Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapuszczam korzenie, staję się jednym z gęstwiną, jej ciemnością, zespalam się z pierwotnym mrokiem dżungli, z jego trzaskiem, pohukiwaniem i wściekłym pomrukiem. Las to ucieczka od świata, co wie każdy wariat albo pustelnik.

Wszystko ma dwie strony, jasną i ciemną. Po zmroku zaś ta prawdziwa staje się bardziej widoczna.

Widziała coś, co wcale nie tak łatwo zrozumieć, zwłaszcza w kategoriach współczesnego świata, w którym to wszystko powinno być namacalne lub przynajmniej podlegać ogólnie znanym miarom i pojęciom.

Duchy, o ile w ogóle istnieją, składają się w trzech czwartych z gniewu. Reszta to mieszanka zagubienia i wspomnień, które ciągną je wciąż do tych samych miejsc. Z ludźmi bywa zresztą podobnie.