Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mężczyzna tym różni się od kobiety, czym fizyka newtonowska od kwantowej. Z jednej strony oddziaływania przyczynowo-skutkowe i stuprocentowa pewność predykcji kontra wieczna nieoznaczoność i niepewność.

A wiesz, po czym poznać nierozważnego czytelnika? Na każdą książkę rzuca się z entuzjazmem.
Tak jak ja.

Mogę powątpiewać w istnienie krzesła, mogę nie wierzyć w istnienie ciebie, mój przyjacielu. To mi wolno, nie mam bowiem dowodów wspierających przeciwny stan rzeczy. W jedną tylko rzecz zwątpić nie mogę - nie mogę zwątpić, że wątpię. Byłby to absurd, logiczna antynomia, gigantyczny paradoks, musisz przyznać mi rację. (...) Ponieważ to ja wątpię, ja muszę istnieć.

Czy człowieczeństwo – nasze myśli, świadomość, osobowość – jest pochodną interakcji biochemicznych pomiędzy neuronami, które można symulować na dowolnej maszynie Turinga? Ile w tym naszej fizyczności, mięsa, krwi, flaków, galaretowatej substancji mózgu? To najbardziej podstawowe pytanie, od którego zależy WSZYSTKO. Ma fundamentalne znaczenie dla każdej dziedziny nauki, bo naukę definiuje.
Nauka nie jest obiektywna. Opiera się na zbiorze filozoficznych założeń dotyczących relacji pomiędzy obserwatorem a światem zewnętrznym. Dlatego nigdy nie jesteśmy pewni, czy, uprawiając naukę, docieramy do obiektywnej prawdy o świecie, czy raczej dostrzegamy tylko świat przefiltrowany przez ułomne zdolności poznawcze człowieczego mózgu. Gdyby się okazało, że ludzka świadomość jest czymś uniwersalnym, niezależnym od fizycznego „podkładu”, organicznego lub nieorganicznego budulca... Wówczas nabralibyśmy przekonania, że nasze postrzeganie świata również ma charakter obiektywny, niezależny od ludzkich umiejętności poznawczych. W przeciwnej sytuacji musielibyśmy pogodzić się z wizją dotychczasowego dorobku nauki jako czegoś niedoskonałego, niewyraźnego szkicu obciążonego subiektywnością ludzkiej fizyczności.

Nie ma rzeczy niemożliwych, są rzeczy niezwykle mało prawdopodobne.

Bóg nienawidzi tchórzy.