Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Czasem oni żyją za długo, prawda? To nie jest życie".

Wszyscy możemy lepiej żyć – i lepiej umierać – dzięki świadomości końca.

Niekiedy odwaga to coś więcej niż sam wybór śmiałego postępowania. Odwaga może polegać nie na bohaterskich czynach, a na śmiałości życia nawet wtedy, gdy ono coraz bardziej pierzcha. Albo na podjęciu rozmowy, która jest bardzo trudna emocjonalnie, lecz daje komuś innemu poczucie towarzyszenia w jego mroku, jak Szekspirowski „dobry czyn świecący w zepsutym świecie”.

Zadaniem towarzysza cierpiącego człowieka nie jest zmniejszyć jego ból, lecz sprawić, by nie niósł go w całkowitej samotności.

Samotność nie polega na braku towarzystwa, tylko na braku więzi. Życie w otoczeniu ludzi, z których żaden nie jest gotów nas wysłuchać, może być bardziej samotne niż w izolacji.

Co by było, gdybyśmy znaleźli kiedyś „lekarstwo na śmierć”? Z wielu powodów nieśmiertelność jawi się jako opcja mało zachęcająca. Każdy kolejny dzień jest tak cennym darem właśnie dlatego, że mija.

Asystujemy przy narodzinach śmierci. To wielki przywilej. Za każdym razem.