Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem muszlą. Pustą. Przyłóż mnie do ucha, a usłyszysz daleki szum wymarłego oceanu.

Nigdy nie lubiłem whisky, powiedział mi. Ale piję ją bo ma bogatą historię.

Kochać to opowiedzieć się po jednej ze stron i trzymać się jej kurczowo po samą śmierć. Stać po jednej ze stron (mocno) obiema nogami. Albo czterema, co, piesku?

Tym właśnie jesteśmy, to robimy: próbujemy się przecisnąć, napinamy sieć, sieć która nie istnieje. Jej węzły trzymają tylko tak mocno jak nasze własne przekonania. Nasz własny strach.

Te wszystkie wybory, których nie dostrzegamy. W każdym momencie.

(..) czekając aż nasze życie zacznie się naprawdę (..)

Podróżowaliśmy.
Teraz ty będziesz drogą
Którą będę szedł będę szedł
Po tobie.

Istnieje ból, którego nie możesz uśmierzyć myślami. Nie możesz agłuszyć słowami. Gdybyś miał się do kogo odezwać. Możesz iść. Jedna stopa druga stopa. Wdech wydech. Pijesz ze strumienia. Sikasz. Jesz suszoną sarninę. Zostawiasz mięso na szlaku dla kojotów sójek. I. Nie możesz przetrawić straty. Jest w komórkach twojej twarzy, twojej klatki piersiowej, za oczami, w załamkach trzewi. Mięśniach ścięgnach kościach. Wypełnia cię całego .

Powinienem był. Sam do siebie. Tyle takich wyrzutów. Mógłbym budować z nich domy, palić nimi w piecu, nawozić nimi ogród.

Zabawne, że można czekać przez całe życie, nawet o tym nie wiedząc.

Rób co chcesz.
A czego ja chcę?
Chcę być dwiema osobami naraz. Jedna ucieka.

Zabawne, że można czekać przez całe życie, nawet o tym nie wiedząc.

Czy można się zakochać przez celownik?

Magiczne. Mówię o patrzeniu, jak ktoś godzi się z czymś i rozkwita.

(..) pamięć możesz tylko wystawić na słońce w nadziei że uschnie. Zmieni się w coś skruszałego i bezwonnego.

(..) czekając aż nasze życie zacznie się naprawdę (..)

lęk przed samotnością kiedy miłość jest tak blisko

Wystarczy jeden obrót. Jeden obrót kół i jesteśmy inni, już nigdy tacy sami. Nigdy. Nawet te gwiazdy. Nawet one niszczeją, rozpadają się, łączą, dzielą.

Nic do stracenia jest tak puste, tak lekkie, że pył w który się obrócisz w końcu rozwieje byle podmuch, tak nikłe, że uniesie go w górę i ciśnie w piaskową burzę gwiazd. Każdy z nas tam trafi. Reszta po prostu kruszeje, czekając na wiatr.

Czy można kochać tak rozpaczliwie, że życie jest nie do zniesienia? Nie mówię o nieodwzajemnionej, mówię o życiu wewnątrz tej miłości. W jej wnętrzu i w rozpaczy. Bo wiedząc, że się skończy, bo wszystko. Się kończy.

Dom. Chociaż skromny. Chociaż do stracenia nie mam nic. Nic to jednak coś.

Życie i śmierć żyły sobie nawzajem. Do takiego doszedłem wniosku. Śmierć tkwiła w nas wszystkich, oczekując na cieplejsze noce, osłabiony układ, chrząszcza, jak w umierających teraz czarnych drzewach w górach. A życie tkwiło w śmierci, zjadliwe i nieustępliwe jak szczep grypy. I takie powinno być.

Ko­chać to opo­wie­dzieć się po jed­nej ze stron i trzy­mać się jej kur­czo­wo po samą śmierć. Stać po jed­nej ze stron (mocno) obie­ma no­ga­mi. Albo czte­re­ma, co, pie­sku?

Falowanie jej oddechu. Jej sylwetka. W ciemności emanowała własnym delikatnym światłem jak nocny przypływ. Gładka blada płaszczyzna jej brzucha. Jej - ona cała.

I patrzyłem na gwiazdy pływające w pajęczynie liści. Jak ryby które próbują się przecisnąć przez oka sieci.
Tym właśnie jesteśmy, to robimy: próbujemy się przecisnąć, napinamy sieć, sieć która nie istnieje. Jej węzły trzymają tylko tak mocno jak nasze własne przekonania. Nasz własny strach.

Ty sam we wszech­świe­cie. Wśród zim­nych gwiazd. Jak te które bled­ną w mil­cze­niu gdy idzie­my pod nimi. Uwierz w moż­li­wość kon­tak­tu a do­sta­niesz coś in­ne­go. Po­dar­ty owe­rol po­wie­wa­ją­cy na masz­cie. Pomoc przy­ję­tą i udzie­lo­ną. Uśmiech przez po­dwór­ko, ma­cha­nie. Teraz świt mniej sa­mot­ny.

Czy można ko­chać tak roz­pacz­li­wie że życie jest nie do znie­sie­nia? Nie mówię o nie­odwza­jem­nio­nej, mówię o życiu we­wnątrz tej mi­ło­ści. W jej wnę­trzu i w roz­pa­czy. Bo wie­dząc że się skoń­czy, bo wszyst­ko. Się koń­czy.

Chichot - to słowo. To nie jest słowo na Koniec Czasów.

Wy­star­czył ko­niec świa­ta że­by­śmy żyli jak kró­lo­wie.

Gdyby życie było tak pro­ste, po­my­śla­łem, jak wiele razy wcze­śniej. Pro­ste jak życie psa.