ło­by twier­dzić, że za­bi­łam, bo byłam głod­na, lecz mój głód był formą sza­leń­stwa.

Za­sta­na­wia­łam się nie­raz, czy głód mógł spra­wić, że mój mózg nie roz­wi­nął się tak, jak po­wi­nien, bo nie mia­łam z czego bu­do­wać no­wych ko­mó­rek.

Kar­mie­nie wła­snym cia­łem – świa­do­mość, że nawet jeśli zo­sta­nie­my bez pie­nię­dzy i dachu nad głową, moja córka bę­dzie miała co jeść – da­wa­ło mi cie­płą, ukry­tą pod że­bra­mi na­miast­kę siły.

Ob­ję­ła mnie obu­rącz i znów się zdzi­wi­łam, że nasze ciała tak do­brze do sie­bie pa­su­ją, skoro wła­ści­wie nie mu­sia­ły, odkąd (...) wy­pro­wa­dzi­ła się z mo­je­go brzu­cha.

Wtu­li­ła mi się w szyję, mażąc ją śliną i smar­ka­mi. Razem z tą wil­go­cią po­czu­łam nagle, że je­ste­śmy jak dwie po­łą­czo­ne sa­dzaw­ki mor­skiej wody; nie wia­do­mo, gdzie koń­czył się jeden słony zbior­nik, a za­czy­nał drugi.

Ból, który czu­łam w gar­dle, spły­nął mi do pier­si. To było tak, jakby ktoś mnie otwo­rzył, jak roz­ry­wa­nie grzbie­tu w książ­ce.

Potem za­czę­łam pła­kać i nagle zro­zu­mia­łam, czemu gar­dło nigdy wcze­śniej nie bo­la­ło mnie w ten spo­sób. To był ból od pła­czu, a ja nigdy nie pła­ka­łam.

Nie wy­da­wa­łam żad­nych dźwię­ków. Łzy cie­kły mi po twa­rzy, ska­py­wa­ły na koł­nie­rzyk su­kien­ki i wsią­ka­ły w plam­ki wiel­ko­ści jed­ne­go pensa. (...) Tak się pła­ka­ło,kiedy było się zmę­czo­ną do szpi­ku kości, kiedy nie miało się już siły na nic poza pła­czem.

Tylko jedna osoba (...) ko­cha­ła ją zwy­czaj­ną, co­dzien­ną mi­ło­ścią, tak jak się kocha sól albo pro­mie­nie słoń­ca.

(...) tak bar­dzo kon­cen­tro­wa­łam się na od­de­chu, że nie czu­łam się już osobą, tylko że­la­znym płu­cem na dłu­gich no­gach.

Tę­sk­no­ta za nim była jak dziu­ra od pa­pie­ro­sa głę­bo­ko we mnie: mały okrą­gły otwór o czar­nych brze­gach.

(...) wciąż spra­wia­ła wra­że­nie prze­żar­tej smut­kiem. Wy­glą­da­ła jak czło­wiek, który dał sobie wyjąć wnętrz­no­ści i roz­ło­żyć je na roz­pa­lo­nym as­fal­cie, by tam się sma­ży­ły i cuch­nę­ły.

Dzie­ci nie rodzą się z mi­ło­ścią do ro­dzi­ców. Po­trze­bu­ją ich, to na pewno. Ale na mi­łość trze­ba sobie za­pra­co­wać.

Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka. Ściskałam rękami jego szyję, czułam pod kciukami, jak pulsuje w nim krew.

Zaczynał we mnie falować głód, ale w kuchennych szafkach nie było nic prócz cukru i moli.

Gdyby mógł, uśmiechnąłby się szerzej, ale czasem jak człowiek za mocno się uśmiechnie, bolą go policzki.

Pła­ka­ła tak, jak lu­dzie pła­czą, kiedy chcą, żeby inni to wi­dzie­li.

Zwy­kle gdy ktoś mówił, że nie ży­czył­by cze­goś naj­gor­sze­mu wro­go­wi, to zna­czy­ło, że wła­śnie tego by mu ży­czył i jesz­cze chęt­nie by sobie po­pa­trzył.

Jak na świecie pojawiali się brat albo siostra, rodzice mieli dla pierwszego dziecka o połowę mniej czasu, bo druga połowa należała się dzidziusiowi.

Noc zapadła szybko, jakby ktoś położył nam na głowach wielką czarną rękawiczkę.

Z Susan zabawa była mniej więcej taka jak ze spleśniałym kalafiorem.

Kiedy z nią mieszkałam, mama była właśnie taka: płakała, żebym nie odchodziła, krzyczała, żebym sobie poszła.

W domu nigdzie nie paliło się światło. Zamknęłam za sobą drzwi i nacisnęłam pstryczek w ścianie, ale nic to nie dało. Prąd się skończył. Nie cierpiałam, kiedy kończył się prąd. Nie działał wtedy telewizor i było ciemno, ciemno, ciemno, a ja bałam się rzeczy, których nie widać.

Nasze miasto już nie będzie takie samo. Kiedyś było tu bezpiecznie, a teraz nie jest, wszystko z powodu jednej osoby, jednego poranka, jednej chwili. I ja to sprawiłam.

Gdy byłam już tak znudzona, że mózg prawie wychodził mi nosem jak smarki, wstałam z łóżka i wyjęłam sukienkę z majtek.